De praktijk is verhuisd. De computer en het internet doen het weer. We beginnen stilaan op te leven. Er zijn nog veel problemen, maar het kan alleen maar beter gaan vanaf nu.
Januari is gelukkig voorbij. Niet mijn meest  favoriete maand moet ik zeggen. Toch ben ik gelukkig met wat ik heb en doe. Ik zou niet gauw met iemand willen ruilen. Dat van die verhuis is voorbijgaande stress, al mag je er ook wel aan toevoegen dat het leven een niet aflatende opeenvolgende serie van voorbijgaande stress episoden is.
De vraag is hoe lang je dat volhoudt. Het is een kwestie van draagvlak en belasting. Zolang het draagvlak het houdt, kun je de belasting verwerken. De moeilijkheid is te voorspellen wanneer de draagkracht op is, want vroeg of laat moeten we toch allemaal onze beperkingen erkennen.
En aanvaarden. Blijkbaar is dat voor heel veel mensen best moeilijk.
Je kunt de grenzen een beetje verleggen, maar de rek is er spoedig uit en het is op de lange termijn beter te proberen veel kilometers af te leggen met een laag toerental, liever dan met piepende banden door de bochten te scheuren.
Dat het nog lang mag blijven duren.

We zijn voorbij de kaap van twintigduizend bezoeken aan onze site. Sinds de grote vakantie is de frequentie verdubbeld. Er komen net vandaag een paar lovende commentaren binnen op het sonnettentennis.
Het heeft veel belangstelling gewekt en ik ben Marforio en bij uitbreiding Myriade in zijn geheel zeer dankbaar voor de uitwisseling, wederzijdse bevruchting en kruisbestuiving.
Bedankt voor de toelating af en toe een tip van de sluier op te lichten en bijdragen van de andere leden op onze site te mogen zetten.
Uw dienaar is dan ook zeer in zijn nopjes met dit succes.
Op de blog hebben we de afgelopen dagen de lof gezongen van onder meer Pina Bausch, die me via het nummer The Man I love bracht bij Sophie Tucker en Bette Middler.
Alle commentaren en bijdragen blijven meer dan welkom. Laat u maar gaan. Smijt u maar, zoals ik ook mezelf heb gesmeten in deze site.
We bestaan bijna een jaar en het wordt straks stilaan tijd voor een balans.
De eerste dagboek bijdrage dateert van 14 april 2011. Daarvoor was er ook al wat rommel, want we zijn eigenlijk in maart al begonnen met de eerste pogingen.
Ik heb hier veel plezier aan, en hoe meer interactie hoe beter.

Een nieuw tijdperk in mijn leven, zo voelt het aan nu de verhuis in voege is getreden wat de praktijk betreft.
Het heeft lang genoeg geduurd. Het was een beetje uitgeleefd. Het was er koud en ongezellig, duister en moeilijk te onderhouden.
Ik hoop dat we er op vooruit gaan in het nieuwe pand. Ik ben zeer nieuwsgierig over wat ik er morgen ga aantreffen. Maar het is goed en ik heb er vrede mee. Ja ik zit er al zo lang naar te snakken.
Het is dus tijd voor een welgemeende hoera, hallelujah, hosannah in den hoge en el hamdoelilah.
Het heeft wel drie jaar geduurd om zover te komen. Het is allemaal anders uitgedraaid dan ik had voorgenomen, maar eind goed is al goed en nu maar de vingers kruisen dat het allemaal houdt en dat er niets lekt etc.
Spannend allemaal en blij dat ik het aan de kant is.
Wens me geluk en moedig me aan om op het ingeslagen pad verder te gaan.
Dan zal ik er spoedig niet meer over moeten zeuren en kunnen we weer andere uitdagingen aangaan.

