139, 13-14

Heer, U was het die mijn nieren vormde,
die mij weefde in de buik van mijn moeder.
Ik loof U voor het ontzaglijke wonder van mijn bestaan,
wonderbaarlijk is wat U gemaakt hebt.
Ik weet het, tot in het diepst van mijn ziel.

Blijde boodschap

Het is het Bijbelcitaat van vandaag in onze bijbelcitatennieuwsbrief die geheel gratis en voor niets dagelijks in de elektronische brievenbus neerdaalt. Ik vind dat zeer mooi.

Het is het gevoel van de blijde boodschap die in al die oude teksten ligt, maar we  zien dat niet meer want het is ondergesneeuwd in de ergernis en de onmin die de papen veroorzaken.

Of het nu de kerk is of de Islam, overal schijnt de godsdienst overheerst te moeten worden door mopperende grijsaards en gestoorde jongeren die het noorden verliezen.

Maar laten we daar niet op in gaan, maar liever de schoonheid van de schepping loven zoals die tot uiting komt in het Bijbelcitaat. Het was een mooie dag vandaag.

Oermoment

We stonden in de tuin, mijn moeder op haar stok geleund, naar de plantengroei te kijken. Daar zijn geen woorden voor de pracht van die tuin op een koude maar zeer heldere en zelfs zonnige lentedag.  Want alles van waarde is weerloos, zegt Lucebert. Het is alles daar maar breekbaar en broos en het zal er niet altijd meer zijn, al staat die ene boom, een treurbeuk, er  al meer dan zestig jaar, en is daarmee ouder dan ik.

Een boom waar mijn vader veel van hield en mijn moeder trouwens ook en dat nog steeds.

Het is een traag groeiende boom en hoog wordt hij niet, zodat hij uitstekend past in de binnenhof zonder die te overschaduwen.

Het was een mooi moment en ik ben er dankbaar om. Hoe langer ik leef, hoe meer verknocht ik word, aan het leven en de schepping, of noem het de realiteit, voor wie niet van gelovige termen houdt.

Besluit

Om te besluiten vond ik nog een heel ander citaat van Lucebert, dat op de keerzijde van de medaille wijst. Ik heb dat dan maar even op de blog gezet.

Kijk op de datum van vandaag onder norse neger.

Moet het echt elke dag?

Ik zit me nu zo af te vragen of het werkelijk wel nodig is dat ik elke dag aan die website zit te knoeien. Moet ik met name het dagboek blijven volhouden. Het is wel een beetje een dwang geworden om elke dag een stukje te schrijven. Maar aan de andere kant schept de dwang ook vrijheid.

Het is wel een beetje verslavend gebleken deze internethobby van mij. Ik kan het niet meer laten, en ik moet zeggen dat ik er de afgelopen twee jaar toch ook veel plezier aan heb beleefd.  Dus ga ik er maar mee door, soms tegen heug en meug zoals nu.

Eindpunt

Komt er niet een ogenblik dat alles gezegd is? En is de kunst van het leven niet dat ogenblik zo lang mogelijk uit te stellen?  Het vergt energie en het komt niet vanzelf. Je komt er achteraf pas achter waar het hem om toe doen was.

Het heeft geleid tot een warrige website waar zonder enige opgevolgde volgorde allerlei onderwerpen aan bod komen, maar dan toch in een gevarieerd aanbod, met een roman, sonnetten, liederen, blog en dagboekfragmenten, weekoverzichten en een Franse en een Engelse afdeling.

Gedurende een jaar of twee is dat maar blijven aanzwellen, vertakken en toenemen en nu zit ik dus op een berg van net geen 3300 foto’s, de meeste daarvan van tekst voorzien. Zodat ik vermoed dat er ook wel bij elkaar opgeteld meer dan drieduizend pagina’s tekst zullen zijn. Het is best wel een merkwaardige hoeveelheid en ik ben daar zo tevreden over, dat het moeilijk wordt een nog hoger doel te verzinnen.

Overzicht

Ik ben er echt wel trots op. Het is wat ik al lange tijd wilde en waar ik altijd van droomde. De volmaakte zelfexpressie in mijn geval. Dat wat ik kan en waar ik denk goed in te zijn. Een communicatiekanaal met een aantal bekenden en onbekenden dat ik niet kan inschatten.

