De laatste pagina is nog voor het pedofilieschandaal. Het raakte gisteren bekend dat er in Dinant een priester al een paar weken in de gevangenis zit wegens pedofiele handelingen. Het heeft lang moeten duren voordat het bekend raakte en alweer krijg je de indruk dat de kerkelijke overheden zo weinig en zo laat mogelijk communiceren, en dat ze bijgevolg nooit de hele waarheid vertellen.
Dat werkt niet in gunstige zin op het geschonden gevoel van vertrouwen en doet de argwaan nog toenemen.
Blijkbaar zien we alleen maar het topje van de ijsberg en wordt er nog veel onder de hoed gehouden, tot er af en toe toch eens iets aan de oppervlakte komt ondanks alle doofpotoperaties.
Het gaat voor een keer niet om een leraar maar om een parochiepriester die actief was in de jeugdbeweging. Het ruikt alweer naar machtsmisbruik waar de zwaksten het slachtoffer van worden.
Er blijkt eens te meer dat de huidige leiding van de kerk niet in staat is de crisis te bezweren. Het wordt nog eens tijd dat een groot aantal katholieken gaat zeggen, dat er iets niet pluis is in de kerk. Tijd om de grove bezem erdoorheen te halen en te kijken of er geen andere manieren zijn om de kerk te leiden.

De meeste taken die we ons voor dit jaar hadden voorgenomen zijn volbracht of tot een einde gekomen. We zijn dan ook bezig onze valiezen te maken, al kan er op de valreep nog af, dat ook de scheurkalender ongeveer volledig is voor de maand december. Zo goed als helemaal nagekeken. Ga maar een kijkje nemen.
Ik heb het sonnet van 29 december op het web gezet, omdat ik het wel vind passen bij de eindejaarsstemming.
Afscheid nemen van het oude en reikhalzend uitkijken naar het nieuwe.
Iedereen veel pret toegewenst.

We gaan er stilaan een einde aan breien. Het is een mooi jaar geweest, met heel veel vallen en opstaan, maar met meer opstaan dan vallen.
Een jaar geleden zaten we midden in de ziekenhuismiserie gezien de opname van mijn beide ouders, midden in de sneeuwperiode. Intussen is alles redelijk goed verlopen en we zijn het allemaal na een revalidatieperiode te boven gekomen.
In de maand januari waren we gespannen omtrent de voorstelling van de bundel 'Breekbaar licht' die we in het licht gaven bij middel van een onvergetelijke muziekmatinee in de Markten.
We hebben hier uitdrukkelijk de inzet en het enthousiasme van Iris te danken.
We bezochten Gran Canaria in Mei en het Verenigd Koninkrijk in Augustus. Het waren onvergetelijke ervaringen. We hebben fantastische mensen ontmoet en we denken er met veel plezier aan terug.
Intussen hadden we af te rekenen met heel wat autopech en begonnen de verbouwingen in de praktijk met veel stof en lawaai en technische problemen.
Intussen hebben we met de hulp van velen een website uitgebouwd die er mag zijn, en die nu een eigen vorm heeft aangenomen die onze stoutste verwachtingen overtreft.
Het hele jaar is bekroond met een prachtig kerstfeest dat ik nooit zal vergeten, dankzij de kinderen;
Als voorgerecht hadden we een gevulde avocado met garnalen. De ene mocht geen garnalen en de andere geen avocado. Dat was gemakkelijk op te lossen omdat ik zoiets pas op het laatste moment in elkaar steek, anders wordt het wak en smakeloos.
Het is van belang de garnalen en de avocado's pas op het laatste moment voor het eten met elkaar in aanraking te brengen, omdat ze anders eerst met elkaar reageren waarbij elk zijn frisheid verliest. Je kunt niet alles van tevoren doen bij zo een kerstreveillon en het dan maar uit de koelkast halen.
De hinde met veenbessen heb ik wel drie keer gegeten, maar met veel plezier en ik kan er weer tegen tot volgend jaar.

De dag van de onnozele kinderen.
Onnozel betekent hier onschuldig, maar ook onmondig tegelijk. Het gaat om de babies die Herodes liet vermoorden tijdens het bezoek van de drie koningen.
Het is altijd een feestdag in de romeinse kalender geweest die tot de verbeelding sprak. Het komt er op neer dat elke zuigeling die die dag vermoord werd meteen ipso facto heilig is, wat garant staat voor mooie zetels in het hemeltheater.
Onnozel betekent ook naïef en spontaan. Het heeft later een negatieve betekenis gekregen van iets dat belachelijk en verwaarloosbaar is. Over die laatste betekenis hebben we het hier niet.
Het is iets wat de meeste van ons onderweg zijn kwijtgeraakt: de onnozelheid, de onschuld, de onbevangenheid. Het moet ook wel natuurlijk als je wilt overleven in deze harde maatschappij. Daardoor gaan we ons dikwijls vergalopperen en blijven we met vooringenomen beelden en oordelen zitten, die een onbevangen kijk in de weg staan.
Op een gegeven ogenblik moet je durven kijken of het niet tijd wordt, een tweede onnozelheid na te streven. La seconde naïveté om met Ricoeur te spreken. Het is een slogan die is bijgebleven uit de studententijd.

(Chris heeft een lied van ons op muziek gezet.)

Medemenselijke medeleden,

 

O, ik kom niet meer bij. Een lied op muziek gezet. Een lied. Hemeltje. Halleluja. Hosanna in den Hoge. Hip hip hoera. El hamdoelilah! Een lied van mij. Op muziek. Die wensdroom van vele jaren. Chris kom hier dat ik u vastpak. Van Molenbeek naar Anderlecht en omgekeerd. Te vinden op de website. Onder liederen.

Ik ben aan het sparen om tot minstens twaalf liederen te komen. Dat is voldoende voor een album. Ik denk dat ik er nu een stuk of elf heb.

Nu was mijn geheime plannetje om met het album op een sluipende manier een aantal componisten te benaderen, in de hoop dat er ten minste een lied waardig wordt bevonden om naar muzikale sferen verheven te worden.

Maar zie nu dat misschien de kanaalsong zal ontkiemen en dan nog meteen tot een blues. Dat was mijn intieme wens.

 

Verder zie ik al de contouren van een lied in de rechtse hobby, wat rijmt op rechtse lobby. Het verstand afschaffen. Neerschieten mag niet meer, maar intellectuelen kunnen we nog altijd pesten en bekorten. Het voldoende dat je een bril draagt of afhangende borsten. Weg ermee. Op naar de ideale maatschappij waarin iedereen het grondwettelijk recht zal hebben over een terreinwagen met een kuddesplijtende buizenstang te beschikken, ten minste voor een rijke minderheid. Het enige wat daarvoor nog nodig is, de armoede over de landsgrenzen te drijven, kan alleen maar bekomen worden door iedereen met een eigen mening een figuurlijk kopje kleiner te maken.