Rustige avond in familie.
Ik ben nu diep gelukkig dat alle twisten bijgelegd zijn en alle onenigheden beslecht. Geen rekeningen meer uit het verleden te vereffen. We kunnen nu gewoon gezellig samen zijn zonder dat iemand begint oude koeien uit de gracht te halen.
Iedereen heeft zijn eigen beeld van het verleden. Iedereen neemt een eigen uniek standpunt in en elk onthoudt andere dingen. Daar had ik het laatst over met tante Dina in een mail.
We hebben hetzelfde meegemaakt, denken we, maar we komen erachter dat iedereen daar iets anders van mee draagt.
Het is soms verbluffend en het is goed om daar eens aandacht aan te besteden.
Het is met veel plezier dat we dat doen, nu we op onze leeftijd erachter komen dat we familie hebben, en dat dit in de vreemde wereld waarin we leven, een stuk geborgenheid geeft, waar we eigenlijk toch allemaal wel nood aan hebben.
We moeten ophouden elkaar te beoordelen en elkaar aanvaarden in de toestand waarin de waar zich bevindt.
Het verleden vergeven en goede afspraken maken voor de toekomst.
Ondanks alle sores van de afgelopen weken, de verhuis van de praktijk, de gebroken pols van mijn nichtje, de examens van Maurice, toch een goed gevoel nu dat het wel goed komt met ons.
Dat is de verbazende kracht die je put uit zo een gevoel van geborgenheid, dat je alles wel de baas kunt bereiken in het leven, ik bedoel alles dat er toe doet, als je dit gevoel zou kunnen behouden.

Het succes van Rundskop kent geen grenzen.
Op canvas deze week gezien hoe Erik van Looy en Martin Heylen een film maken in Hollywood (op verplaatsing in New Orleans. Mooi programma, door toedoen van deze twee innemende persoonlijkheden.
Mattias Schoenaerts was ook in het programma aanwezig. Iets te groot, wat bonkig. Zeer intens. Wonderlijke verschijning. Echt iemand waarvan je denkt dat hij elk ogenblik kan ontploffen en een sofa doormidden slaan voor de pret.
Ik word een beetje onrustig van dit soort mensen, maar hij heeft ontegensprekelijk talent en in het echte leven is hij misschien alleraardigst.
Wie weet?
Vlamingen in Amerika. Het is de afgelopen twintig jaar toch wel wat geweest, in vergelijking met vroeger toen er nooit iemand van bij ons doorbrak. Ik spreek nog van het België van Koning Boudewijn, dat ik goed gekend heb. Ik ben nog van voor het concilie moet je rekenen.
'Nothing succeeds like succes,' zeggen de Amerikanen. Succes trekt aan en mislukking stoot af.
Op de blogpagina staat een link naar een Youtube filmpje omtrent Pina Bausch.
Geweldig zoals alles wat ze nagelaten heeft.

Het loopt de spuigaten uit met de vertraging van de werken in de nieuwe praktijk. We hebben ons eens goed boos gemaakt. Onze directrice is uit haar sponningen gesprongen tegenover het opperhoofd van de bouwvakkers. We dreigen met gerechtelijke actie. Intussen gaat het werk voort in abominable omstandigheden. Ik heb er schoon genoeg van, ja ik ben het spuugzat.
Voorts leef ik mee met de examenperikelen van Maurice, onze student. Het is heel lastig verlopen deze week, maar vandaag heeft hij toch een uitstekend examen afgelegd en de sfeer was al veel beter.
Mijn nichtje heeft haar pols gebroken en is geopereerd. Ze had de eerste dag veel pijn, maar het gaat al veel beter. Het is een flinke meid, met veel energie, die zich niet zo gauw uit het lood laat slaan door iets ordinairs als een versplinterde fractuur van de radius, het spaakbeen in de voorarm.
Het licht komt stilaan terug en de maand januari kan niet snel genoeg voorbij zijn, zodat we aan het voorjaar kunnen beginnen.
Kim Clijsters ligt eruit in de Australian Open. Dat is sneu.
In februari zien we Salomé van Richard Strauss in de Munt.

Geheel toevallig ontmoette ik vandaag Maarten Vanden Abeele, fotograaf, onder meer bekend van zijn werk, niet alleen voor Rundskop, de Vlaamse film die meedoet voor de Oscars, maar ook, hou je vast, Pina Bausch.
Hij heeft een facebookpagina maar geen website. Ik zal hem vragen of we niet een foto van hem op onze website mogen zetten. Het hoeft geen betoog dat wij als aficionado van Pina Bausch het opwindend vinden in contact te komen met de fotograaf die zomaar foto's maakt van Matthias Schoenaerts, de hoofdrolspeler van Rundskop, als van de dans van Pina Bausch.
De wereld is klein en als je in het centrum van Brussel werkt, zo zonder enige valse bescheidenheid onder ons gezegd, dan is de wereld nog veel kleiner, omdat hier zoveel mensen rondlopen die iets doen in de wereld van de kunst of de cultuur.
Ik bedoel maar, net heb ik nog een foto van Pina Bausch (clandestien) op de website gezet. Ik hoop niet dat het een van zijn foto's is want dan moet ik het gaan uitleggen.
Hieronder een foto van hem, ik vraag wel toelating morgen. Prachtige foto vind ik.

