28 februari

Vandaag hadden we het in de intervisiegroep over slachtoffers van geweld, die dikwijls een dubbel parcours moeten doorlopen: aan de ene kant de innerlijke verwerking van het geleden geweld, aan de andere kant de afhandeling van de gerechtelijke en procedurele gevolgen.
Het begint met een klacht en het mondt uit in een vraag. Hoe ga je daar mee om? Hoe verwerk je dat? Hoe kan de hulpverlener erbij helpen? Hoe geef je de pijn uit het verleden een plaats en hoe kom je ertoe weer een normaal leven te gaan leiden.
Een van ons heeft bijvoorbeeld een patiënte uit een land in ex-Joegoslavië die daar extreem geweld heeft meegemaakt tijdens de oorlogsjaren, waarbij haar echtgenoot en familie voor haar ogen werd vermoord. We zijn intussen veertien jaar later, en de vrouw is intussen zeventig, maar ze worstelt daar nog steeds mee, en zal dat wellicht tot haar laatste snik blijven doen. 
Ze meldt onder meer illusoire voorstellingen waarbij het lijkt alsof de gestorvenen haar roepen. Zijn dit hallucinaties of alleen maar levendige herinneringen.
Vaak hebben de overlevers van zwaar geweld op een of andere manier schuldgevoelens omdat ze het overleefd hebben en hun geliefden niet. Het mag irrationeel lijken, maar het is wel zo en het kan soms gaan om een wurgende wroeging die het leven vergalt.
Je kunt dat niet zomaar wegpraten maar het is wel nodig dat zoiets aan bod kan komen in de gesprekken, en dat het niet wordt weggewuifd als het zich voordoet.
Veel dichter bij huis is er het alledaagse huis-, tuin- en keukengeweld in de gezinnen en families, met inbegrip van incest en pedofilie. De arts is voor vele mensen een moreel baken en het komt er op aan duidelijk te laten blijken dat intrafamiliaal geweld nooit goed te praten is.

La fessée

27 februari

Er zijn in dit land heel veel mensen die in het ongerede raken door conflicten en wrijvingen op het werk. Ik schreef het al eerder maar het houdt gewoon niet op. Veel te veel mensen worden opgesloten in een ziekenfondsuitkering, omdat ze het niet maar aankunnen, elke ochtend vijfmaal per week naar de ziekmakende werkplek te gaan.
Het zou eenvoudig op te lossen zijn in een groot aantal gevallen als er de mogelijkheid bestond hen ergens anders werk aan te bieden. Mijn advies is dan trouwens ook altijd, zo snel mogelijk zelf een ander werk te vinden als dat zou kunnen. In veel sectoren zit nu wel de klad door de crisis, dus werk vinden is ook niet zo gemakkelijk, zeker als je al werk hebt, zij het een ziekmakend.
Je kunt dan geen gebruik maken van de diensten van de arbeidsbemiddeling, ook weer zoiets. Dan moet je wel tegen de stroom van aanbiedingen die het voor de patroon goedkoper maken een jongere werkloze in dienst te nemen bijvoorbeeld.
Je mag in dit land niet zelf een job opzeggen zonder je rechten te verliezen. Ik zou ze niet te eten willen geven, degenen die diep in hun hart naar niets anders verlangen dan een nieuwe kans te krijgen in een andere omgeving.
Niet dat het overal zo is. Er zijn ook werkgevers waar er goed samengewerkt wordt. Ik denk dat ik er zelf zo een ben in alle mij kenmerkende bescheidenheid.
Als de personeelsleden veel ziek worden dan is er iets mis met het management.
Slechte managers zijn verantwoordelijk voor al die problemen, met het niet nemen van verantwoordelijkheden en het niet doorhakken van knopen als voornaamste tekens.
Dat geldt trouwens ook voor pesten op school: het kan overal voorkomen, maar de goede manager gaat er op in en lost het op, terwijl de slechte het laat rotten tot het niet meer te overzien is.
Ik vrees dat je dat niet op school kunt leren, want vele managers hebben het in hun tijd wel moeten leren, maar dat zit denk ik niet in het pakket, de menselijke moed die je nodig hebt om op te treden en problemen op te lossen.

Karpers

26 februari

Ongelofelijke slangenfoto's gevonden op het internet. Ik ben er nog niet goed van. Ik zocht gewoon een illustratie bij een gedicht waar het woord 'addergebroed' in voorkomt. 
Een adder is in het Latijn een aspis, en voluit heet het dier Vipera aspis.  Het is de enige gifslang die we hier kennen, en ze kan venijnig uit de hoek komen. Het is een Parijse fotograaf die deze foto's maakt. Zeer bijzonder en om in het oog te houden.
Morgen kom ik nog met een gedicht over de vasten. Daar gaan we ook weer een foto bij zoeken en zo blijf je bezig. Ik beleef er elke dag plezier aan en ik krijg meer en meer bijval. Wat kan een mens nog meer wensen?
Ik heb een genoeglijke zondag achter de rug met de kinderen in de manège We hebben profiterollentaart gegeten met een toren chocolade, van Sirre natuurlijk, dat spreekt vanzelf. Wat is dat toch voor een lekkere banketbakker, ik val in herhaling. Elke week hebben ze andere taarten, dat houdt je niet voor mogelijk.
Het was dus een heel erg Belgische week, nadat ik ook al Vlaams gekookt had voor vrienden op donderdagavond. Genoeglijk, kneuterig en knus maar met de beste taarten in aangenaam gezelschap. Niet dat ik elke week twee taarten van Sirre eet, maar deze week dus wel.
We zullen later dit jaar wel op onze lijn moeten gaan letten.

