Een verweerd vensterluik, immer op een kier, van de oude molen.

Het lijkt op een luik dat niet meer dicht en ook niet meer open kan. Zo verroest is het en zo scheef hangt het. Het is een detail van de voormalige watermolen waar we de vakantie doorbrachten in augustus, nabij het Lago Maggiore in het Noorden van Italië. Maar eerst zijn we naar Berlijn gegaan voor een weekend op uitnodiging van familie.

Het was een fantastische vakantie moet ik zeggen. In Berlijn hebben we een onvergetelijke fietstocht gemaakt langs de Spree die ons ook bij het gebouw van de Berliner Philharmoniker bracht, vandaar de foto.

De andere foto’s die ik heb uitgezocht zijn verder allemaal van zoetwatermeren in Italië en Zwitserland,, want het Lago Maggiore ligt op de grens van die twee landen. Zo zijn we ook in Locarno en in Lugano geweest, twee steden in het Italiaanssprekende deel van Zwitserland, dat ook als Ticino bekend staat. We zaten bij Luino, op een uur rijden van Milaan, dat we een paar keer aangedaan hebben.

Uitstekende vergezichten ontvouwen zich, zoals uit de volgende vijf foto’s in doorloopmontage mag blijken. Het is telkens een foto van mezelf, in alle bescheidenheid, tijdens de mooiste momenten van mijn leven. Veel beter wordt het niet meer.

We keerden terug via het wonderlijke Baden-Baden en het sympathieke Remich, in Luxemburg, op de grens met Saarland, aan de oevers van de Moezel.