Tot slot

 

Het was fijn maar het houdt ook een keer op.
Als er nog een sonnet zou opwellen de komende dagen dan zal ik het alleen nog naar Chris sturen.
Maar ik vond dat ik toch nog een poging mocht wagen het laatste woord te hebben in deze uitwisseling.

Ik heb goed nota genomen van de bemerkingen en ik zal ze ter harte nemen.
No ill feelings, sans rancune. Ik zeg dit hier nog even expliciet omdat het slotgedicht van vandaag (zie blog) wel een beetje treitert met rancune, maar dat is dichterlijke vrijheid.

Ik ben nu van plan de gedichten met de goedkeuring van Chris mag ik hopen, op de website te zetten. Ik zet daar foto's van vogels bij.

Te vinden onder 'Pasquino' onder 'Bespreking Gedachten'

Iedereen die wil kan dat lezen, en die het niet wil, hoeft er niet mee in aanraking te komen.

Dat is het grote voordeel van zo een persoonlijke site.

Ik kan het iedereen aanraden, want het geeft me een diepe innerlijke rust, te weten dat dit allemaal gelezen kan worden door wie dar zin in heeft.

Ik hoef dat ei niet per se in het myriadenest kwijt en ik zal er daar dan ook mee stoppen.
Ik kan me voorstellen dat de anderen het gevoel hebben dat ze nu al kniediep door de huppelsonnetten waden zonder nieuws of het waterpeil niet nog verder zal stijgen.
Wat dat betreft kan ik iedereen gerust stellen.

Apeldoorn bellen, dat was zo een slogan in de jaren negentig, door toedoen van de reclamespots van centraal beheer.
Destijds keken we nog veel naar de Nederlandse televisie, nu haast nooit meer. Wat kunnen die mensen praten zeg, maar je bent na een hele avond nog niet wijzer.
Maar goed. Ik ben weer in een sonnettentenniswedstrijd verwikkeld met Marforio, zoals de trouwe dagboeklezer zal hebben gemerkt. Ik schep daar veel plezier in.
De hele avond is opgegaan aan dat ene gedicht, maar intussen ben ik alle andere ellende wel even vergeten, want je bent er wel geconcentreerd mee bezig.
Intussen hebben we het geluid en de video en de blog en Lukas Husiman en Tante Dina en Iris.
Gezellig allen samen op het internet. Ik ben zeer blij met die moderne technieken die de dichter vrij hebben gemaakt van de uitgever. Uitgeven hoeft niet meer. We kunnen het zonder de uitgeverij stellen.
Ik voel me nu volledig bevrijd van die dwang die ik vroeger over me had, van dat ik nog een keer in mijn leven iets moest kunnen uitgeven.
Het is nu allemaal uitgegeven via elektronische weg. Wat daar staat is openbaar en kan geraadpleegd worden. Meer moet dat niet zijn. Ik zit echt niet niet met aantallen in mijn hoofd van mensen die je moet bereiken.

Voor degenen die zich vragen hebben gesteld bij de uitwisseling met Marforio op de blog heb ik de eer hier de drie bijdragen van Marforio zelf weer te geven.


Tussen droom en gedachte...

 

Je vraagt je wel af na al deze woorden

of dromen hetzelfde zijn als gedachten

dus of het verslag van woelige nachten

vol vuurzee en vlammen en gruwzame moorden

 

wel tot het gegeven thema behoorde.

Een droom is bedrog, zo niet de gedachten

die onstuitbaar door onze hersenen jachten

reëel en waar, ook de ontspoorde.

 

Waar begint het bedrog en waar de waarheid?

Brengt deze cyclus daarin klaarheid?

De stroom van dromen kent veel raarheid

 

En is helaas vol gruwel en naarheid

De ups en downs veroorzaken gaarheid

En vragen tezaam om iets meer spaarheid

 

Chrisforio

 

 

Een misverstand leidt blijkbaar tot verbelging

blijkt mij uit onderstaand kortaf bericht,

het is geen zaak van al te groot gewicht

maar voor het plotsklaps omslaat in verdelging

 

of schadelijke kop- en borstopzwelging,

bedek ik in berouw mijn rood gezicht

voor de verbelging, door mij aangericht,

omdat u blijkbaar even door de hel ging.