Dat we uiteindelijk kerstavond thuis hebben gevierd kwam geheel toevallig tot stand, omdat allerlei andere plannen niet doorgingen. Voor onze pa zou een avondfeest te zwaar zijn en kon het beter op tweede kerstdag, dat dit jaar op een zondag valt. Dus plots moest het in Brussel gebeuren.
De kinderen zouden de 23ste al vertrekken maar mochten niet op het vliegtuig, omdat ze net iets te jong zijn om zelfstandig te vliegen. Op hen hadden we dus eerst niet gerekend, maar gelukkig dat het zo is gelopen, zodat we samen waren.
Sven kon geen goede reden opgeven waarom hij niet aanwezig zou zijn en werd dus gesommeerd te komen. Wat hij plichtsbewust deed. In hem schuilt toch nog altijd die oude militair, die voor Sabena vloog, de instructeur.
Gino heeft ons evenmin in de steek gelaten. En mijn zus bleek intussen ook uit de kerstboom te vallen. Daardoor kwam het tot een knallende samenstelling van verschillende persoonlijkheden, die allemaal zeer verwonderd waren elkaar tegen te komen. De perfecte mix die volstrekt bleek te werken, op een manier die je niet zelf kunt bedenken.
Het is een combinatie die nooit eerder is samen geweest, en die waarschijnlijk ook nooit meer samen zal komen, maar die in dat ene onbewaakte moment tot ontsteking is gekomen en die ons allen van warmte en licht heeft voorzien, tijdens de donkerste dagen van december.
Allemaal goede mensen, met niemand die liegt, steelt of manipuleert. Vooral mijn zus kan daar niet tegen.
God zij geloofd.  El hamdoelilah, Hosanna in den Hoge. Hip hip hoera. en Hallelujah.

Het bijhouden van het dagboek loopt wat haperingen op door kerstvieringen. Eentje in Brussel voor de Kerstreveillon en een op zondag bij de ouders. Het was geweldig. Wellicht de mooiste kerst ooit, omdat de familie grote stappen heeft gezet het hele jaar door al in termen van verzoening, en daar is nu nog een reuzenstap bijgekomen.
We hebben vrede met elkaar en vrede met onszelf. Spijtig genoeg is dat niet altijd zo geweest. Ikzelf net zo goed als de anderen heb me bezondigd aan oordelen en afkeuren van de anderen.
Het is pas met de jaren dat je er achter komt dat je zelf heus niet groter wordt door anderen proberen kleiner te maken. Dat oordelen van elkaar, dat moeten we echt afleren. Dat gaat vlotter nadat je er mee ophoudt ook jezelf te oordelen. Je kunt pas openstaan voor de anderen als je er in slaagt al dat afkeuren achterwege te laten.
Ja ik rebelleerde ooit tegen het milieu waaruit ik kwam, en de omgeving, Liedekerke, Denderleeuw, Aalst, waar mijn jeugd zich afspeelde. Ik vond het maar een gore brij en ik snakte ernaar daaraan ooit te ontsnappen. Toen ik achttien werd kon ik naar Leuven als kotstudent en toen pas ging de wereld open.
Later kwam ik er wel achter dat mijn milieu zo slecht niet was, en mijn familie niet zo suf als ik eerst dacht. Ik ontdek integendeel dat er in die familie een paar uitzonderlijke mensen rondlopen, gezien dan door mijn nieuwe bril, waarbij je mensen niet meer oordeelt maar beoordeelt. Dat is een wereld van verschil. Je mag wel een mening over elkaar hebben, maar geen waardeoordeel, daar ligt de nuance.
Het is niet aan ons om uit te maken wie goed is en wie slecht. Ik heb in mijn leven maar een slechte persoon gekend. Ik ga er niet meer over beginnen. Ze bestaan heus wel, de schurken, maar niet in mijn eigen familie. Het zijn doorgaans vriendelijke en zorgzame mensen met af en toe een deuk in of een hoek uit, maar dat moet dan ook maar kunnen.

We hebben nu na Médée en Oedipe de derde Franse opera op rij te pakken, en ik ben toch zeer onder de indruk. In het verleden werd daar altijd een beetje op neer gekeken, en ik deed daar duchtig aan mee. Sommige talen lenen zich tot opera, andere niet. Neem nu Italiaans, Duits (eigenaardig genoeg) en pakwek Tsjechisch of Russisch. Dat zijn opera-talen.

Maar geen Engels, Spaans of Frans, of het Nederlands. In het gebruikelijke repertoire komt dat niet aan bod. Komt het nu omdat de taal niet zingbaar is, of omdat het volk geen passie kent in deze landen. Of omdat ze daar de passie anders vormgeven. Het zijn toevallig wel voetbaltalen.

Nu ja het Frans mag wat mij betreft nu wel van categorie verhuizen en het is de derde operataal geworden, na Italiaans en Duits. Een beetje dwaas om dat te gaan ordenen, maar we hebben het hier puur en alleen over opera, en niet de rest van de geschiedenis.

Opera is puur passie natuurlijk, maar het is ook theater. In het beste geval gaan muziek, tekst, decor, kostuums en acteurs op in een geheel dat prettig is om bij te wonen. Ik heb het grootste respect voor het grote aantal mensen dat dit wonder mogelijk maakt, door intens samen te werken.
Ik had nog eens de gelegenheid een blik achter de schermen te werpen. Ik word gratis uitgenodigd als arts, maar als iemand onwel is of gekwetst geraakt, moet ik in actie schieten.
Een dame van het koor had haar been gestoten, met een wondje tot gevolg. Dat moest verzorgd worden en om die reden liep ik dus in de gangen achter de scène, waar je dan die personages tegenkomt, met die kostuums en die pruiken, die je op die manier ook eens van dichtbij kunt bekijken.

Het is een geweldige sfeer, die daar hangt, achter de coulissen, tijdens een theatervoorstelling die toch al gauw een beroep doet op tweehonderd mensen als je zangers, het koor, het orkest, de techniek en het onthaal meerekent.

Alles werkt weer en de technische problemen van de afgelopen week zijn verholpen. Er is warm water, de verbindingen doen het en we zijn voorbij de donkerste dag van het jaar geraakt. Vandaag was er een nationale staking van de openbare diensten die alle openbaar vervoer lamlegde, zodat het nog een rustige dag werd.
Nu de feesten nog. We vieren dat in zeer intieme kring en we doen er niet veel aan, al zullen we wel iets extra koken. En we hebben een kerstboom, voor het derde jaar op rij. We doen ook niet zo aan cadeaus. Persoonlijk vind ik het een vervelende stress, te moeten piekeren over een cadeau dat je iemand wilt, geven, die over het algemeen toch al alles heeft in het België van vandaag.
Neem nu de kinderen die hebben alles op gebied van spelletjes, op de verschillende platformen, zoals Wii en Playstation.
Het wordt echt moeilijk om dat allemaal te volgen, en het verandert de hele tijd voortdurend ,met steeds nieuwe verbeterde versies, die aanzetten tot kopen.
Wat de kinderen betreft komt het er op neer dat ze geld krijgen dat ze zelf mogen besteden, wat alleen maar goed is want ze moeten toch met geld leren omgaan. Dat kun je alleen maar doen als je er hebt.
Het is nog maar zeer de vraag of onze kinderen trouwens in de toekomst, na ons, het nog zo goed zullen hebben en hetzelfde aan hun kinderen kunnen bieden. Alles wijst erop dat de rijkdom en de overvloed, die van de jaren zeventig tot nu alleen maar toegenomen is, nu over de top heen is.
We zullen het met minder moeten doen en er komt een nieuwe armoede op ons af: van de bejaarden en hoogbejaarden die onvoldoende pensioen krijgen om de zorg en de verzorging te betalen.