Bothrops alternatus

25 februari

De Paus heeft nog eens flink van leer getrokken, zo hoorde ik op het radionieuws, tegen in vitro fertilisatie technieken. Koppels die geen kinderen kunnen krijgen op de natuurlijke manier, die moeten dat maar aanvaarden. Nou ja. Dat vind ik eigenlijk wel wreedaardig, dat je vrouwen die dankzij de wetenschap hun kinderwens kunnen verwerkelijken, de weg zou gaan afsnijden op basis van achterhaalde theologische principes. Het is bepaald harteloos en te walgelijk voor woorden.
Wat is die kerk toch een wereldvreemde club geworden. Ik ben er steeds meer van vervreemd. Ik heb nochtans lang gestreden om op een of andere manier nog een plaats in te nemen in dat geheel. Quand tous les dégoutés s'en vont, il n'y a que les dégoutants qui restent. Ik wilde dat niet zo maar opgeven. Je wordt gedoopt zonder dat je het vraagt en je wordt er ook weer uitgegooid zonder dat je het vraagt. Wat is dat toch voor een club?
Ondemocratisch, bekrompen en kortzichtig, retrograad en reactionair, obscurantistisch. Als ik een vrouw was met kinderwens zou ik er me niets aan gelegen laten liggen, maar er zijn in de wereld nog heel wat plekken waar het woord van de Paus nog weegt, zoals in katholieke ziekenhuizen en in het onderwijs.
Als katholiek opgevoede moslim schaam ik me diep voor dit soort oprispingen van een prelaat die er beter zou aan doen de pedofiele augiasstal uit te mesten, waar hij de absolute baas van is. Dat soort mensen zal ons wel eens gaan vertellen hoe het moet. De Arabische volkeren zijn er in een aantal gevallen in geslaagd van hun dictators af te komen. De lente in de kerk moet nog beginnen.

Oostzee

24 februari

Alweer een dag voorbij zonder catastrofe. Het begint stilaan te wennen. Als dat maar goed afloopt. Alles doet het voor het moment. Meer moet dat niet zijn. Morgen zal het wel weer wat anders zijn maar intussen halen we toch maar mooi opgelucht adem.
Er hangt lente in de lucht, zo kon ik gisteren vaststellen toen ik een mooi moment met een gast op ons overdekt terras doorbracht, in het midden van de nacht bij een aangename temperatuur.
Het licht is terug en het wordt tijd om te denken aan de voorjaarschoonmaak. Het is wachten op zo een dag dat je eens figuurlijk alles buiten kunt zetten om de ragebol door de bestofte kamers van je verstand te halen.
De winter is voorbij zowel inwendig als uitwendig. Het heeft natuurlijk wel iets van zelfsuggestie maar het is een manier om zich weer in te stellen op nieuwe projecten en het verleden achter zich te laten.
We krijgen steeds meer verleden en houden steeds minder toekomst over. Dat geldt van de eerste tot de laatste dag van een mensenleven. ik ben voorbij de helft mag je wel zeggen en dan wordt het stilaan wel schrikbarend dat het altijd maar sneller lijkt te gaan. Maar we houden goede moed omdat we omringd zijn met goede mensen. Het is niet altijd zo geweest, en er lopen ook veel toxische mensen rond, maar net zoals mijn zus op haar manier en volgens een traject dat heel anders is dan het mijne, ben ik er door de jaren met veel vallen en opstaan in geslaagd, de foute en valse elementen buiten de deur te houden.
We kunnen niet meer tegen valsheid en slagen er steeds beter in elk teken in een vroeg stadium te onderkennen en snel te reageren als het monster de lelijke kop opsteekt.
Tuons l'infâme schrijft Voltaire. Ten strijde tegen de valsheid. Het is een van de weinige dingen die we echt kunnen doen, en die we echt kunnen veranderen, om in de woorden van Iris, te proberen goed en oprecht te zijn. Ik besef maar al te goed dat dit een streefdoel is en in de praktijk niet volledig te realiseren.
Iedereen zal wel eens fouten maken maar je moet telkens opstaan en het beter doen.

Museum van Kopenhagen

23 februari

Ik zal kort zijn want ik ben zeer moe. Het was een lange dag. Elke dag om zeven uur op, maar meestal vind ik wel een gelegenheid om even te slapen. Vandaag helemaal niet. Ik heb gekookt en we hadden een paar vrienden uitgenodigd, zodat we enkele genoeglijke uurtjes mochten beleven.
Het was een Belgische avond, zeg maar een Vlaamse avond met kreeftensoep (opgewerkte versie van een commercieel verkrijgbare vorm), gevolgd door geroosterde biefstuk, vergezeld van frieten en een sla.
Wat die sla betreft, is dat op de Belgische avond een mengeling van witloof, veldsla, en kerstomaten. Dit laatste is een beetje een toegeving aan de moderniteit, want toen ik jong was zag je geen kerstomaten.
Als doorslaggevend argument was er een handgemaakte mayonaise. Eidooier, mosterd, olie, en een tikje balsamico van Modena azijn. Wat ook niet Vlaams is maar je moet mogen durven ook al eens een grens verleggen of een statement maken.
Als toetje was er een verbluffende taart van onze hofleverancier, Sirre in Koekelberg. Het was er een die ik nog niet in huis had gehaald en werkelijk. Om duimen en vingers bij af te likken. Fruit, Speculoos, Italiaanse Meringue.
Meer moet dat niet zijn. Een mooie Brusselse avond. Want het is toch eigenlijk meer Brussel dan Vlaanderen, of dan België.
Een wonderlijke mix van ingrediënten en persoonlijkheden waarborgde een geslaagde avond. Gewoon kletsen, babbelen en redeneren, als oude nichten onder elkaar. Eentje was jonger dan vijftig, de andere ouder. Het gekke is dat dit juist geruststellend werkt, daar waar jongeren in het gezelschap altijd onrust brengen.

Wat een patisserie zeg.

22 februari

Ik heb weer eens een stagiaire, een jonge persoon naast me staan, deze keer een frisse jonge dame van een Franstalige universiteit. Het biedt nog eens de gelegenheid om door de ogen van iemand anders naar onze praktijk te kijken.
Het was voor haar vandaag de eerste keer dat ze een bejaardentehuis betrad bijvoorbeeld. Ze komt ook uit een land waar weinig of geen van die instellingen bestaan.
Het is altijd heel leuk om mee te maken hoe zo een jong iemand reageert op wat wij intussen als evident beschouwen. We hebben bijvoorbeeld heel veel gevallen gehad van conflicten op het werk, fout management dat geen beslissingen neemt, en mensen die ziek worden omdat werksfeer verrot is.
Pesten op het werk, en op school, onder de schoolkinderen hoort daar ook zo een beetje bij. Het zijn meestal de goeden en  de braven die opgegeten worden door de kwaden en de stouteriken. Degenen die de bek niet opentrekken zijn een gemakkelijk slachtoffer en trekken dat op een of andere manier aan, dat anderen misbruik maken van hun goedheid en hun goedgelovigheid.
Ik zal niet zeggen dat alle slachtoffers heilig zijn, maar we hebben er toch een aantal zien passeren die merkwaardig zachte en aangename mensen  zijn in de omgang. Ik zeg vaak tegen patiënten dat ze stouter moeten zijn en zich weerbaarder opstellen.
Met braafheid kom je tegenwoordig nergens, is mijn ervaring. De uitdaging is naar buiten toe een niet geringe hardheid te ontwikkelen en naar binnen toe, toch iets van die zachtheid te bewaren, die een goede mens kenmerkt.