 

Onaffe versies zijn een duivels kwaad

dat men te allen tijde moet voorkomen

ze zaaien valse indruk die slechts schaadt

 

en daarom reageerd'  ik, hoop ik, adequaat

ter delging van het leed, u overkomen

door mijn eerdaagse commentaar op maat

 

 

 

Chris

 

 

 

 

Over spot (tijdens de Nationale vogeltelling)

 

Waar ligt de grens tussen ernst en jolijt?

(Ik zie dat de viervoet de standvogel is)

geef toe dat ik graag tegen standbeelden pis

(ook dat is een mengsel van pret en van nijd).

 

In elke komiek schuilt een monster van spijt

(ik hou niet van lach waar ik drama in mis),

het  moordwapen was ooit een mes bij een dis

(fileren, dat is waar ik mij graag aan wijd).

 

Maar waak voor cynisme, dat dodelijk gif,

wees spaarzaam met haat, serveer niet te heet

ontleed en kerf, maar ach, niet te grif

 

en wees niet te bang voor toegebracht leed,

de spotter is niet bevreesd voor 'what if'

en ook niet voor god, zeloot of profeet.

 

Ik denk dat wij blij mogen zijn dat we tot de categorie van mensen behoren die zich kunnen ontplooien in weerwil van alle beperkende krachten. Je moet innerlijke kracht hebben maar je moet ook kansen krijgen. Die twee moeten samengaan en je moet vooral de kansen grijpen wanneer ze zich voordoen.

Bedankt voor de lovende woorden. Ik moet toegeven dat het me een groot genoegen doet, niet zozeer de eer als wel de erkenning. Ik bedoel daarmee dat het me er niet om gaat hoeveel mensen hier nu mee in aanraking  komen, maar alleen dat er af en toe is die met kennis van zaken spreekt, en die laat weten dat er iets in zit in wat ik doe en waarom. Dat vind ik de grootste eer, dat er mensen zijn die de moeite nemen om te reageren.

Jij hebt me wellicht van allen het meeste gestimuleerd met reacties, vragen en opmerkingen, bijval of weerwerk, naargelang het geval. Maar altijd zinvol en met betekenis. Dat is nu het grootste geluk dat er is, dat we met elkaar op die manier kunnen communiceren.

Ik ben de moderne technologie zeer dankbaar dat we nu de middelen hebben om gemakkelijk met elkaar in contact te blijven over de oceanen heen.

Beste S.,

Omtrent Edith Piaf

 

Je sms-berichtjes zijn me niet ontgaan.

 

A quoi ça sert l’amour? is zo een liedje waar ik aan denk. En 'Quand il me prend dans ses bras, qu’il me parle tout bas, je vois la vie en rose.'

 

  Het een is een antwoord op het ander.

Met de jaren kreeg ik meer en bewondering voor dat passionele, desnoods onder het niveau, maar niet afgeven van die vrouw Edit Piaf, naarmate een beter beeld van haar ontstond.

 

Zo zie je maar dat er ook gevoelsmensen zijn die toch iets van hun leven maken. Padam padam padam.

 

Het is ginder blijkbaar gezellig tussen de palliatieve poezen.

 

Ik denk dat je intussen ligt te pitten dus ik wilde je kostbare slaap niet verstoren door op dit uur te gaan sms-en.

 

Beste groeten

 

Peter

 

In de Malibranzaal van de Koninklijke Muntschouwburg een dansavond bijgewoond die in de herinnering blijft hangen.
Het gaat om een aantal fragmenten gebracht door volgroeide leerlingen van de PARTS dansschool, die onder meer geanimeerd wordt door Anna Maria Teresa Godelieve Astrid De Keersmaeker.
Om te beginnen was de muziek heel goed, live gebracht door kamermuzikanten, op piano viool cello en klarinet, in wisselende bezetting naargelang het te brengen stuk.
Er was een zekere verstandhouding tussen de betere dansers en de kamerorkestmuzikanten. We kregen onder meer een uitstekende vertolking van Der Hirt auf den Felsen van Schubert door een heuse sopraan. De dans die daarbij paste, stoorde niet, maar muntte ook niet uit. Op bepaalde ogenblikken was de muziek echt al genoeg.
Ik kan echt niet al die namen opnoemen, maar er waren toch wel dansers te zien die veelbelovend zijn en al heel wat kunnen. De ene heeft al wat meer controle dan de andere. Wij denken dat een klassieke opleiding die controle verbetert door kracht, en dat kan alleen maar door inspanning.
Techniek komt door training, en daar mangelt het sommige jonge dansers toch aan. Godelieve Astrid mag daar niet in geloven, Gino en ik doen dat wel. Het moet natuurlijk samengaan met persoonlijke gratie, en daar komt dus ook nog iets anders dan techniek om de hoek kijken, ook aanleg en persoonlijkheid en zo, dingen die je in geen techniek kunt vatten.
Laat ons zeggen dat methode en aanleg hand in hand met elkaar door het leven moeten gaan.

