Gipsmasker van J. W. Von Goethe afgenomen in 1807.

Onder het mom

’s Nachts gebruik ik nu ook een ademhalingsmasker dat met een machine verbonden is. Het is de nieuwe mode. De beste methode tegen snurken en slaapapnoe. Het werkt echt, en het is een aanrader voor degenen zoals ik, weet je wel. Buikje gekregen, glaasje gedronken. Je wordt een dagje ouder zodat je spieren verslappen. Nu ja, dan ga je snurken.

Laat het Myriade-thema van de jongste keer nu net het woord ‘Masker’ zijn. Een bijzonder curieus woord, als he het mij vraagt. Voor we het wisten waren we weer aan het freewheelen in wikipedia etc. en ziehier het resultaat, opgesmukt met een paar foto’s die ik her en der bij elkaar heb geplukt en waarvan ik hoop dat er geen copyright op berust.

Er is over het masker nog een groot aantal verhalen te vinden, die niet aan bod zijn gekomen, en zoals altijd moet er heel wat verzwegen blijven, om tot een verhaal te komen. Je moet het eerst al overleven natuurlijk. In zekere zin is elk verhaal een overleververhaal in de dubbele betekenis: een verhaal van overlevenden, maar ook een verhaal dat overgeleverd wordt.

De vertellers sterven, maar het verhaal leeft voort. Om zich voort te planten maakt het gebruik van maskers, die de afwezigen, die overleden zijn, moeten voorstellen.

Neem nu het dodenmasker van Johann Wolfgang von Goethe (1749 – 1832,) de bekende Duitse dichter en schrijver, maar daarnaast ook natuuronderzoeker en staatsman.

Van deze oergod van de Duitse literatuur zijn drie dodenmaskers bewaard gebleven. Daarover heb ik een vermakelijk verhaal gelezen, zie:

http://jwvongoethe.blogspot.be/