Avondlijke gesprek met een jonge man gehad.
Net vader geworden, nog vol plannen voor de toekomst. Maar hij zal ook wel ingehaald worden door de verantwoordelijkheden zeker. Is het niet ieders lot die een gezin sticht dat je gauw merkt dat het soortelijk gewicht van de beslissingen zwaarder wordt, nu ze altijd samen moeten worden genomen, om de verzorging rond de klok van de baby mogelijk te maken.
Het is toch een keuze die je maakt, een kind op te voeden. Dat maakt een aantal andere keuzes dan weer minder relevant. Naarmate het leven verderschrijdt moet je potentialiteiten inruilen voor realiteit. In de verhouding van tien op een.
Voor je het weet zit je vastgeschroefd in een logge organisatie, waar je niets meer kunt aan veranderen zonder het geheel te verstoren.
De bedoeling van het leven is dat je tijdens je jeugd probeert je driften te beheersen, dat je komt tot autonomie en onafhankelijkheid, dat je zelf je keuzes maakt, en dat je af en toe een meevaller hebt. Je moet de kansen niet alleen zien liggen, je moet zo ook grijpen.
Neemt niet weg dat je het offer moet brengen van heel wat dromen en mogelijkheden die er waren, maar die zich niet meer zullen realiseren.
Voorbij de dertig mag je in staat geacht worden, de juiste keuzes te maken en de consequenties ervan te aanvaarden.
Het is de enig mogelijke manier om een leven in waarheid te leiden. Tegenstrijdige keuzes verzoenen kan alleen maar door liegen en bedriegen, en vooral jezelf iets wijsmakien.
Het is normaal dat je op zoek gaat naar de grenzen, en sommige ervan wil je verleggen, maar er zijn enkele welbepaalde grenzen die je nooit mag overschrijden. Laat je bestaan geen schade aan derden veroorzaken, maar integendeel voor je naasten een bron van vreugde en sterkte zijn.

Als er een ding is dat aan de jaren zeventig doet denken, dan is het wel de vinylplaat.
Ik had de gelegenheid met een oude jeugdvriend te praten over de jaren zeventig die wij nog hebben gekend. We zijn er oud genoeg voor. Ik werd twintig in 1976, het jaar van een onvergetelijk hete zomer.

Mijn coming-out heeft in die periode plaatsgevonden tussen 1975 en 1980 zeg maar. Boney M, om maar iets the noemen. By the rivers of Babylon. La bamba.
Het was een zeer intense tijd. Ik leefde toen meestendeels op kot in Leuven en we hadden een grote dorst naar film, theater, literatuur.
We gingen bijvoorbeeld kijken naar Theatre 140 in Schaarbeek, waar je voor weinig geld originele theaterkunst kon gaan bekijken. Een beetje avant-garde soms, maar vaak heel grappig.
Jerome Savary bijvoorbeeld, Le Grand Magic Circus. Maar dat was in Louvain-la-Neuve. Neerlands hoop in de stadsschouwburg van Leuven.
En heel veel muziek. Elk van ons had een collectie zwarte vinylplaten en daar werd duchtig naar geluisterd tijdens avondlijke en zelfs nachtelijke bijeenkomsten, waarbij cognac en whisky werd gedronken, en zwaar gefilosofeerd. Over de zin van het bestaan (boeiend bezig blijven.)

Veel klassieke muziek was daar bij, wat ons buiten de mainstream plaatste, maar een beetje elitisme was ons niet vreemd. Mahler was groot in die dagen. Hij werd een tijdje immens populair onder meer door toedoen van de film van Visconti. Dood in Venetië. Het adagietto als Aschenbach  Venetië benadert via de zee.

We denken er met heimwee aan terug als die mooie jaren van het openbloeien als jonge mens, met veel schokken en ploffen, want een beetje hobbelig was die weg toch wel.

Afscheid nemen is altijd een beetje sterven, en sterven is heel veel afscheid nemen. In Noord-Korea is een dictator dood gedaan die weinig mensen zullen betreuren behalve blijkbaar zijn onderdanen die massaal hevig snikten bij het openbaar maken van het nieuws.
In de praktijk betreuren we veel meer het overlijden van een bejaarde vrouw die overleed aan haar kwalen. Een goede vrouw, met een groot hart en veel gevoel. Niet iemand die in de krant kwam noch op televisie, maar gewoon een vrouw met een man en kinderen.
Het was een lijdensweg met een tweede hersenthrombose een jaar of twee geleden die haar aan een kant verlamde. Zij werd thuis voorbeeldig verzorgd door de bejaarde echtgenoot, met beperkte beweeglijkheid, en de zoon die er de hele tijd was, en die waste en plaste en kookte voor zijn ouders.
Ik heb bewondering voor mensen die zich wegcijferen om hulpbehoevende naasten dag in dag uit te verzorgen. Uit eigen ervaring weet ik dat de thuisverzorging van mensen die zich niet kunnen behelpen veel toewijding, geduld en moed vraagt, en dat het niet gemakkelijk is dat vol te houden.
De nabestaanden weze veel sterkte toegewenst bij het verwerken van dit verlies.
Ook Vaclav Havel is overleden, de voormalige Tsjechische president. Toneelschrijver en dissident en door de fluwelen revolutie naar het voorplan geschoven als opposant van het eerste uur ten opzichte van het oude regime.
Een grote meneer. Iemand die een verschil heeft gemaakt door zijn onverzettelijke houding.