Ik ben uiterst opgetogen met het werk van Lukas Huisman die schijnbaar in een handomdraai een aantal videofragmenten op Youtube heeft gezet.
Wat is dat geweldig. Het ene zijn de veertig gedichten van Breekbaar Licht, op onnavolgbare wijze voorgelezen door mijn lieve tante Dina Sonck, anderzijds is er een videofragment van bijna tien minuten over de vertalingen van Franse poëzie in het kader van het Sorabjiproject van Lukas Huisman, die een fijne muzikant en een goede jongen is. Puik werk Lukas.
http://www.youtube.com/playlist?list=PL694B234F323BCD9A
Voor wat Breekbaar Licht betreft. Het is allemaal te vinden onder Pasquino, maar dan onder de vorm van een link naar de Youtube site. Dat is blijkbaar eenvoudiger dan het allemaal op de 123 website up te loaden, want dat moet met de hand en een voor een gebeuren en daar krijg je nijnagels van, al dat klikken.
Goed dat dit nu is opgelost zij het op een andere manier dan ik me voorgesteld had.
Ik kan vooral niet genoeg krijgen van de stem van tante Dina die dat zo mooi voorleest. Echt een knappe prestatie.
Ik kan er niet over uit. Dank aan Iris. Het is dag op dag een jaar geleden dat de bundel 'Breekbaar Licht het licht zag en dit werd toen gevierd met een matinee in De Markten te centrum Brussel. Daaruit is iuteindelijk de hele website voortgekomen.
De cirkel is rond. Ik had nooit gedacht dat op een jaar zoveel bereikt zou kunnen  worden. Veel dank aan alle betrokkenen, aanwezigen en belangstellenden.

Over Yves Montand en Simone Signoret

Klakkeloos overgenomen uit de wikipedia, maar daarom niet minder succulent.

Op 22 december 1951 trouwde ze met Yves Montand. Dit huwelijk bleef kinderloos en duurde tot aan haar dood, hoewel hij vele liefdesaffaires had. Zijn verhouding met Marilyn Monroe in 1960 werd breed in de bladen uitgemeten. Van haarzelf stond eens een foto in de Playboy waarop ze Robert Mitchum omhelsde terwijl ze vanaf haar middel bloot was. Het bijschrift bij de foto was 'een grote blote omhelzing'.

Yves Montand deelde haar linkse ideeën en samen speelden ze een prominente rol in het promoten van de linkse politiek in Frankrijk.

Het toppunt van haar carrière was toen ze een Oscar kreeg voor haar rol in het Britse sociale drama "Room at the Top" (1959). Ze was daarmee de eerste Franse actrice die een Oscar won en nog wel in een buitenlandse film. In de jaren vijftig lokte Hollywood, maar door hun links activisme kregen zij en Yves Montand, in een tijd dat de ultra rechtse McCarthy mentaliteit Amerika in haar greep hield, geen visum.
In 1960 kregen ze wel een visum zodat Montand als zanger in New York en San Francisco kon optreden. In maart 1960 waren ze in Los Angeles waar Simone haar Oscar ontving voor de Beste Actrice en ze bleven langer zodat Montand een film kon opnemen met als tegenspeelster Marilyn Monroe, "Let's Make Love".

In het voorjaar en de zomer van dat jaar waren Simone en Yves buren van Marilyn Monroe in het Beverly Hills Hotel en Arthur Miller woonde aan het andere eind van de gang. Boven hen woonde Howard Hughes. Monroe vertelde aan haar kleedster, die haar biografie schreef, dat Miller graag met Simone praatte omdat ze zo intelligent was. Simone moest toen terug naar Frankrijk om een film op te nemen en Miller vertrok naar New York om aan een toneelstuk te werken. Volgens Monroe klopte het dat ze daarna inderdaad de affaire had met Montand, waarover speculaties geweest waren in de pers.

