Zo rond het jaar 2000 zagen we een ex-partijvoorzitter zijn laden uitruimen. Hij heette Patrik Van Krunkelsven, tevens huisarts en dus confrater. Het was een dramatisch moment. Het einde van de Volksunie.

Omdat zijn naam nu eenmaal een rol speelt in het verhaal met die kronkel kan ik dat ene gedicht niet anoniem maken. Gelukkig is het lang geleden en zijn de wonden hopelijk intussen geheeld.

Op ‘t nippertje een ramp vermeden!

Het is nog niet zo lang geleden,

Daar snakte ik naar ademlucht,

Benauwd en voor gevaar beducht,

Als van een nachtmerrie bereden.

De zuurstoftoevoer afgesneden,

De ademstilstand ingetreden,

Ontluisterend luchtpijpgerucht.

Op ’t nippertje

Ben ik er niet aan overleden.

Mijn leven duurt nog tot op heden.

Zo ben ik nipt de dood ontvlucht,

En adem nu weer opgelucht,

Want het herstel is ingetreden.

Op ’t nippertje

De volkseenheid verscheurd, gesplitst, in twee gespleten.

Met vreemde scènes op het plein van Martelaars,

De rangen van de medestanders worden schaars,

Door nachtvergaderingen op en moe gesleten.

Het Lambermont akkoord verteerd maar niet vergeten,

Een slechte mare voor de Vlaamse Brusselaars,

Al blauw en rood en groen of pimpelpaars,

Maar ‘t gele stukje muur is nu wel weggevreten.

Uw hofnar snakte naar een denkbeeldige lucht.

Zijn zuurstoftoevoer door een wurggreep afgesneden.

Censuur kon het niet zijn, noch ook controlezucht,

Tot zorg en kommer van de diep onthutste leden

We luisteren naar een ontluisterend gerucht,

Door rauwe politieke zeden moegestreden.

Eerst een rondeau, dan een sonnet waar het rondeau als het ware uit getrokken is.

In dit geval is de afstand van het rondeau naar het sonnet heel groot geworden.

In het rondeau heeft het thema van de longontsteking, die ik een keer heb gehad, zich aan de aandacht opgedrongen, ik weet niet waarom. Het draait om lucht en het gebrek eraan, maar dat zal intussen wel duidelijk zijn.

Het sonnet is de weerslag van een paleisrevolutie rond het jaar 2000 in het hart van een thans verdwenen politieke partij, de Volksunie, die vijftig jaar oud is geworden.

Het sonnet staat in de scheurkalender op 22 april.

De Vlaamse Leeuw is stukgeslepen.

Hij klauwt de vlag aan rafelrepen,

Nu hij herkauwt en niet meer bijt,

Al malend tandglazuur verslijt,

En pal staat op zijn gele strepen.

Hij voelt zich eeuwig onbegrepen,

En houdt de kaken toegeknepen,

Ten prooi aan nostalgie en spijt:

De Vlaamse Leeuw.

Er zijn er nog die met hem dwepen,

Meestal kortzichtig en benepen.

Het is voltooid verleden tijd.

Niet langer is vermaledijd,

De toenmalige zweep der zwepen:

De Vlaamse Leeuw.

Al heeft de Vlaamse Leeuw zijn kiezen stuk geslepen,

De kaken moe gekauwd, nu hij niet langer bijt,

En malend tandglazuur van kieskronen verslijt,               

En stilstaat op zijn vaal geworden gele strepen;

Er zijn er nog die met het zwart verleden dwepen,

Ten prooi aan nostalgie, weemoedigheid en spijt,

Om de  voltooid verleden onverwerkte tijd.

Vermaledijd, gevreesd was toen de zweep der zwepen.

Word wakker, kameraden, uit uw lethargie!

Word nog eens een partij, leg er de gesel over,

De horzel in de pels van de democratie.                                 

 Vergaan en weer verrezen als door hels getover.

“Tuez l’infâme.” Dóódt de valse bourgeoisie,

Of eet gij uit de staatsruif liever klaverlover?

Het sonnet stamt uit de tijd dat de Volksunie als partij ten onder ging, in het jaar 2000. Het is echter grondig herwerkt in november 2013, om er de eigennamen en de onverstaanbaarheden uit te halen, zodat het ook in deze tijd leesbaar blijft. Het prijkt in de Pasquino scheurkalender op 19 april en maakt deel uit van een reeks van satirische sonnetten die aan de teloorgang van de volkseenheid gewijd is.

Het rondeau is de samenvatting van het sonnet, met weglating van het zwart verleden en is ontstaan ten tijde van de herwerking.

Het idee van de zweeppartij is overgebleven uit de eerste versie. Het verwijst naar de verdwijning van de partij die een historische rol speelde, in de staatshervormingen van vorige eeuw en die onder meer ook Brussel mee vorm gaf.

De kronkel, of hoe hij mag heten,

Heeft nu voldoende voorgezeten.

Op is Vankrunkelsven Patrik,

Afgaand op kommerogenblik.

Zijn pijndrempel is glad versleten.

Voorzitterszetel naar de neten.

Hij heeft zich van zijn plicht gekweten.

Hoe zwaar beproefd geeft hij geen kik.

De kronkel.

’t Voormalige partijgeweten

De prooi van onvoltooid vergeten

Die doorging tot zijn laatste snik

Trots hinderlagen en valstrik

De tanden op elkaar gebeten

De kronkel.

De Volkseenheid voortaan door Geert is voorgezeten!

De laden uitruimen moet voorganger Patrick,

De zwaarbeproefde huisarts geeft daarbij geen kik,

In kommerloopbaan is zijn pijndrempel versleten.

Hij heeft zich van zijn statutaire plicht gekweten,

En had voor camera en microfoon geen schrik,

Blijft Vlaanderen tot stutpaal tot zijn laatste snik,

Hij is al snel  vergeten, het partijgeweten.

Hij neemt de lift naar de etage nummer twee

De parel aan de kroon van de democratie

Prijkt straks in etalage van de VLD!

Triomf en zegepraal van de hypocrisie,

Verweesd blijft achter nu de volkseenheididee.

Het kronkelen moet wijken voor de bourgeoisie.

Het rondeau berust op de sloop van een sonnet uit de scheurkalender van april dat aan herziening toe was. De bedoeling was de tekst te ontdoen van gedateerde verwijzingen en op te tillen naar een meer universeel en tijdloos niveau. Het sonnet is dan ook ingrijpend veranderd.

Het rondeau is opgetrokken met het puin van de kwatrijnen, zonder de terzinen. Het past dus wel, zowel het rondeau als het sonnet hier aan te bieden zodat iedereen kan nagaan hoe het een uit het ander volgt.