Ze is intussen al in de dertig. Ik leerde haar kennen toen ze een kind kreeg, die nu al naar school gaat, en dat zonder gehuwd te zijn, gekregen van een foute man.
Ze wist dit jarenlang voor haar ouders verborgen te houden. Ze komt uit een confessioneel milieu moet je weten. Zedelijk nogal behoudend. Een moslimcultuur om het hoge woord maar te zeggen. Niet dat we gaan mopperen over de Islam.
Nu, het goede kind gaat naar een plastisch chirurg en investeert al haar spaarcenten, wel vierduizend euro in een borstvergroting. Ik wist daar allemaal niets van tot ze het kwam vertellen, uiterst ongelukkig en teleurgesteld, met het litteken, met het uitzicht, met dat ze niet gelijk waren aan elkaar.
Ze is bijzonder verlegen maar wenste toch dat ik er naar keek om mijn mening te zeggen. Nu ja goed, dat is niet eenvoudig, maar ik voel me wel verplicht te zeggen wat ik denk, al denk ik nu verder dan tijdens het raadplegingsgesprek.
Chirurgisch gesproken was er niets op aan te merken, puik werk.
Met er nu een dag of wat over na te denken, kan ik begrijpen dat ze teleurgesteld is. Wat ze aangemeten heeft gekregen is een stel pornoborsten. Ik kan het niet anders noemen, niet dat ze zo groot zijn. Maar ze zijn te rond, ze staan te rechtop en ze staan een beetje te recht vooruit.
Het zijn borsten die naar de camera kijken.
Normale borsten dienen een beetje naar buiten uit te wijken, en niet jou recht aan te kijken alsof de tepels de pupillen van twee grote ogen waren. Ik weet niet of dit haar probleem verklaart, maar het is alvast mijn idee.
Toegegeven, zelf is ze nogal ambivalent in wat ze wil. Iemand had haar  beter kledingadvies gegeven, want ze draagt verhullende kleding, die haar borsten niet uit laat komen. In elk geval denk ik niet dat de chirurg begrepen heeft, wat hier verkeerd is gelopen.
Deze vrouw is behoorlijk door elkaar geraakt ten gevolge van dit avontuur dat haar al haar spaarcenten heeft gekost. Ze heeft dit aan mij verteld onder de grootste geheimhouding. Ik wil daar niets meer over loslaten, omdat ze daar recht op heeft.
Het is een sprekend voorbeeld over de macht en de onmacht van de moderne geneeskunde. Degene die de meeste macht heeft moet goed luisteren naar degene die minder macht heeft, om ongelukken te vermijden.

Genoeglijke familiedag, ver weg van alle moeilijkheden.
Onderweg even vastgezeten in de tunnels bij de Elsenepoort waar een veldslag aan de gang was tussen de politie en Congolese demonstranten die de verkiezingsuitslag in hun land hier aanvechten.
Ik vond het best een  beetje eng, maar de kinderen vonden het enig: helikopters vlak boven ons, een regiment politiemensen te paard, mensen die over de rijweg rennen, gillende sirenes en flikkerende blauwe lichten.
Ik dacht maar aan een ding: er weg te geraken. Modeste heeft ons vervolgens via een klein beetje verboden weg eruit gehaald.
Ik was net op tijd op mijn bestemming, alleen maar omdat ik te vroeg vertrokken was want er was toch wel een klein halfuur tijdverlies.
Maar goed er zal altijd tijd zijn. Waar maken we ons druk over.
We krijgen waarschijnlijk nog grote manifestaties over de pensioenen in de loop van volgend jaar. We hebben jaren boven onze stand geleefd en we moeten daar nu de prijs voor betalen.
Dat zal pijnlijk zijn en voor sommigen, degenen onderaan de ladder heel pijnlijk.
We hebben het hele jaar 2011 eigenlijk op een roze wolk geleefd, zolang er geen regering was. Nu zijn er beslissingen genomen en die moeten uitgevoerd worden.
We gaan er nu stilaan achter komen wat dat betekent.  Het zijn niet zozeer de huidige gepensioneerden, maar de toekomstige die zullen moeten inleveren, en dat zijn de mensen die werken. Ik ben er nu vijf en vijftig en ik begin er nu achter te komen dat er van mijn generatie niet veel meer zijn die nog werken.
Ik blijf het met hart en ziel doen. Ik denk er niet aan te stoppen met raadplegen, zolang ik diensten kan verlenen aan mensen die in nood verkeren.
Het is dan ook het mooiste vak van de wereld, huisarts in Brussel zijn. Ik zei het al, je krijgt er zoveel voor terug in termen van liefde en waardering, van al deze mensen die onze praktijk met een bezoek vereren.

De winter is losgebroken. Donkere dagen, koude regen, smeltende sneeuw, witte daken, druipende condens. De techniek laat ons in de steek, de werken blijven duren met stof en lawaai. 
Computerpannes, geen warm water, het is allemaal al gesignaleerd, maar ze blijven duren. Ik ga er vreselijk van balen.
Ik betrap er me op dat ik bijna begin te mopperen, maar ik probeer toch altijd weer wat anders te bedenken om juist dat niet te doen: mopperen.
Het wordt moeilijk, maar het gaat nog. We zijn nog altijd aëroob aan het trainen.
Gewoon, blijven stoempen, zoals ze in Brussel zeggen. Ondanks alle tegenslag blijven improviseren om kunnen voort te doen. Het nieuwe jaar zal soelaas brengen als de verhuis achter de rug is en alles hopelijk wel werkt.
Heel wat patiënten ondergaan de storingen samen met mij en er zijn er heel wat bij die daarbij hun vertrouwen en hun trouw uitdrukken.
Je krijgt ongelofelijk veel terug van de mensen voor wie je zorgt, vaak op onvoorziene ogenblikken en op onverwachte manieren. Iedereen verdraagt het een beetje, wetende dat het voorbijgaand is.
In het geval van de allochtone populatie, die toch de meerderheid maakt in de wijk waar ik werk, gaat het vaak om des te meer aandoenlijke blijken van steun en aanhankelijkheid, omdat ze nog veel meer gemeend overkomen, dan bij de anderen al het geval is.
Het mopperen is ook seizoensgebonden. We moeten in deze donkere tijden af en toe een kaars aansteken, of een kerstboom opzetten om uit de klaagzone te komen. Juist in deze dagen is aangepast licht meer dan ooit noodzakelijk.

Geen warm water tot maandag, computercrash de hele avond in de praktijk. Goor weer, donkere dagen. Ik heb het vandaag weer eens gehad. Sorry, ik probeer nooit te mopperen op deze website,want het moet een beetje aangenaam blijven, maar nu liggen de krachttermen me vooraan in de mond.
Mijn favoriete krachtterm is 'godvervlammeste godverdommeste miljaarde nondedju de bogot.'
Ik liet onlangs iets uit mijn handen glippen terwijl ik het uit de koelkast nam en deze bijzondere krachtterm die ik al jaren meedraag, en een zeldzame keer ook uit, en ik deed dat waar mijn dochter van veertien bij was.
Zij is hoofdzakelijk Franstalig, en ze ze vroeg fijn weg, kwansuis: "Et en français ça donne quoi?'
Ik lag in een deuk. Ik vond haar zo grappig hoe ze dat zei.
Bij nader toezien is het een vloek die teruggaat op Julienne, de poetsvrouw die we ooit hadden toen ik misschien zeven of acht was. Een kloeke vrouw met forse armen, die zich in pittig uidrukte in het pure dialect van de streek, gelegen in West-Brabant.
Zij vloekte zich de dag door. Wij als kinderen mochten dat niet doen van moeder, want we dienden ons te onderscheiden van het 'gemeen volk.' Zo noemde zij dat. Vloeken was onbeschaafd en te mijden. Maar soms doe ik het dus blijkbaar toch. Ik voelde me wel een beetje betrapt door mijn dochter, en wellicht kreeg ik mede daarom de slappe lach.