Edith Piaf heeft in mijn jeugd een onuitwisbare indruk op mijn ziel nagelaten. Ik verstond dat eerst ook wel allemaal verkeerd. Het was ook in het Frans en daar kwam je stilaan over achter dat het een tricky taaltje is, dat Frans. Met veel verondersteld gekend en altijd een beetje dubbelzinnig.
Maar goed die romantiek, die gevoelens, die heftige passie in dat mens. Nu ligt ze daar begraven met haar laatste echtgenoot Theo Sarapo, een bokser.
Dat hield de mensen toen bezig en het heeft ook in de muziek sporen nagelaten in het gevoelige nummer: A quoi ça sert l'amour?"
Waar dient de liefde voor?
Die pijn die ze leed, en haar verslaving, haar hartekreten, haar verliefdheid en haar ontgoocheling. Het maakt haar toch tot een van de grote vrouwen van de twintigste eeuw.
Non rien de rien. Non je ne regrette rien.
Het is haar meest emblematische liedje. Ik heb nergens spijt van. Zo is ze de geschiedenis ingegaan.
Nee niets van spijt, Nee ik heb nergens spijt van.
Mooi motto vind ik. Daarmee besluit ik voor vanavond. 

Beste groeten en tot spoedig.

Ik zit toch al een tijdje op de opdracht te broeden en ik dacht eerst 'weemoed,' want het is wel een mooi woord. Weemoed.

Is het daarom een goede opdracht? Want ja alle gedichten zitten wel ergens vol weemoed. Dan ga je straks soep maken, met als hoofdbestanddeel: soep.

Of het woord 'smart' ook zo iets, waar altijd iets verdachts aan kleeft. 'Verdriet'is neutraler.'Wee' was een mooie opdracht geweest, heel kort, of 'pijnlijkheid'. 'Gemis' had ook gekund.

Maar nee, 'Pijn' is gewoon beter. Gewoon kort en goed, een woord van vier letters en meer moet dat niet zijn.

Om het extra moeilijk te maken zou ik voorstellen om het woord 'pijn' zelf niet te gebruiken in de bijdrage.

Ik vind dat de opdracht zelf zo kort mogelijk moet zijn en liefst uit een enkel woord moet bestaan. Zelfs een lidwoord is al te veel.

Het begeleidend schrijven van de opdrachtgever mag de interpretatiemogelijkheden van de medeleden niet inperken.
Allerlei soorten van pijn kunnen aan bod komen. Ook de pijn van het niet aan bod kunnen komen. Of een bod om niet meer kunnen aan de pijn te komen.

Gewoon iets schrijven waarin het woord pijn niet voorkomt.

Beste Iris,

Ik heb het ook voor kerkhoven. Het mooiste vond ik het Joodse en het Protestantse kerkhof van Venetië op het eilandje San Michele. Nu is het gevoel weg, want het is gesaneerd intussentijds. Ik ben er nog een keer gaan kijken toen ik voorlaatste keer in Venetië was en het was niet meer te herkennen.

Vroeger waren het allemaal verzakte en bemoste zerkjes met allerlei opschriften, in het Joodse gedeelte in het hebreeuws natuurlijk, maar in het protestants gedeelte in het engels.

Daar hing heel veel sfeer. Nu is dat allemaal weggesaneerd. Er liggen daar ook bekende mensen. Ik kan me Stravinsky herinneren.

Ook daar gelezen op de zerk van een dichter: ‘La prima notte che il poeta dorma.”

De eerste nacht dat de dichter kan slapen. Ik vond dat wel een mooie zin voor een romantische dichter, wiens werk vooral uit zuchten en smachten zal hebben bestaan.

Maar goed, terug naar Père Lachaise. Ik heb hier nog een foto van het graf van Simone Signoret.

Volgens Wikipedia:

Simone Signoret, pseudoniem van Simone Kaminker ( Wiesbaden ( Duitsland ), 25 maart 1921 - Autheuil-Authouillet ( Normandië ), 30 september 1985 ) was een Franse actrice met een internationale reputatie, Zij excelleerde in karakterrollen en heeft ook in het Engels en het Duits geacteerd. Zij was in 1960 de eerste Franse actrice die een Amerikaanse Oscar won. Andere kenmerken waren haar politieke engagement en haar kwaliteiten als schrijfster.