Canarische haan

21 februari

De stressteller staat niet meer in het rood. Onze Pa is thuis uit het ziekenhuis zoals ik eergisteren al schreef. De verwarming is hersteld zowel thuis als in de praktijk. De storingen zijn grotendeels uitgebleven. Alles werkt weer. Het is wat kalmer in de praktijk door toedoen van de schoolvakantie. Het weer is barmhartiger en er is meer licht. De donkere dagen van de winter zijn voorbij en we hebben het allemaal weer eens mooi doorsparteld.
Ik ben weer begonnen met de scheurkalender en de maand januari is nu halfweg, maar ik heb nog een aantal andere beslommeringen die nog wat tijd in beslag nemen, maar ook dat is een teken dat er eindelijk weer wat meer tijd vrijkomt voor de website. De afgelopen weken ben ik er met veel moeite in geslaagd het dagboek en de blog bij te houden maar veel meer zat er niet in.
Het aantal bezoekers is de afgelopen twee weken sterk toegenomen. Ik heb daar geen verklaring voor, maar het is welkom. Hoe meer zielen hoe meer vreugd.
De sfeer is dan ook opperbest en we kijken uit naar de lente en de zomer. In mei gaan we met vakantie naar Cyprus na het feest dat Iris voor ons organiseert. Spannend allemaal. Als dat maar goed blijft gaan. Een mens zou vrezen om het allemaal te noemen, omdat je het gevoel krijgt dat je het zult kwijtgeraken als je er te veel over opschept. Alsof er kwelduivels om ons heen zijn die niets liever willen dan ons net in datgene te treffen waar we het meeste behagen in scheppen.

Ik moet voor de foto altijd zo mijn buik intrekken van de fotograaf.

20 februari

Ik heb wat moeten lezen omtrent vrijheid beperkende maatregelen bij verwarde patiënten. Het is een moeilijke vraag: mag je patiënten vastbinden indien ze in hun verwardheid een gevaar stellen voor zichzelf of hun omgeving?
Is valpreventie op zich een voldoende reden om patiënten vast te binden die bijvoorbeeld 's nachts het bed verlaten, andere kamers binnendringen of doelloos ronddwalen.
Indien ze slecht ter been zijn kan dit leiden tot  vallen met alle gevolgen van dien zoals dijbeenhalsbreuk of gebroken ribben, open wonden, en bloeduitstortingen.
Als je ze gaat fixeren, waar kom je dan uit. Hoe lang hou je het vol, en hoe reageert de patiënt daarop? Het zijn zeer moeilijke vragen die je wel kunt stellen maar die in elke persoonlijke situatie anders beantwoord kunnen worden.
De veiligheid en het comfort van de patiënt dienen voorop te staan in het beslissingsproces, waaraan alle stakeholders deelnemen: de patiënt voor zover zijn of haar geestelijke toestand dat toelaat, de partner of naaste verwanten, de arts, de verpleegkundigen.
Ik had net een patiënte die bij een vorige val de femurhals heeft gebroken en nu enkele weken later alweer ten val komt, nog steeds niet bij geleerd, bij een nachtelijke poging haar kamer te verlaten. Hadden we haar moeten vastbinden?
Ik ben een groot voorstander van de menselijke vrijheid, maar hier verkeerde ik in de positie dat ik dit onheil had kunnen voorkomen, door deze vrouw vast te binden.
Ik ben er zelf niet uit.

Aanbod van fixatiemateriaal

19 februari

Onze Pa is weer thuis. Het is een half mirakel. In het ziekenhuis troffen we een hoopje ellende aan. Maar eens thuis na de nodige verpleegkundige zorgen kwam hij er helemaal bovenop en werd hij snel weer de oude. (Dat mag je wel zeggen.)
Ineens kwam het bericht via de telefoon op een zondagmorgen, toen niemand er zich aan verwachtte. Rare communicatie daar in het ziekenhuis. Een en ander maakte een slordige indruk maar ik ga hier niet zitten opsommen wat me allemaal opviel.
Het voornaamste is dat hij weer thuis is en helemaal opgefleurd. We hebben met zijn allen een zeer genoeglijke middag beleefd. De nachtmerrie is voorbij en het is weer als vanouds. We beseffen ook allemaal dat hij veel beter niet meer zal worden. Maakt ook niet uit. Zo lang we hem in ons midden mogen koesteren, gaan we door met de zorgparade van elke dag. Ik vind dat zeer waardevol dat het kan in onze maatschappij die vaak harteloos genoemd wordt.
Ik ben deze samenleving juist zeer dankbaar voor de ziekenhuizen en voor de thuisverpleging. Dat onze pa een huisarts heeft, een kinesist, de gepaste geneesmiddelen.
Het is een van de grote verworvenheden van onze tijd, en een die minder verworven is dan we denken. Het zal nog heel wat offers vragen om het systeem in stand te houden en te verbeteren. Het is wat de mens verheft boven het dierlijke, dat wij voor de zwakke, oude of zieke exemplaren van onze soort respect opbrengen en dat we hen met zorg omringen.

Las Palmas

18 februari

Ik heb zo een naar voorgevoel dat het hervonden geluk met mijn vader niet lang gaat duren want achteruit gaat hij wel.
Niet alleen nu met die ziekenhuisopname maar over de voorbije weken en maanden.
Het maakt de tijd die we nu beleven zo kostbaar. Het is net zo schrijnend dat alle momenten zo vluchtig zijn in een verhaal dat niet eeuwig kan duren. Er zit een stuk machteloosheid in dat je niet doorgezwelgd krijgt. Maar het zij zo.
Probeer de tijd niet te vangen maar te volgen. We zullen maar hout vasthouden. Bijgelovig ben ik niet, maar wel gevoelig voor  de atmosfeer die er hangt. Ik ben niet kapot van de afdeling waar hij ligt. Hij blijft er de hele tijd in bed en dat kan nooit goed zijn.
Het deed me denken aan Les Vieux van Jacques Brel, waar toch heel wat treffends in zit over dat broze en dat breekbare van die oude mensen.
De oude mensen sterven niet maar slapen in en slapen te lang door.
Het is prachtige poëzie, niet zo gemakkelijk om lezen, maar het komt geweldig tot leven door de manier waarop die man dat brengt.