Nu is er weer geen warm water meer. Stuk kapot in de boiler en er moet een technische ploeg komen om het te vervangen. Tijd ook voor onderhoud van de verwarmingsinstallatie die het voorlopig nog redt ondanks enig haperen.
Voor technische problemen bestaat altijd een technishe oplossing, maar intussen is het knap vervelend. Zo is er altijd wat in onze moderne samenleving dat fout loopt. Klaar ben je nooit.
De computer neemt het leeuwendeel van de pannes en het tijdverlies in mijn leven voor zijn rekening. Vandaag was het weer raak en het duurde een kwartier voor we opgestart waren. Vervolgens kon ik geen voorschriften of attesten meer afdrukken op het kleine papier en kwam er alleen nog groot papier uit. Ik maar weer heropstarten, te vergeefs en paniek, tot ik op het idee kwam de laden na te kijken en zag de de kleine papierlade gewoon leeg is.
'Un train peut en cacher un autre' zeggen ze in Molenbeek. De ene trein die voorbijkomt sluit niet uit dat er een tweede kan komen. Het ene probleem loopt in het andere over. De gewone procedures werken niet meer en je loopt vast.
Dan moet je dat stapje achteruit kunnen doen. Even op adem komen en er van afstand naar kijken en nagaan of je niet een oplossing over het hoofd hebt gezien, zoals in mijn geval de papierlade.
We gaan door de donkerste dagen van het jaar. Het is iedere keer weer aftellen, want het is een tijd van somberte en zwartgalligheid. Vele mensen zijn depressief en angstig met dit weer, en met de feesten in het vooruitzicht. Die geven veel extra stress bij eenzame en depressieve mensen, die zich buitengesloten en afgesneden van het geheel voelen.

Vrijheid is het hoogste menselijke goed en vrijheidberoving is altijd fout, tenzij in zeer welbepaalde omstandighen en volgens nauw luisterende procedures.
Vrijheidberoving is een vorm van geweld en in principe is dat een monopolie van de overheid, en bij uitbreiding van de arts, en de verpleegkundige.
Ik kom daarop omdat ik betrokken ben bij een paper omtrent vrijheidberoving  bij opgenomen patiënten.
Neem nu iemand die is geopereerd en die bij het ontwaken uit de anesthesie verwardheid vertoont Daarbij ontstaat het gevaar dat hij de drains en de infuzen zou uittrekken. Mag de nachtverpleegkundige dan de handen vastbinden om erger te voorkomen?
Het is een vorm van vrijheidberoving maar iedereen zal het kunnen billijken, temeer als nadien zal blijken dat het om een voorbijgaand delier gaat, waarbij de hersenen gedurende een korte tijd fout reageren, zoals in het voorbeeld, na een algemene verdoving.
Maar het is een hellend vlak natuurlijk, want wat doe je als het delier blijft duren? Of als er een geestesziekte is? Of bij de wilsonbekwame patiënt voor wie geen genezing meer te hopen is?
In principe is daar toestemming van de familie bij nodig, voor zover de patiënt zelf geen toelating meer kan geven. Het gaat per definitie om mensen die een gedrag vertonen dat schadelijk voor henzelf kan zijn of voor de anderen, en dat ze zelf niet onder controle hebben, anders moet er van fixatie geen sprake zijn.
Er zijn allerlei vragen over te stellen en het loopt door naar het geval van de psychiatrische patiënt die gedwongen opgenomen wordt wegens gevaar voor derden of zichzelf. Of iets heel anders: de geestesgestoorde misdadigers die moeten opgesloten blijven terwille van de veiligheid van de samenleving.
Ook het toedienen van medicatie kan passen in een maatregel van vrijheidberoving. De geneesmiddelen kunnen een werking uitoefenen die de patiënt geheel of gedeeltelijk van zijn bewegingsvrijheid berooft. En wat doe je dan met de patiënt die zijn pillen niet neemt, of de inspuitingen weigert op te halen?
Is het voorschrijven van die geneesmiddelen op zich bij sommigen al niet een beslag op de menselijke vrijheid. U ziet, meer vragen dan een mens kan beantwoorden.

De bedoeling van het leven is een mens te worden, Ein Mensch zoals dat in hedendaags Engels heet, met een Midden-Europese diepgang. Om daartoe te komen dien je je persoonlijkheid te ontwikkelen.
Dat behelst dat je moet achterhalen wie je eigenlijk altijd al was, om daar in het dagelijkse leven uiting aan te geven, om zo te diegene te worden, die je moest zijn. Het klinkt als een fluitje van een cent, maar in de praktijk is dat minder eenvoudig.
Onze persoonlijkheid is namelijk bedekt met verschillende lagen personages die we spelen, en die onze ware aard verhullen. Er kan een groot verschil bestaan tussen de rol die we spelen en het personage dat anderen in ons zien.
Om onze eigen persoonlijkheid te vinden moeten we loskomen van die personages.
Als het goed is dan gaan de persoon en het personage met de jaren meer samenvallen en word je vanzelf een mens. Dat gaat echter niet zonder slag of stoot. Loskomen van sommige van die hoedanigheden is niet altijd gemakkelijk, en onze naasten maken het soms moeilijk door ons in een bepaald personage als het ware gevangen te houden.
In een omgeving zonder dwang en met onbeperkte ontplooiingsmogelijkheden gaat het wellicht van zelf, maar in de praktijk kunnen veel mensen daar niet van genieten.
In de vele oppervlakkige contacten van alledag vormt het pantser van het personage een broodnodige beschutting, maar ik mag iedereen toewensen daarnaast ook te kunnen beschikken over een intieme kring van ene klein aantal personen, bij wie het mogelijk is jezelf te zijn.
Door het licht op te vangen van anderen, wordt je zelf een bron van licht voor derden. Tijdens de reis doe je gaandeweg kennis en ervaring op die je voor jezelf en anderen ten dienste kunt stellen.

Beste Iris,

Bedankt. De nieuwe blog doet dienst als voorpagina. Ik probeer elke dag wat nieuws te brengen, en ben zo verplicht telkens weer een cursiefje af te leveren. Het geeft wat broodnodige discipline. 
In het dagboek probeer ik nog wat dieper te graven. Ik houd het zo al een tijdje uit en ik hoop dat de gezondheid toelaat ermee verder te gaan. Ik heb nog steeds veel plezier aan de hele website.

De verbouwingen naderen stilaan de climax. Ik heb er al weken het land aan, maar het zal wel eens gedaan zijn en wel over ten laatste twee weken. Ik hoop dat alles verloopt volgens plan, want anders ga ik eens uitbarsten. Het is zo al erg genoeg, al vallen er altijd wel lijken uit de kast.