Het woord Flageolet komt natuurlijk van het latijn Phaseolus. Dat bedacht ik me nu pas, toen ik op de blog iets schreef over de tuinboon.
Onder de bonen met hun rijke variatie is de flageolet nog altijd een van de lekkerste. Smeuïg en doordrongen van de bonensmaak.
Volle rijst met bonen vormt een volledige maaltijd en bevat voldoende elementen om het menselijk lichaam jarenlang gaande te houden.
Als je een keer per week vlees, vis, melk of eieren erbij doet is dat voldoende als basisvoedsel.
Dat komt omdat rijst en bonen elk apart een paar essentiële aminozuren missen, maar door elkaar genomen een goed en evenwichtig palet aan eiwit aanbieden, zodat alle aminozuren vertegenwoordigd zijn.
Je kunt de volle rijst door volkorenbrood vervangen met dezelfde resultaten.
Witte rijst bevat net als wit brood weinig vitamine B1.
Bij tekort aan dit sympathieke vitamine kun je beri-beri krijgen. De bonen vangen dat onvoldoende op.
Ik heb de indruk dat de flageolets ook beter verteren dan de witte bonen, die ook heel lekker kunnen zijn weliswaar, maar die ik er toch van verdenk de flatulentie in de hand te werken.
En er zijn in alle continenten nog meer lekkere bonensoorten te vinden, ook zwarte en rode en bruine. Reuzenbonen, minibonen, noem maar op.
Smakelijk

Een echte winter zal het wel niet meer worden zeker?
Ik vind het zeer aangenaam weer moet ik bekennen voor zover het niet regent. Modeste had een spijker in de band en dat is weer hersteld. Maar er moeten nieuwe banden op en een velg vervangen. Nu is het wachten op die velg.
Intussen kunnen we weer rijden al moeten we voorzichtig blijven in winterse omstandigheden. We wachten nu al van voor kerstmis, het is dus niet dat we er niet tijdig aan begonnen zijn.
Ik heb die band al vroeger een keer laten herstellen, maar blijkbaar is het een andere spijker maar wel in dezelfde band geweest.
Ik verslijt wel gauw denk ik in het stadsverkeer met veel optrekken en remmen.
Nu goed het is zo een episode waarin vanalle technische problemen opduiken die allemaal wel een oplossing vinden, maar je bent niet gerust en het gaat vermoeien.
Gelukkig kunnen we op een ploeg rekenen waarbinnen elk zin taak opneemt. Het zou anders niet te overzien zijn. Misschien de gelegenheid om iedereen te danken die een rol heeft gespeeld in onze interne organisatie, alsmede alle patiënten, cliënten en externe relaties van onze huisartsenpraktijk, die de afmetingen van een kmo heeft gekregen.
Ik ben me zeer bewust dat ik afhankelijk ben van degenen die me ondersteunen, en ik ben er me zelden meer van bewust dan juist nu, met onze computerpannes en onze verhuis, waar alles in het honderd loopt. Maar ik ging daar niet meer over mopperen.

Het wordt echt een soap met die telecom en computer problemen die we in de praktijk kennen. Ik heb er in het verleden al zo over gezeurd dat ik bijna niet meer durf. Nu hebben we het meegemaakt dat er een equipe van de computerfirma is gekomen die aangetoond heeft dat het de schuld is van Belgacom, terwijl die van Belgacom blijven beweren dat het aan hen niet ligt.
Uiteindelijk is er ook een meneer van Belgacom gekomen die een defect apparaat heeft vervangen, en dan nog wel een filter, maar het is nog steeds niet in orde en ze moeten morgen terugkomen.
Daarnaast moet ook Modeste nieuwe banden krijgen en dat wordt een beetje dringend want ik moet de band wel geregeld oppompen.
Tenslotte wachten we al een hele tijd op de verhuis van die praktijk en zolang die niet is geslaagd kan ik toch niet gelukkig zijn. Ik zou het echt graag achter de rug hebben en zou willen dat de huidige situatie al voorbij was. Het is echt niet meer te harden.
Maar goed dat is nog maar een parenthese.

Amper bekomen van een eerste verschrikkelijke dag op het werk. Er is gewoon niets in orde met de verbouwingen en de computers en shit nu. Morgen is het opnieuw van dat. Ik heb er al geen zin meer in.

We zijn intussen weer een beetje bij met het emailverkeer en het onderhouden van de website.

Wie we in het Parijse kerkhof ook zijn tegengekomen is natuurlijk Oscar Wilde, die er een bijzonder druk bezocht graf heeft. Het is omgeven door glazen wanden die het onmogelijk maken het graf zelf aan te raken. Dat doen ze wellicht omdat anders mensen allerlei dingen erop gaan schrijven.
Op het glas waren kusafdrukken te zien en wat krabbels, meestal van mensen die van Oscar Wilde houden.