Dat staat nu open en bloot op het internet, en iedereen kan het lezen. Er komen reacties op, waarin ik me kan herkennen, en die me stimuleren om verder te gaan. Alleen weet ik nu even niet goed waar naartoe.

Besluit

We komen tot het besef dat ook de website eindig is. We stoten op de grenzen van wat we kunnen. Dat moet iedereen vroeg of laat doen:  opbotsen tegen de grenzen van het eigen kunnen.

Afbeelding: theater, Noto.

Inwaartse groei

Het aantal foto’s is beperkt.

Ik zit er nog steeds tegen aan te hikken. Beetje belachelijk eigenlijk want alles samen mag ik 3300 foto’s opslaan. Dat is niet niks.

Wat tekst betreft is de ruimte wellicht zowat oneindig, en alleszins groter dan dat het allemaal zou kunnen opvullen in de jaren die me nog resten. Een oplossing zou er kunnen in bestaan dat ik alleen nog teksten schrijf zonder foto. Weg probleem Ik vrees echter dat dit de aantrekkelijkheid en dus ook bezoekersaantallen zou kunnen schaden. Het zou wellicht saai worden. Je leest op een scherm ook anders dan in een boek.

In een goed boek zou je door de plaatjes alleen maar afgeleid worden, maar op het internet ga je niet zo lang achter elkaar doorlezen. Dat verandert nu wel met de tablets, die je in de fauteuil kunt lezen, maar velen lezen nog op het computerscherm.

Wens

Uiteindelijk wil ik graag gelezen worden, hoe meer hoe beter. Het feit dat je er een plaatje naast kunt zetten, zorgt vermoedelijk ervoor dat het leuker wordt om te klikken, en dat er bijgevolg meer geklikt wordt. Dat is de enige kwantitatieve waardemeter waarover we beschikken. Daarnaast zijn er ook heel wat inhoudelijke reacties, die altijd welkom zijn.

De voorlopige oplossing  bestaat er in dat we enkele pagina’s in hun geheel gaan slopen.

Jammer maar helaas. Hopelijk komt dit het soortelijk gewicht van de website ten goede.

Wat veel foto’s heeft gevreten de afgelopen maanden, is de wekelijkse nieuwsbrief. Een voorpagina, een diashow van vijf, drie kolommen met elk een foto. Illustratie bij het editoriaal. Je komt gemakkelijk aan tien foto’s per nummer.

Einde

Ik denk dat ik er mee ga stoppen een wekelijkse nieuwsbrief te sturen. Voortaan doe ik dat misschien allen op onregelmatige tijdstippen, als er wat aan te kondigen is. Ik zou natuurlijk de oudere nieuwsbrieven ook kunnen opruimen, maar ik merk aan de kliktellers dat ze nog wel worden gelezen en dat houdt me tegen om daar veel in te gaan snoeien.

Besluit

Drieduizend driehonderd foto’s moet voldoende zijn om de website te illustreren. Bovendien  blijven op die manier de kosten onder controle, daar er voor elke uitbreiding die we hebben gedaan extra betaald diende te worden. De nieuwsbrief zal niet langer wekelijks verschijnen.

Nu wel heel erg terug

Een beetje uitgeput van het vele werk in de praktijk vandaag.

Door toedoen van het lange Pinksterweekend is het een korte week, zodat meer werk verzet moet worden op minder dagen. Bovendien was het de tweede dag na mijn terugkeer uit vakantie en is er toch een aantal mensen dat er zit op te wachten. Tenslotte is het een eigenaardig seizoen met een lente die niet of nauwelijks gekomen is zodat ik het gevoel heb in de winter te zitten, als ik naar het soort patiënten kijk dat op me afkomt.

Winterweer

Het zijn een paar verklaringen die opkomen tijdens zo een drukke dag, zodat ik me wel eens afvraag waar al die patiënten vandaan blijven komen. Het zal me leren, met vakantie te vertrekken, maar aan de andere kant heeft het ons veel goed gedaan. Om te beginnen hebben we toch twee weken overwegend zonnig weer gehad, wat degenen die in België zijn gebleven helaas moesten ontberen.

Het blijft koud en nat en het gaat op de zenuwen werken van heel wat mensen die ik vandaag heb gezien. Zowat iedereen heeft er intussen wel genoeg van en er blijken weinig liefhebbers van het weertype rond te lopen. Voor pollenallergiepatiënten is het misschien goed nieuws, maar niet voor huisstofmijtallergiepatiënten die juist meer te lijden hebben onder het natte en koude weer. Iemand had het vandaag over het herfstgevoel, en dat in de maand mei.