België knijpt zich nog in de armen om te kijken of het wel echt is. Gelatenheid met een tikje enthousiasme in en om Brussel, maar in de Vlaamse periferie zal dat veel minder zijn. De regering zit vol met West-Vlamingen. Misschien helpt dat, tenminste toch al in die provincie. Ik hoop dat ze het niet gaan verknoeien en dat ze tenminste de indruk geven het land te regeren. Mijn persoonlijke bewondering voor Elio di Rupo heb ik niet onder stoelen of banken gestoken.

Hij zal het nog moeilijk hebben zijn regeerprogramma aan zijn eigen achterban te verkopen. We krijgen vast veel protest, onder meer van de vakbond met dezelfde kleur als de partij van de premier.

De winkelgalerijen liepen de zondag vol met kooplustigen dus dat valt wel mee. De Belg geeft nog geld uit. Daar is van een crisis precies niet veel sprake.

Ik kijk er naar uit je in mijn armen te nemen en innig te omhelzen, dus het wordt aftellen naar mei.

Dertig jaar geleden toen ik afstudeerde was er nog geen kernspintomografie. Er waren nog geen Gsm's en er was geen internet. Er was geen vaccin voor hepatitis B. Er was geen Euro.
Het kan nu lijken dat het leven toen veel simpeler was, maar we moesten het ook stellen zonder allerlei voordelen die we nu hebben dankzij de medische vooruitgang.
We leven nu langer, maar of we beter leven, dat is nog maar de vraag. De geneeskunde kan meer, maar we blijven nog altijd hulpeloos bij allerlei levensvragen die zich voordoen. We kunnen de dood uitstellen, of naderbij brengen in sommige gevallen, maar niet uitschakelen.
In veel gevallen blijven we machteloos, al zouden we het anders willen.
Maar toch is hier en daar een grens verlegd, en kunnen we meer dan ooit tevoren.
Het is alleen maar allemaal zeer ingewikkeld geworden en we besteden veel van onze tijd als arts aan het samenbrengen van een bepaald probleem met de beste oplossing, en dat is vaak veel minder evident dan het lijkt.
En dan leven we nog in een land dat zijn gelijke niet kent in het aanbod van medische zorgen. Verschillende bijdragen in het symposium van vandaag, ter gelegenheid van ons zesde lustrum gingen over Afrika en hoe daar de gezondheidszorg georganiseerd is.
Tijd om te beseffen dat we het hier heel goed getroffen hebben, al kunnen we ons afvragen of het zo kan blijven duren, nu donkere wolken zich samenpakken boven ons welzijnsmodel.

Beste Z.

 

Toch plezant van goed overeen te komen. Net als jij  moet ik niet hebben van achterbakse manoeuvres , gekonkel en gekuip. Tot mijn tevredenheid mag ik wel zeggen dat ik er de laatste tien jaar geen last meer van heb. Het is ongelofelijk maar het zal tien jaar gaan zijn dat ik van die vervelende man af ben gekomen. Sindsdien heb ik me grotendeels vrij kunnen houden van intriges en achterklap. Ik ben mijn eigen baas op het werk en in de familie kan ik alleen maar prettige ervaringen opsommen.

Ook psychologisch ben ik veel meer dan vroeger gewapend tegen de nadelige uitstraling van sommigen die plezier beleven aan het beschadigen van anderen. Ik ben niet meer zo gauw uit mijn lood te slaan, al zeg ik het zelf, omdat ik voor mezelf heb uitgemaakt, en dat reeds ter gelegenheid van mijn coming-out dat God me geschapen heeft zoals ik ben, en dat ik dat te aanvaarden heb, en anderen in een moeite door ook maar.

Ik ben in een niet geringe mate trots op hetgeen ik tot stand heb gebracht, op professioneel en relationeel vlak. Ik zie niet in dat je in een of ander opzicht minder zou zijn dan ik, integendeel. Ik kijk verbaasd naar je tomeloze energie en je niet te onderschatten kracht die je in staat stelt te realiseren wat je hebt gedaan. Je moet jezelf aanvaarden zoals ik jou aanvaard, en zoals ik mezelf aanvaard, dat is veel beter. Niet aan jezelf gaan twijfelen als anderen vanalles over je vertellen, zelfs als het redelijk kortbij is. Alle laster verstomt wanneer je in het veld verschijnt, met enige zelfzekerheid en eigenwaarde. Er zijn niet veel mensen die aan jou kunnen tippen.

Je hebt gebreken en tekortkomingen, zoals ik die ook heb, maar dat mag je gevoel van eigenwaarde niet aantasten, al biedt het wel gelegenheid tot constante zelfverbetering, als je alert blijft voor feedback en  bijsturing van buitenaf, van bevriende bronnen. Dat is iets anders dan negatieve kritiek. Het moeilijke is nu die positieve feedback te gebruiken en de negatieve geruchten naast je neer te leggen. 

Starvation in the midst of plenty

Dat is samengevat de ziektegeschiedenis van diabetes. Het bloed is vol glucose maar de cellen kunnen het niet opnemen door gebrek aan Insuline. Professor De Moor die ons dit bijbracht  was ook clinicus en hield zich onder meer bezig met de ernstig zwaarlijvigen die leden aan morbide obesitas.

Om ze te wegen was er in heel het Sint Pieters en Sint Rafaël Ziekenhuis in het Leuven van de tweede helft van de jaren zeventig van de vorige eeuw geen enkele weegschaal beschikbaar, die in staat was om degenen die meer dan honderddertig kilogram wogen te wegen bij elk consult.
Dat schiep dus een praktisch probleem.

Daarom ging hij met hen naar het slachthuis in de straat waar wel een weegschaal voorhanden was om deze mensen te wegen. Dat het in een slachthuis dient te gebeuren sprak tot de verbeelding , maar het effect bleef niet duren op het gewichtsverlies.

Later ontdekte hij dat er ook een hele goede weegschaal voorhanden was bij wasserij Friswit in de buurt,  waar hij voortaan met de patiënten naar toe ging. Voor de patiënten is dat op een of andere manier psychologisch toch comfortabeler dan het slachthuis.

Professor De Moor is ook degene die ons een crétin toonde. Iets wat je maar een keer in je leven ziet. De afwijking ontstaat door een congenitaal gebrek aan schildklierhormoon. Het geeft een afwijkende lichaamsgroei en een diepe mentale retardatie.
Dankzij de medische wetenschap komt dat nagenoeg niet meer voor, en we zagen een van de laatste exemplaren.

Ik ben dus van mening dat je met militaire precisie je doelstellingen moet vastleggen: ten eerste overleven, en ten tweede wat je eigenlijk wil bereiken volgens een tijdschema: de meest dringende dingen eerst en de iets minder dringende wat later. Het grote probleem opdelen in stukjes, die je hap voor hap kunt verwerken, al zal het met de neusgaten dichtgeknepen zijn.