Voor velen is dat toch een soort pelgrimsoord geworden, en het is goed dat zoiets bestaat.

Oscar Fingal O'Flahertie Wills Wilde (Dublin, 16 oktober1854 – Parijs, 30 november1900) was een toneelschrijver, schrijver, dichter en estheet van Ierse afkomst die een groot deel van zijn leven in Engeland heeft gewoond.

Beste Luc,

Dank je voor het doorsturen van de links, die ik al meteen op de website hebt gezet. Omtrent de jonge dichter Tao Lin en omtrent Pina Bausch, de bekende choreograaf uit Wuppertal, Duitsland.
Wat is dat een geweldige link zeg. Er is een film over haar uit en de trailer brengt een aantal boeiende beelden samen.
Ik ben kapot van die hele Pina  Bausch echt waar.
Ik heb daar in de jaren tachtig nog dingen van gezien. De vullingen vielen uit mijn tanden toen ik dat zag . Wat was dat mooi en bevreemdend. Ik heb maandenlang rondgelopen met het gevoel dat ik daar een essay zou moeten over schrijven. Het is er nooit van gekomen.
Nu zou ik daar onmiddellijk iets kunnen mee doen, maar toen ja. Je hebt me weten wonen op die tweede verdieping van dat dokterskabinet in Ukkel. Het was die tijd.

Ik heb toen een computer gekocht, een Macintosh, waarop jij nog je eindwerk hebt zitten typen in dat hoekje in de keuken. Dat is nu dertig jaar geleden, zo snel vliegt de tijd voorbij.
Ik zag daar zo vele lagen betekenissen liggen, dat het spijtig was ze te laten liggen, maar misschien doe ik dat ooit nog wel eens, dat essay schrijven. Ik zou nu natuurlijk eerst die film moeten gaan zien voordat ik er nog iets kan van zeggen.
Visueel is het waarschijnlijk het mooiste wat ik ooit in een theater heb gezien en op de televisie werkt het zelfs nog beter, of in de film dan, waar de trailer een idee van geeft.

Om nog even door te gaan op Marcel Proust.
Ik heb de verschillende onderdelen van de romancyclus: 'Op zoek naar de verloren tijd,'op verschillende plaatsen en tijdstippen gelezen. Onder meer in Frankrijk en in Italië, in Congo en in Kenya, op de veranda onder de sterrenhemel bij gaslicht of een schraal peertje. 
Dat heeft er toe bijgedragen dat het de schrijver is die met het meest dierbaar is en van wie ik het meest heb genoten. Ik heb dat in het Frans gelezen, omdat ik nogal graag Frans las, daar die de boeken gemakkelijk te verkrijgen en goedkoop zijn. Voor een vergelijkbare hoeveelheid klassieke literatuur in het Nederlands was je in de boekenwinkel al gauw toch het dubbel kwijt.
Het gaat om een gevoeligheid denk ik, die Marcel Proust in hoge mate bezat, een overgevoeligheid zeg maar, die zich ook uitte in zijn lichamelijke kwaal, want hij leed aan astma. Wellicht huisstofmijt? Wat betekent, dat hij hoe meer hij zich terugtrok, hoe erger het werd.
Wat hij schrijft over zijn grootmoeder en wat die dacht over de  correspondentie van Madame de Sévigné, bijvoorbeeld. Dan ben ik natuurlijk later natuurlijk een goedkope uitgave van die brievenverzameling gaan lezen en dat is inderdaad ook zeer mooi. Madame de S. is zeventiende eeuw moet u weten, maar dat is vandaag nog even fris en smakelijk.
Ik vond die gevoeligheid van hem heel herkenbaar, maar hij geeft daar een vorm aan die verwondert. Zo toegankelijk is het niet. Het zijn lange lappen tekst zonder onderbreking, zelfs niet een titel of zo. Volgens alle moderne criteria is het heel slecht geschreven omdat het alle zichtbare structuur mist. Maar er is wel een interne structuur waar je gaandeweg achter komt.
Daarom is het ook een antiroman. Waardoor Proust in de buurt komt van Kafka, omdat ze alletwee antiromans veropenbaren, die heel slecht geschreven zijn volgens alle regels van de kunst, en die toch zowat de grootmeesters zijn van de Europese literatuur.
Veel meer dan Joyce die ik verafschuw.