Jacques Brel op een Brussels podium 1967

17 februari

De verwarming is hersteld en de grote vrieskou was sowieso voorbij. In de praktijk functioneert nu alles een beetje zoals het hoort. Er is verwarming, de computers doen het behoorlijk. Er is water en elektriciteit.
Er is minder stof en minder lawaai, maar het is nog niet afgelopen. De trap is eigenlijk fout en we zouden hem moeten afkeuren.
Iedereen is moe en sommigen worden kregelig. De sfeer was niet goed deze week. Maar goed we moeten altijd blijven voortdoen en nooit versagen.
Daar komt dan de opname van onze pa bij. Het is het overwegen waard hem daar weg te halen want blijkbaar doen ze daar toch weinig met hem, behalve hem de hele dag in bed stoppen. De vraag is of hij voldoende fit is om de draad van het leven thuis in zijn eigen vertrouwde omgeving op te pikken.
Intussen zijn in Afrika mensen die ik niet ken, bezig met bidden voor de gezondheid van onze Pa. Ik vind dat eigenlijk te ontroerend voor woorden. De familie daar heeft vernomen dat er een probleem is met de gezondheid van mijn vader, terwijl ze hem helemaal niet kennen, en ze zijn massaal aan het bidden geslagen. Ik vind dat echt heel bijzonder.
Of je er nu in gelooft of niet, in dat bidden voor een almachtige en erbarmende God, het is toch iets wat ontzag wekt. Ik ben er echt van aangedaan. Het lijkt er dan toch een beetje op dat ze daar nog iets hebben bewaard wat wij kwijt zijn, in de verhouding met de natuur en het bovennatuurlijke.
Hoe je nu omgaat met pijn, lijden en angst bijvoorbeeld. Hoe er veel eerbied is voor oude mensen, hoe broos en breekbaar toch ook.

Kaaba

16 februari

Onze pa is in het ziekenhuis opgenomen. Het was bangelijk in het begin want hij ging snel achteruit en verloor bloed in de urine. Gelukkig zijn er huisartsen en ziekenhuizen en een hele zorgketen, want hij is veel beter nu dankzij de adequate zorgen en mag terug naar huis.
Oud, kwetsbaar en broos, maar wat een figuur. Hij komt er weer helemaal bovenop. Ik ben best wel trots op hem. Mijn zus heef me er attent op gemaakt dat hij een goede vader was, beter dan de meeste. Het is waar. Ik heb me misschien in het verleden als knaap of jonge man laatdunkend over hem uitgelaten, maar daar heb ik nu zelfs al spijt van.
Mijn vader was en is uiterst betrouwbaar, een rots in de branding, maar met een klein hartje. Hij was indrukwekkend vroeger, een hoge gestalte voor de tijd. Ik ben de doorslag, copie carbone certifié conforme, van mijn vader.
Dat schept dus een rare band waar ik lang mee geworsteld heb.
Nu is er ineens een toestand ontstaan, waarin we gewoon blij zijn elkaar weer te zien en dat pakt een beetje naar de adem als ik er nu eens goed over nadenk. Maar het is goed zo, en ik ben blij dat het allemaal zo uitgepakt heeft. Sorry dat het zo lang heeft moeten duren, maar het is niet anders.
Uiteindelijk komt het allemaal nog goed, en het is een vreemd happy end van een bochtige geschiedenis. Ik kan er alleen maar blij om zijn, en ik zal dat helemaal zijn als hij morgen zoals verwacht ontslagen kan worden uit het ziekenhuis en hersteld naar huis terugkeren.

Brussel, beenhouwersstraat November 2011

15 februari

Hoewel holebi's in Vlaanderen luidens onderzoek zich zeer aanvaard mogen weten, blijft er toch heel wat angst en onzekerheid bestaan, zeker waar het minderheidsgroepen betreft met een andere cultuur.
Heel wat culturen wereldwijd slepen een verleden van homofobien en genderhaat met zich mee. Zo zijn er heel wat Islamitische culturen die ermee worstelen, en grote delen van Afrika, los van het geloof, heeft het er moeilijk mee dat het een relationeel gedrag is zoals elk ander.
Voor jonge mensen die uit dergelijke culturen komen, is het vaak een hele strijd om er achter te komen dat je geaardheid anders is, wetende dat grote delen van de samenleving waar je voor een groot stuk toe behoort, dit gedrag afwijst en niet kan aanvaarden.
Is dat veel moeilijker dan de coming-out dit ik heb gekend, nu toch al meer dan dertig jaar geleden. De zeden waren nog niet zo geëvolueerd als ze nu zijn in een land als België. Ik heb me destijds na aanvankelijke twijfel en ontreddering voorgenomen om me nooit te laten wijsmaken dat ik verwerpelijk zou zijn omwille van mijn geaardheid.
We mogen de bekrompen kortzichtigheid van enkele verstarde geesten niet de kans geven binnen te breken in onze persoonlijkheid. Ze zullen altijd proberen hun onwetendheid als norm op te leggen, maar wij moeten daar vooral niet beginnen in te geloven.
God heeft elk van ons geschapen als beeld en gelijkenis van Hemzelf. Ik denk dat Hij of Zij elk van Zijn of Haar schepselen even graag ziet. We hebben net evenveel recht op geborgenheid in de Heilsgeschiedenis als ieder ander.
We mogen ons dat gevoel niet laten ontroven.
Ik heb destijds eens en voor altijd beslist dat ik te leven heb naar mijn lot en dat ik die geaardheid niet meer in vraag moet stellen.