Als er tussendoor ruimte komt voor offensieve acties, moeten we die kans zeker niet versmaden, voor zover het de vijand meer schade toebrengt dan ons. De tegenstander googelen op zoek naar zwakke plekken. Praten met mensen die een eitje met je Nemesis te pellen hebben. Al is het vergeefdse moeite want in dit geval maakt ze deel uit van een octopus die overal wel tentakels heeft. De vrijzinnige wijvenbond, de geïnfiltreerde maffia van het openbaar ambt in ons land.

Georganiseerd in vakbonden en ziekenkassen en veiligheidscomités. Het ligt niet in onze macht aan deze stand van zaken te tornen, maar ooit komt de dag dat het lid van de pot vliegt, dat je vrijuit kunt spreken en het machstmisbruik en de bevoegdheidsoverschrijding aanklagen.

Tuez l'infâme zei Voltaire, dezelfde die ook zei: 'Cultivez votre jardin.'

Het zijn wijze woorden die ik je meegeef bij wijze van goede raad. De menselijke ziel zal wel eeuwig balanceren tussen die twee uitersten: l'infâme en le jardin.
Entre les deux mon coeur balance.
Tussen de twee wankelt mijn ziel.

Sinterklaasregering

Het is merkwaardig dat de Vlamingen massaal rechts stemmen, en dat rechts dan massaal uit de regeringen wegblijft. Dat was al zo met het Vlaams Belang, door toedoen van het onvolprezen cordon sanitaire, dat meer dan twintig jaar goed gewerkt, maar dat is nu ook zo met NVA (de Nationale Volks Armee) die uiteindelijk in de gracht is gereden en niet in de federale regering zit.
Ik kan er niet aan doen dat ik wel denk van 'eigen schuld dikke bult.' Maar het is ook te danken aan de stuurmanskunst van Elio di Rupo, die zijn gelijke niet heeft in de Belgische politiek, en aan een viscerale reactie van het establishment rond het koningshuis.
Bart De Wever had best assertiever kunnen zijn en een grotere rol opeisen. Dat heeft hij niet gedaan. Electoraal levert hem dat geen windeieren op als we de peilingen mogen geloven. Regeren gaat hij niet doen, en dat is spijitig, en het is toch ook een beetje zijn eigen schuld.
Merkwaardig dat ik geëvolueerd ben van Vlaamsgezind naar eerst een Brussels standpunt en nu merk ik de laatste jaren bij mezelf meer en meer tekenen van Belgische overtuigingen. Ik ben toch een Brusselaar geworden.
Het is zowat een tiende van de Belgische bevolking moet je toch rekenen, die in het Hoofdstedelijk Gewest woont. De koning, het atomium, manneke pis zijn er geweldig populair en behoren tot het gezonde volksvermaak. We zouden ze niet kunnen missen.
Vanuit Brussel gezien is de poltieke evolutie van de openbare mening in Vlaanderen hoogst eigenaardig en zelfs onbegrijpelijk. Trouwens ook in Brusssel zelf is de NVA de eerste partij.
Ik zal dus tot de minderheid behoren die vindt dat dit goed fout zit en dat er weinig aan te doen is. Dat is nog geen reden om te zwijgen.

We mogen wel tevreden zijn dat er een nieuwe regering is, toch zal het lachen ons snel genoeg vergaan. Ik denk dat het weldra gedaan is met de pret als de volle omvang van de besparingen op ons af zal komen. Dat de ecopremie voor auot's wegvalt is alvast niet onopgemerkt voorbij te gaan. Voor de autoverkopers nog de gelegenheid een aantal auto's te verkopen, tot het op 31 december afgelopen is met de mega-kortingen.
Ook op het gebied van de vreemdelingen en inwijkelingen is er al een en ander verstrengd. Dat is nog maar de voorbode van wat ons nog te wachten staat.
Hoe dan ook zullen we meer moeten doen met minder de komende jaren. Dat staat geheel los van de wil of de overtuiging van de regering want het is een internationaal fenomeen.
We hebben gewoon veel te lang boven onze stand geleefd, en dat hebben we met geleend geld bekostigd. Nu is de rek eruit en meer lenen kan niet meer. Qui paie ses dettes s'enrichit. Wie zijn schulden afbetaalt, verrijkt zich. Daar moeten we ons dan maar aan optrekken, aangezien de schulden afbetaalt, hetzelfde is als spaargeld opzij zetten voor later, al opereren we nog lange jaren aan de verkeerde kant van de nul.
West-Europa en Amerika zitten in hetzelfde schuitje, daar had ik het ook al over, in het dagboek van november wellicht. We zullen onze welvaart zien afkalven en mogen hopen dat er voor onze kinderen nog wat overblijft. We zullen later nog met weemoed terugdenken aan de overdaad die we hebben in de tweede helft van de twintigste eeuw en in de jaren nul van deze eeuw.
Het was mooi maar het is niet vol te houden. Daar moeten we niet te veel over treuren. Er is nog heel wat moois te zien en te ontdekken, en het hoeft niet altijd veel te kosten, noch veel kooldioxide uit te stoten.
Misschien kan een dosis mystiek en spiritualiteit wel helpen. Ik denk dat daar behoefte aan blijft bestaan. Een vleugje poëzie af en toe, om het leven draaglijk te maken.

Ik fotografeer graag  bloemen, liefst met een insect erop.

Dat maakt de foto geheid veel spannender, vind ik altijd.
Die tegenstelling tussen de cellulose en de chitine.
De wereld van de planten en die van de geleedpotigen.

Het insect bezoekt de bloemen die hij of zij het leukste vindt. Meestal een zij als het de bijen betreft.

Het is een metafoor voor het internet.

De teksten die hier staan, zijn geschreven voor de moderne lezer, die niet meer van iets alles achter elkaar leest zoals vroeger met de boeken, maar die grasduint.
Die  browst zeg maar, wat het zelfde betekent.

Een plukje hier, een plukje daar, dat is de moderne internetmens. Ik lees al jaren geen boeken meer tot mijn grote spijt. Ik die vroeger  als adolescent en jonge volwassene zo een bezeten boekenwurm was. Vreemd is dat.

De kennis die je opdoet via het internet is meer fragmentarisch maar meer op maat gesneden dan wat je uit een boek leert.

Je mist ergens wel de samenhang, maar je maakt natuurlijk ook wel een samenhang op een of andere manier, uit de fragmenten die je op het net vindt.

Een boek is betrouwbaarder, en de informatie ligt vast. Dat kan een nadeel zijn, maar misschien soms ook een voordeel.

Ik ben er nog niet uit, zoveel mag blijken, maar het is genoeg voor nu.

Normaal gesproken zijn er factoren die statistisch beschermen tegen armoede,zoals opleiding en het hebben van een eigen huis. Voor de Marokkanen lijkt dat veel minder te werken.