Fanfare van honger en dorst

We hebben de afgelopen twee dagen sinds onze terugkeer al meer dan de gewone portie aan leed, pijn en lijden zien voorbijkomen. Je mag het wel een koude douche noemen. Het is wellicht elk jaar wel een beetje zo, sinds we er een lentevakantie op nahouden. Je komt terug en je schrikt ervan dat het zoveel is. Het geweld binnen de gezinnen, de gevallen van zelfverwaarlozing bijvoorbeeld in het geval van diabetes, foute arbeidsverhoudingen, uitzichtloze situaties, mensen die gewoon op zijn.

U noemt het, we hebben het. Wat hebben we daartegen in stelling te brengen? Een luisterend oor op de eerste plaats en verder alleen maar wat geneesmiddelen, bijvoorbeeld om de ergste depressie weg te nemen, naast arbeidsongeschiktheid en attesten van allerlei aard. We doen als huisarts niet veel meer dan de hele tijd luisteren en papieren of computerschermen invullen. Wonderlijk dat er zoveel mensen zijn die het er voor over hebben twee uur in de wachtkamer te zitten om iemand te komen te zien die dat de hele dag doet, en die er zijn broodwinning van maakt.

Besluit

Terug uit vakantie kijk je naar je eigen functioneren met andere ogen. Nu ik een overdosis van de dagelijkse arbeid achter de kiezen heb, treft het me. Hoeveel en hoe uiteenlopend dat werk is, en hoeveel scheve toestanden er zijn die je elke dag ziet, en waar je wat zou willen aan doen, maar dat kan niet, want daar zit alweer de volgende patiënt te wachten.

Afbeelding: plafondschildering in Noto, Sicilië.

Horizon

Verbijsterd stel ik vast dat er een bovengrens is aan het aantal foto’s die de website kan hebben.

Ik zit nu  blijkbaar aan 3300 foto’s die ik naar de website opgeladen heb en meer mag niet van de bazen van 123 website. Ik ben behoorlijk van de kaart door die ontdekking. Ik zit aan het toegelaten maximum en ik kan geen ruimte meer bijkopen. Flauw, maar het zet met het aan het denken. Ik zal daar iets moeten mee doen.

Opruiming

Deze website is altijd maar blijven groeien zonder ooit te krimpen. Ik kan namelijk niets weggooien. Ik vind dat heel moeilijk om te gaan schrappen. Nu ben ik wel verplicht om nog een beetje plaats te winnen, maar het gaat niet van harte.

Ik ben nu begonnen het foto-album op te ruimen. Dat is nog gemakkelijk want het gaat om veel foto’s zonder tekst, zodat ik veel ruimte win, zonder veel proza te verliezen. Wat moeilijk is voor mij is geschreven tekst op te geven.

Kill your darlings. Je schiet maar op door ook weg te snijden, en vaak gaat dat door merg en been, omdat je dikwijls net dat moet opgeven wat de grootste moeite heeft gekost.

Ik zal er mij moeten bij neerleggen, en steeds verder gaan in het opruimen, naarmate ik nog dingen aan deze site wens toe te voegen. Tekst toevoegen is trouwens geen probleem. Dat kan ik eindeloos blijven doen, zo lijkt het wel. 

Afbeeldingen

Het gaat om de foto’s. Daar zijn er te veel van. We moeten schrappen en daarom zijn de bloemen en insecten in het foto-album als eersten voor de bijl gegaan.

Het schept al wat ademruimte om tenminste het programma van vandaag te kunnen afwerken, maar het is natuurlijk ook geen definitieve oplossing voor het probleem.

Ik zal er me over bezinnen hoe ik dat verder ga aanpakken, maar het laat zich raden dat de website ooit afgesloten zal worden. Intussen zal de ontwikkeling er voornamelijk in bestaan dat we aan invulbouw moeten gaan doen.

Slotsom

Tot die tijd kunnen we proberen er voor te zorgen dat hij alleen nog maar beter wordt.

Dat zal heel wat koelbloedigheid vergen, om de mindere pagina’s te vegen in ruil voor betere, maar dan nog zal het gauw vol zijn. Het geeft te denken.