Bidkapel, Marbella, Spanje

14 februari

Valentijn.
De voorbije zeven jaren zijn de gelukkigste uit mijn leven geweest en dat is in niet geringe mate te danken aan mijn levensgezel. Hij wil liever niet op het internet figureren en de afspraak is dat hij buiten beeld blijft, maar voor deze ene keer wil ik graag toch schriftelijk mijn dank en liefde betuigen voor een uitzonderlijke persoonlijkheid, betrouwbaar en warmhartig, oprecht en charmant.
We zijn eens goed gaan eten in de Cambrils te Sint-Agatha Berchem.
Heerlijk en correct, met Vlaamse bediening, niet opdringerig, zeer discreet. Twee voorgerechten, het een tonijn in een krokant jasje, het ander sint jacobsschelpen op een spiesje. Hoofdgerecht kalfsgebraad en zwezerik. Hoeveelheden niet overdreven, met aangepaste wijn.
Het is een goed adres, restaurants die ze niet meer maken, met vele jaren op de teller. Alle onderdelen van een voortreffelijke kwaliteit. De prijzen zijn niet mis. Je gaat er niet om goedkoop te eten, maar dat was in ons geval voor een keer de bedoeling niet.
Het afgelopen jaar zijn we bijna niet meer op restaurant geweest. Als je dan toch een keer gaat, dan maar beter goed. En dat het nou Vlaamse bediening is, ik wil niets verkeerd zeggen over de Franstaligen of zo, of over andere landen, maar ik kan het niet uitleggen. Ik voel me daar in thuis, in die discretie en die bescheidenheid. Echt chapeau voor die mensen die daar opdienen.
Het is een kunst die in vele landen verloren is gegaan, de kunst van het opdienen. Ik heb veel respect voor de mensen die dat kunnen en die het goed doen.
Op vele plaatsen kunnen ze het niet, in verschillende landen waar we geweest zijn en een van de ergste plaatsen, met alle respect voor de Madrilenen, was Madrid. Wat kunnen ze daar onaangepast en onbeschoft zijn zeg. Ik wil geen enkel volk met de vinger wijzen, maar de Spanjaarden zijn me toch een volk dat niet kan dienen aan tafel, net zoals de Nederlanders trouwens.
Teveel trots en zeg maar kapsones. Dat is de harde waarheid, caros amigos.

Barcelona, Sagrada Familia.

13 februari

We hebben onze zinnen op Cyprus gezet en we gaan twee weken weg in Mei.
Goed om naar uit te kijken. Er is nu verwarming in de praktijk maar nog niet thuis, dat is wachten tot vrijdag. Het vriest niet meer en dat maakt het al een stuk gemakkelijker te verdragen.
We komen stilaan uit de problemen, maar het duurt lang en er is altijd wel wat anders, maar laat ons stellen dat het aanvoelt alsof de grootste crisis nu wel voorbij is.
We zullen maar hout vasthouden. Ik kan me nog goed herinneren dat ik me een kleine week geleden feliciteerde met onze verwarming, die daarna prompt uitviel.
Het is allemaal wel te overzien en er is altijd een oplossingk, zij het niet altijd een goede. Een mens moet altijd vooruit kijken en proberen de kansen te grijpen waar die zich voordoen.
Ik ga er nu uit want ik ben redelijk vermoeid na al het boeken en vergelijken en voorbereiden van de reis, wat ik vanavond achter de rug heb.

Cyprus op de kaart

12 februari

De nieuwe Sherlock Holmes film gezien. Ik vond hem niet zo goed. Nogal ostentatief en met weinig tederheid of diepgaande gevoelens.Vermoeiend en in het midden slaapverwekkend, omdat ze het wel moeilijk maken. Stephen Fry als Mycroft Holmes is hilarisch in een naaktscène, dat maakt veel goed.
Ik heb een bijzondere voorliefde voor deze acteur, die ook de Griekse beginselen is toegedaan. Hij speelde een memorabele Oscar Wilde, maar hij was ook in Blackadder te zien.
Hij was ontwapenend in een televisieuitzending in twee delen omtrent bipolaire stoornis en manisch-depressieve persoonlijkheid, waarvan hijzelf de kenmerken vertoont.
Secret World of the Manic Depressive - "a world that has led him to extreme behaviours, including attempted suicide, and later disappearing for several weeks to Belgium."
En hoe heet die serie ook alweer waarin hij advocaat is in een kuststadje waar zijn waanzinnige zus wanorde sticht. Zo opgezocht: Peter Kingdom in the ITV series Kingdom,
Over wat hij precies in België komen doen is na zijn zelfmoordpoging is weinig te vinden op het internet. Het blijft een mysterie.

Stephen Fry, Brits acteur en schrijver, en televisiefenomeen.

11 februari

Ik lig op apegapen want afgepeigerd doordat ik te lang doorgewerkt heb aan de verbetering van een document dat af moet.
We vieren de week zonder verwarming hier, maar dat mag aan ons hart niet komen. Ik heb een klein blazertje dat warmte blaast en een deken over mijn schouders. Voelt best warm aan. In de praktijk gaat het er weer stevig tegen aan. Ze gaan nu de pui steken. En dan zou ook die trap nu komen.
De trap die eerst verkeerd was en nu juist zal moeten zijn.
In de praktijk werkt de verwarming nu weer zo heb ik kunnen vaststellen. We komen daar stilaan boven water.
Nu is het een geluk dat ik gisteren een mooie opera heb kunnen bijwonen die me weer opgeladen heeft met energie, want anders was ik wellicht ingestort, maar goed het was weer net op tijd, en goed maar zo.
Stel nu dat de opera tegen was gevallen, dan zou ik er de brui aan gegeven hebben, zoals het er toen uitzag.
Ik heb altijd geluk in mijn ongeluk. Net op tijd gebeurt er altijd weer iets waardoor het toch weer een nieuwe wending krijgt.

Sint-Sebastiaan, Portugal

10 februari

Ik ben op de blog al begonnen over Salomé, maar ik kan er niet over uit.
Het was een geweldige ervaring, en het is een zeer intense opera, in een beweging die zich langzaam opbouwt van begin tot einde.