Zelfs als allochtonen een goede scholing hebben, ligt de werkloosheid veel hoger of moeten ze genoegen nemen met veel slechter betaalde banen dan past bij hun scholing. Dat heeft niet alleen te maken met taalproblemen - vooral bij nieuwkomers – maar ook met het niet erkennen van buitenlandse diploma's, maar vooral met discriminatie op de arbeidsmarkt."

 

Het is zeer merkwaardig dat er in Vlaanderen zovele jobs niet ingevuld geraken, terwijl er in Brussel een grote werkloosheid heerst onder allochtonen. Het is dan heel gemakkelijk om te denken dat de allochtone Brusselaars niet willen werken. Ik zit daar toch midden in en ik kom heel veel mensen tegen die niets liever willen dan een goede job te vinden en die tot grote inspanningen bereid zijn om er een te hebben.

 

Het afgelopen jaar is er al heel veel te doen geweest omtrent racisme onder meer bij uitzendkrachten of bij sollicitaties in bedrijven. Als je naam met el-, ben-, of bou- begint dan kun je het wel schudden. Er bestaan allerlei verborgen hinderpalen die het vinden van werk bemoeilijken en veel daarvan zijn terug te voeren op vooroordelen in hoofde van de werkgever.

 

Het hebben van een job is van grote invloed op de levenskwaliteit en de zelfontplooiing van een groep die nog maar al te vaak met de nek wordt aangekeken in onze maatschappij. Het is een groep tot wie ik me zelf reken, omdat mijn aangetrouwde familie Marokkaans is en ook de meeste van mijn patiënten behoren ertoe.

 

In de media worden we vaak afgeschilderd als vervelend of gevaarlijk, onder meer ook omdat er een moslim etiket aan kleeft. De discriminatie vaak dubbel: tegen de vreemde afkomst, maar ook tegen de godsdienstige overtuiging; Wat dit betreft is het klimaat in Vlaanderen met uitzondering van Brussel de afgelopen twintig jaar alleen maar verslechterd.

Sommige problemen die we dagelijks tegenkomen, zijn strijdig met onze strategische waarden en belangen, maar dienen we tactisch te omzeilen omdat je nu eenmaal niet elk onrecht kunt herstellen en soms praktische keuzes dient  te maken.

Vaak moeten we de neus dichtknijpen als we dingen zien gebeuren die vloeken met ons rechtvaardigheidsgevoel. We verkeren niet altijd in een positie dat we daar iets kunnen aan doen, en het is al heel wat als we er in slagen niet medeplichtig te zijn.

Die hele omweg nu om te zeggen, dat het probleem van gisteren, omtrent invloeduitoefening in de publieke sector,  snakt naar een strategische oplossing, die de orde zou herstellen door de geschonden waarden te herstellen en de daders van de ongein aan de kaak te stellen.

Om tactische redenen moeten we dat niet doen en is het beter voor een stop en go methode die er alleen op gericht is de conflictzones met zo weinig mogelijk schade door te komen, voor zover ze niet helemaal te mijden zijn.

In het strategische vlak dienen we onverminderd te ijveren voor een maatschappij waarin iedereen zich gelijk kan ontplooien, en die daarom verstoken is van machtsmisbruik, nepotisme en voordeelneming door ingewijden.

Hoe weerzinwekkend ook, soms ben je verplicht de strategische doelstellingen even buiten werking te stellen, om een tactisch voordeel te bewerkstelligen, dat je positie verbetert. Waarden zoals spontaneïteit, eerlijkheid en rechtschapenheid, die nodig zijn voor de zelfontplooiing, moet je dan soms even aan de kant houden.

Hoe moeten we ons gedragen als we getuige zijn van machtsmisbruik in de openbare dienstverleningssector?

Het is hele verschil tussen tactiek en strategie.

De moderne mens komt vaak in verwarring doordat we de hele tijd ingewikkelde keuzes moeten maken en navigeren doorheen tegenstrijdige belangen.

Het succes van elke menselijke onderneming hangt op de eerste plaats af van de gekozen doelstellingen. Als onze doelstellingen juist gekozen zijn, kunnen we pas nagaan of onze inspanningen tot die doelstellingen hebben geleid, en of we het juiste pad gekozen hebben. Dit terzijde.

Nu hebben we vaak te maken met tegenstrijdige doelstellingen die we niet altijd kunnen verzoenen. Als het ingewikkeld wordt, kunnen we proberen de tactische van de strategische doelstellingen te scheiden, om ze apart te analyseren.

Met tactische doelstellingen bedoel ik het gemanipuleer en de intriges van elke dag: hoe kom je de dag door en hoe hou je stand in het menselijke verkeer. De mensen met wie je omgaat kun je niet altijd kiezen, met name in de werksituatie.

Elke werkdag is als een legeroperatie die er op neer komt het hoofdkwartier te verdedigen en de vijand schade te berokkenen.

Met strategie bedoel ik dan meer waar we uit willen komen op lange termijn. Dat heeft met waarden, voorkeuren en geaardheid te maken. De strategische doelstelling bij uitstek heb ik daarnet al verklapt: geestelijke onafhankelijkheid en volledige zelfontplooiing. Om daar te komen moet je soms tactische offers brengen.

Op dit ogenblik heb ik geen puf, wellicht doordat de verbouwingen aan de praktijk me op de zenuwen werken. Gisteren computercrash. Ik erger me dood aan dat soort problemen, naast het lawaai en het stof en de benepen ruimte waarin ik moet werken.

Het blijft niet duren, en over een maand hoop ik mijn draai te vinden in de nieuwe kantoren. Het is de bedoeling dat we er op vooruit gaan natuurlijk. Je moet je altijd proberen te verbeteren in het leven. Een mens moet blijven trachten naar vooruitgang.

De bedoeling is tot geestelijke onafhankelijkheid en volledige zelfontplooiing te komen. Spirituele autonomie en het realiseren van je gaven en talenten. Dat gaat niet altijd vanzelf en er is soms een deel strijd bij nodig. Er zullen altijd stoorzenders zijn in de omgeving, voor zover we niet in de woestijn gaan wonen, zeker in een toxisch milieu zoals de openbare dienstverlening.

Daar had ik het over met een dierbare vriend, die getuige was van een onverkwikkelijk voorval, waarbij de loopbaan van iemand werd gekraakt, zonder dat je daar veel kon aan doen. Een en ander is waarschijnlijk beslist in de loges van vrijmetselaars die daar de dienst uitmaken.

Dat we vandaag nog zouden moeten afrekenen met verdoken homofobie en dan nog wel in het hart van het vrijzinnige milieu is voor mij verrassend.
Ik vind dat de Belgen daar nog veel te braaf onder blijven, maar goed je kunt er niet van winnen als de tegenpartij kan bogen op een schimmige organisatie die opereert in een sfeer van geheimhouding, en achterbakse stompzinnigheid.
Bovendien hebben ze de loges opengesteld voor vrouwen, die nu ook hun talenten kunnen laten gelden op het gebied van oneigenlijke machtsoefening, netwerkvorming en invloedverwerving.

Ik kom daar morgen nog op terug.