Van de mise-en-scène ben ik niet zo kapot. Het zit een beetje raar in mekaar, met Jokanaan die normaal alleen maar te horen is vanuit de put, er dan uitkomt, er weer in verdwijnt, en vervolgens weer alleen maar stem wordt, tot hij alleen nog maar als afgehouwen hoofd terug komt.
Hier bleef die man maar opduiken op momenten dat het je het niet voorziet, zoals ook op het einde. Hij is niet dood maar blijft eeuwig leven, ga je dan denken. Hij zit ook niet opgesloten. Hij verdwijnt via de ladder in de kelder en komt dan doodleuk van achteraan op zetten, uit volle borst zingend met een prachtige bas.
Herodes sprong eruit: voortreffelijk zanger en acteur met een komisch kantje. Het was evenwel een invaller want de voorziene Herodes was ziek.
Dat schaadde niet. De invaller heeft zich voortreffelijk van zijn taak gekweten.
Als je een ding kunt zeggen, dan is dat het wel een beetje vrolijke voorstelling was, door de hilarische kant van de verhouding tussen Herodes en Herodias, in dit van geweld en incest doordrenkte paleisdrama.
Je zou denken dat dit vloekt met het gebalde verhaal van een passionele verliefdheid van de wulpse Salomé op de kuise Jokanaan.
'Want mysterie van de liefde is groter dan het mysterie van de dood' zingt zij op het einde. Het is zo waar, en het is op avonden als deze, waar ons de hoogste esthetische ervaring die op aarde beschikbaar is, deelachtig is geworden, dat ik me herboren voel en versterkt, in staat elke tegenslag te verwerken, en rustig en onverstoorbaar verder werkend aan de verbetering van het geheel, zij het met  vallen en opstaan.
Niet versagen, zo kun je het mooi zeggen, in plaats van blijven stoempen.

Salomé en het afgehouwen hoofd in de visie van Titiaan

9 februari

Blijkbaar moet ik gisteren een voorgevoel hebben gehad, of op zijn minst toch een subliminale gewaarwording, toen ik schreef over de verwarming, want die is ongeveer rond die tijd uitgevallen zodat we hier nu in de vrieskou zitten.
Deze ochtend was er ook al geen warm water meer en blijkbaar is het nu goed mis. Het zal minstens een week duren om het te herstellen.
Nou dat is mooi. Verwarming kapot thuis, verwarming kapot in de praktijk. Hele tijd problemen. We zitten te werken in het stof en de kou. De trap is verkeerd gemeten, aangekomen, te groot gebleken en teruggestuurd.
De computers vallen uit. De elektriciteit is ook al uitgevallen en alles stond te knipperen. We moeten een voor een de verworvenheden van de Westerse beschaving opgeven. Het is een miserie zonder einde, een mini-serie van pannes, uitval en defecten. Ik had beloofd er niet meer over te zeuren, maar het wordt nu wel iets teveel voor Corneel.
Wat wil je eraan doen? Blijven stoempen zeggen ze in Brussel, en wat kun je er aan toevoegen. Nie pleuje, zeggen de Gentenaars. Ik val in herhaling.
Aan wie kan ik het anders toevertrouwen dan aan mijn trouw dagboek.
We gaan door een dal, en je hoopt telkens weer dat het dieptepunt nu eindelijk is bereikt, dan gaapt dan weer een nieuwe leemte, of ontstaat een plotselinge krater.
Kop op, er komt altijd weer een einde aan.

De ingewanden van het Jungfraujoch, de smeltende ijssculpturen in de zomer.

8 februari

Iris zit in Paragyuay te puffen van de warmte terwijl wij vergriezelen van de kou.
Een hele week vriestemperaturen, we zijn het niet meer zo gewend. Zelf hou ik er niet zo van. Voor mij hoeft het niet meer, al kunnen we perfect overleven, zolang de verwarming het houdt.
Van techniek gesproken. Vandaag weer problemen met elektriciteit. Alsof het daar behekst is. Elke dag komt een nieuwe plaag aan het licht. Het is niet uit te houden. Of de duivel ermee speelt. Een mens zou op de lange duur achterdochtig worden.
Blijven stoempen, zoals ze in Brussel zeggen. En niet achteruit gaan. Nie pleuje zeggen ze in Gent. Het komt op hetzelfde neer. Niet afgeven. Ik heb absoluut niets met bijgeloof, al komt het wel eens opzetten. Maar als je er nuchter over nadenkt, is de wetenschap toch altijd de beste gids om de waarheid te vinden, en onwaarheid is niet de moeite om er tijd aan te besteden.
We mogen ons gelukkig prijzen dat we de wetenschap hebben. Het is een van de lichtpuntjes in de donkere dagen die we beleven. Lichtmis is voorbij. We zijn goed op weg naar Carnaval, op 19 februari. We moeten altijd blijven vooruit kijken, en hopen dat al onze inspanningen op een goede dag vruchten afwerpen.

De situatie zoals ze was.

7 februari

Vandaag een aantal bezoeken afgewerkt bij min zeven. Berekoud. Mijn handen vroren eraf.
Intussen zijn we  verhuisd, maar de verbouwingen zijn nog niet afgelopen. Problemen met de trap vandaag. De maten zijn verkeerd opgenomen en de trap past niet. Tijdverlies, kosten, discussies, dreiging met proces etc. Het is om moedeloos van te worden. Voor de mensen aan het onthaal (we hebben een stagiaire) is het ook niet te harden omdat de pui moet vernieuwd worden. Intussen waait de kou naar binnen.
De miserie is niet te overzien, maar we komen er wel. Blijven stoempen zoals ze in Brussel zeggen.
In vergelijking met de daklozen blijft de miserie beperkt. Gelukkig is er na aanvankelijke paniek nu blijkbaar iets los gekomen in de opvang en de meest acute en levensbedreigende nood is min of meer gelenigd. Een land als België is wel degelijk solidair met de minst bedeelden. Niet dat het overhoudt, maar ik denk dat we er in vergelijking met andere landen niet zo slecht voorstaan. Er is overal een groeiend egoïsme zich aan het uitbreiden, maar we doen als samenleving toch wel iets.
Ik mag hopen dat het in de toekomst nog zal blijven bestaan, maar ik vrees er soms voor. Ik probeer in mijn beroep dagelijks correct om te gaan met het kostbare aanbod van medische zorgen en de middelen zo goed mogelijk in te zetten.

Jungfrau, Zwitserland: de maagdelijke eeuwige sneeuw.

6 februari

Leuk dat er weer wat opborrelt in Myriade, onder meer omdat we nu het plan hebben opgevat een boekje uit te geven en dat vind ik altijd interessant. Als je ineens een project hebt, dan krijg je een reden om met elkaar in wisselwerking te treden en dat is boeiend.

Daarom is het wel spannend om alvast al in gedachten aan het boekje te sleutelen.

 

De goedkoopste oplossing zou natuurlijk zijn helemaal geen gedrukt boek uit te geven, maar het geheel op het web te pleuren. Het gewoon bij een virtueel boek houden en het gratis op het web zetten. Kost niets en het is openbaar.

Persoonlijk vind ik het idee van een boekje echter goed genoeg om toch wel dat stapje verder te gaan, dat stapje terug wat mij betreft, naar het gedrukte boek.

Wie schrijft die blijft en wie drukt die lukt het helemaal.

Voor mij is schrijven, helemaal niet iets van leven of dood. Het is meer een uit de hand gelopen hobby, die af en toe zelfs iets mag kosten, zoals Myriam met haar eerste drukken. Of de boot van Chris.  Je wilt en je kunt het, dus doe je het.

 

Ik wil de kosten best wel op me nemen, als dat de hinderpaal is. De prijs heeft geen enkel belang.

 

Het gaat er niet om dat we dat ding dan gaan verkopen. Ik verkoop nooit iets. Behalve tijdens de voorstelling van Breekbaar licht. Daar zijn er toch een aantal van verkocht. Dat vond ik geweldig. Maar het is niet de bedoeling en het is bijzaak.

De hoofdzaak is het gezamenlijk project waar je aan werkt wat culmineert in een drukkundig kleinood dat je even in je handen kunt houden, en er aan ruiken, wat niet zo is met internet en de virtuele boeken erop.

Boekenruggen

5 februari

Naar aanleiding van de uitgave tien jaar geleden van “Mogen we even @frekenen?”

 

http://www.boekgrrls.nl/BgDiversen/Aanbevelingen/MogenWeEvenAfrekenen.htm

http://www.boekgrrls.nl/BgDiversen/IRL/ZondichtmiddagDenHaag.htm

 

Ik heb daar nog zitten aan denken omdat het tien jaar geleden is. Ik had toen ook een aantal Liechtensteiners geschreven en ik was daar niet bij.

 

Daar is natuurlijk nooit over gesproken en ik bedoel het niet vindicatief. Het is niet als klacht bedoeld dat ik dat nu zeg, maar ik geef grif toe, en niet met trots, dat de gedachte wel door me heen is gegaan, dat ik daar ook had kunnen staan, en vooral gezongen worden.

Zo het gevoel van die boot heb ik gemist. Tommetoch. Dat gevoel had ik dus wel. Het mag verbazing wekken dat je soms dergelijke fantasmen krijgt, daar waar anderen nog niet in de verste verte vermoeden dat je daar op los ligt.

 

Zo zie je maar dat er geen grenzen zijn aan de fantasmen van een verstokte struikgewas en kreupelhout dichter en dat het niet voorbij gaat met de jaren.

In die tijd had ik er nog zeer sterk de behoefte aan op een ochtend wakker gekust te worden door het succes.

Nu is dat dankzij de website voorbij. Ik heb nu een vorm gevonden waarin ik me kan uitleven en de muilband is van mijn mond gevallen.

Zonder tussenpersonen, zonder gekwebbel en sans gène.

 

Tien jaar geleden was het nog mid-life crisis moet u weten. Het was ook de periode dat ik van die foute man zou afgeraken, dat zal dit jaar in september ook een jubileum zijn, dat ik wel in mijn eentje zal vieren.

Prof. Chris Coolsma

4 februari

De vrede vind je maar als je zelf in vrijheid hebt kunnen ontplooien en de waarheid is dat dit nooit zonder strijd gaat. Botsingen, spanning, lijdensdruk. Je moet er wat voor doen en je krijgt het zelden in de schoot geworpen.

Als het goed is dan leidt tot verhoogde zelfkennis en toegenomen weerbaarheid, maar er worden soms ook mensen vermalen in dat botsinggedoe. Meestal de zwakkeren en de kwetsbaren. Onze samenleving zit niet zo mooi in elkaar, dat het altijd vanzelf in orde komt. Wel integendeel.

We worden pas echt volledig mens, als we dat kunnen doorzien, er niet aan mee te doen en integendeel proberen de zwakkeren te beschermen en vooruit te helpen. Voor mij is dat een evangelische opdracht, voor anderen misschien een ethische keuze, maar het komt op hetzelfde neer.

De kunst is nu zoveel mogelijk om te genen mensen die dezelfde keuze ook hebben gemaakt, zich te omringen met diegenen die oprecht zijn en de waarheid spreken.
Dat is de beste manier om ons te wapenen tegen de vele anderen, die er ook zijn en die deze keuze niet hebben gemaakt, of alleen maar doen alsof.
Na heel wat ervaring slagen we er nu stilaan in de bokken van de schapen te scheiden. Niet dat er twee soorten van mensen zouden bestaan, waarvan de ene goed en de ander slecht is.
Er zijn ook episoden geweest in mijn leven dat ik tot het andere kamp behoorde. Als adolescent en jonge volwassene was ik redelijk brutaal en hardvochtig. Dat moest er af slijten, dat scherpe kantje.
En ook vandaag nog kan het voorvallen dat ik mensen kwets soms door hardop te zeggen wat ik denk, of door onnadenkendheid.
Het is niet een toestand die je bereikt voor de rest van je leven, je moet het elke dag opnieuw proberen om er iets van te maken en soms gaat er een de mist in.

Zoek het spuitschip

3 februari

Mijn vrijheid eindigt waar die van een ander begint.

Het is een spreuk waarvan de auteur, althans wat de wikipedia betreft, niet bekend is.

Het vat een ethische houding samen, los van elke godsdienst, en gemeenschappelijk aan ieder, die verklaart dat we onze vrijheid mogen nemen in ons proces van zelfontplooiing, maar niet door roofbouw te plegen op de anderen, of iemands vrijheid te beknotten.

In een wereld die er een stuk minder oneindig uitziet dan pakweg vijftig jaar geleden, toen ik aan het leven begon, is de gemiddelde ruimte die een mens denkt beschikbaar te hebben, afgenomen.

We zijn met meer dan ooit tevoren. De wereldbevolking is meer dan verdubbeld in mijn levensspanne. Niet dat het mijn schuld is. Dankzij de wetenschap hebben we een goed idee gekregen van de eindigheid van de wereld.

In die krimpende ruimte moeten we samenleven met andere mensen en dat gaat niet zonder botsingen en conflicten.  Van een normaal begaafd volwassen persoon mag verwacht worden dat je dat kunt: zelf vooruit gaan in het leven zonder anderen achteruit te duwen.

Hoe meer onderaan de ladder, hoe minder middelen, en hoe moeilijker dat wordt, zich een plaats te verschaffen zonder anderen voor de voeten te lopen. Het is trouwens iets dat je niet kunt opleggen van bovenaf. Het is een persoonlijke keuze ethisch in het leven te willen staan, en er valt weinig te beginnen tegen degenen die het allemaal aan hun laars lappen, tenzij het criminele vormen aanneemt. Dan kan justitie optreden.

Er gaat heel wat ongestraft voorbij, van machtsmisbruik tot uitbuiting, van bevoegdheidsoverschrijding tot belangenneming. Het neemt niet weg dat het aan ons is om te beslissen of we een ethisch leven willen leiden of niet.

Voor gelovige mensen zou die keuze vanzelfsprekend moeten zijn, omdat ze voortvloeit uit de gekozen godsdienst in de grote meerderheid van de gevallen. Ik denk dat elke bekende godsdienst een leven van verstandhouding en respect, in samenhang met de anderen, voorstaat, de zwakkere wil beschermen en voor vrede pleit.

Christen of Moslim, het maakt niet, want er is maar een ethische ruimte waar allen aan deel hebben. Allen gelijk en iedereen bezig met begaan zijn om de anderen. Zo zou het moeten zijn en zo is het niet in de werkelijkheid.

Aan ons om elke dag weer een klein verschil ten goede te maken, door de vrijheid van anderen te respecteren, het goede voorbeeld te geven, en het eigen gedrag regelmatig onder de loep van het geweten te houden, want je bent er nooit mee klaar en je ziet niet altijd alles liggen.

La liberté guidant le peuple, van Delacroix.

2 februari

Machtsmisbruik is wat me het meest ergert in dit leven, in deze maatschappij, zeker als de slachtoffers kinderen zijn, of zwakke, onwetende mensen.
Het is niet iets wat ver van ons bed  blijft. Ook binnen het gezinsverband of in familiale verhoudingen kan machtsmisbruik optreden.
Incest en pedofilie zijn misschien twee verschillende dingen, of misschien ook niet. Het misbruik wordt juist erger als het onder de dekmantel van het gezin gebeurt, en is juist daar moeilijker op te sporen of te voorkomen.
Het is een nare grens die daar ligt, en daar voorbij ligt het onwelvoeglijke, zo moeilijk bespreekbare probleem van de pedofilie.
Het is goed dat daar nu opener dan vroeger over gesproken wordt, maar de klus is nog niet geklaard. Het mag nog wel een beetje meer zijn. Ik vind dat het nu helemaal uitgespit moet worden, en dus moet er een proces van komen.
Laat de rechter oordelen of de Belgische katholieke kerk als organisatie en meteen ook de wereldbrede kerk als multinationale vereniging van machtsmisbruikers gebrandmerkt en geschandvlekt moet worden voor het aangedane leed.
Dat is niet zomaar het gevolg van de wandaden van hier en daar een toevallig individu. Het toont ook aan dat de kerk niet democratisch in elkaar zit, er hardnekkig een vertekende en verkrampte moraal op na houdt,  en zich halsstarrig verzet tegen de vooruitgang van de wetenschap, en van de geschiedenis.
Een kerk die met het vingertje staat te zwaaien bij alles wat niet mag, zoals masturbatie, echtscheiding, homoseksualiteit, abortus en euthanasie, maar intussen in haar eigen schoot de meest laakbare praktijken toelaat en toedekt, en door middel van allerlei vormen van psychologisch machtsmisbruik de slachtoffers de mond toesnoert en de keel dichtknijpt.

Stonehenge, wellicht de sporen van een voorbije offerpraktijk

1 februari

Een nieuwe maand, en het werd zowat tijd. Het is bitter koud geworden met een schrale wind die door merg en been gaat, maar het licht was prachtig vandaag.
Klein ongelukje gehad met de auto zonder erg, meer lakschade dan blikschade, maar het stemt toch tot nadenken.
Vervelende en vooral lange dag gehad met geen mogelijkheid tot rusten.
Wel een mooie voorstelling meegemaakt (zie blog) met rapmuziek op tekst van Paul van Ostaijen. Veel energie. En materie.
Het is Pina Bausch die me opmerkzaam heeft gemaakt destijds, toen ik voor het eerst iets van haar zag (Kontakhof) op de wisselwerking tussen energie en materie tijdens zo een dansvoorstelling.
Mensen botsen op elkaar, niet zo maar toevallig, maar herhaald en bewust enb met opzet. Ze smijten zich met veel energie, maar doordat ze met elkaar botsen, voel je ook dat het om massa gaat.
In de voorstelling van vandaag werd ook muziek en dans gecombineerd maar dan in de rapperstaal. En je kreeg ook botsingen, maar dan vooral muzikaal tussen de verschillende deelnemers. Daar zat veel kracht in.
Massa en energie staan met elkaar in een bijzondere verhouding, weten we sinds Einstein en zijn relativiteitstheorie.

Wel in de dans bestaat er ook een soort relativiteit die te maken heeft met dat spanningsveld tussen beweging en gewicht. Beter kan ik het voorlopig nog niet uitleggen.
De poëzie van Paul van Ostaijen paste daar wonderwel bij, omdat het ook iets explosiefs heeft, waar massa en energie elkaar vinden om te ontploffen.

De klassieke balletdans probeert vooral energie en zo weinig mogelijk massa te zijn. De zwaartekracht is er om overwonnen te worden. Bij de dames door op de tenen te lopen, bij de heren door te springen en in een pas de deux doordat de heer de dame gaat tillen. Botsingen worden zoveel mogelijk vermeden of verdoezeld. Het moet allemaal licht ogen.

Bij Pina Bausch werd er gebotst en gevallen, dingen die niet mogen in de klassieke dans. Het was een blikopener.

Paul van Ostaijen