Dirk van Babylon

Bio

Geboren op 15 mei 1956 te Asse en getogen te Liedekerke ten Westen van Brussel op de rand van Brabant en Oost-Vlaanderen. Kleuterschool bij de nonnen in Liedekerke  Lager onderwijs van de Kruisheren van Denderleeuw, Humaniora in Aalst, Sint-Jozefscollege tot 1974. Geneeskunde KU Leuven tot 1981. Sindsdien werkzaam als huisarts in Brussel.

Vader tandarts, moeder chronisch ziek. Een Vlaams middenstandgezin wonend in een net huis aan het kerkplein van het dorp. Plechtige communie, het hele kerkgebeuren van het oude Vlaanderen van voor het concilie. Katholieke opvoeding wat ook al blijkt uit de schoolkeuze. Maar vier scholen gekend, alle in het vrij onderwijs, zoals je dat moest noemen.  

Overheersend in die jeugd was echter de ziekte van mijn moeder, die volledig verlamd was door toedoen van multiple sclerose . Zij werd achttien jaar lang door ons thuis verzorgd. Het verklaart een sombere en ongelukkige jeugd, die overheerst wordt door ziekte en lijden.

1974

Mijn moeder overleed in het voorjaar van 1974,  enkele maanden voordat ik naar de universiteit zou gaan.
Op korte tijd veranderde mijn leven totaal. Ik ontdekte de wereld, kwam achter mijn geaardheid met alle moeilijkheden van dien. In al die wanhoop was er toch altijd een lichtpunt geweest: de literatuur. Ik zat steeds met de neus in een boek tot wanhoop van mijn vader die vond dat gras diende gemaaid.

Literatuur is kennis, en stelt je in staat met veel meer dingen in je leven om te gaan dan je voor mogelijk had gehouden. Lezen biedt niet alleen troost, maar ook inzicht en het brengt je op ideeën. Het vormt je geest en het is iets wat je altijd nog kunt doen, ook al zou je al de rest verloren zijn.  Die geestelijke wereld, daar ga je in op en daar wil je deel van uitmaken.

Daarom heb ik altijd de ambitie gevoeld schrijver te zijn.

1980

In het schooljaar 1979-1980 bracht ik het grootste deel van mijn stage door in het toenmalige Zaïre, in de Kivu-streek. Deze Afrikaanse ervaring bleek van grote betekenis voor mijn persoonlijke ontwikkeling.

Ik bloeide er open en dat ging niet zonder groeipijnen. Het gaf een andere inkleuring aan de lijdenskwestie. Ook zorgde de aanstekelijke manier van omgaan met elkaar daar in Afrika voor het wegvallen van een groot aantal remmingen en complexen. Ik voelde me er op prijs gesteld, op een manier die ik in mijn leven nog niet had ervaren. Ik kwam er achter dat wij blanken veel stroever met elkaar omgaan, en elkaar vaak negatief bejegenen.

Ik heb daar in Afrika Proust gelezen, wat ook veel gedaan heeft voor mijn spirituele ontwikkeling.

Na de studies meteen naar Brussel getrokken, toen bleek dat het moeilijk zou worden terug te keren naar Afrika.

Hier in Brussel is Afrika gelukkig weer naar me toe te komen. De stad blijft een oase van tolerantie in een oceaan van rassenhaat en xenofobie die op de kaart terug te vinden is onder de naam Vlaanderen. Brussel is het balkon van Europa, de plaats vanwaaruit je alles het beste kunt zien. We zitten hier aan de bron van de bonte, ‘gemetisseerde’ en internationale cultuur waar het centrum van ons land zo sterk in is.

1986

Begin jaren tachtig kreeg je de aids-epidemie die vanaf 1984 gemeengoed zou worden, een onderwerp waar iedereen het  toen  over had.

In die periode schreeft ik mijn eerste romans en was ik oprichtend voorzitter van een vereniging die een buddysysteem voor aidspatiënten oprichtte. Ik stapte kortelings voor enkele jaren uit de geneeskundige praktijk en ik ging me met schrijven en aids-activisme bezighouden.

Dat werd niets en tegen 1993 was het avontuur afgelopen en stond ik weer voltijds in de huisartsenpraktijk. Daar sta ik nog steeds.

In mijn leesgeschiedenis schoof ik steeds meer op in de richting van ‘heiligen en pausen.’ De geschiedenis van het Christendom kwam daarbij natuurlijk zijdelings aan bod, wat zeer interessante stof oplevert. Anderzijds kwam je al snel uit bij de christelijke mystiek met zeg maar Jan Ruusbroec, Teresa van Avila, en pater Surin.

1995

En omdat dit nog niet genoeg is komt er ook nog een band met de Islam bij kijken. Door toedoen van mijn privé-leven omdat een jarenlange verhouding met een Marokkaanse man mij in contact heeft gebracht met heel veel Marokkaanse mensen. Eigenlijk zijn dat dus ook Afrikanen. Ik kan het er uitstekend mee vinden en ik heb ontelbare patiënten van buitenlandse afkomst, waarvan de meeste moslim zijn.

Nu blijk er ook een rijke moslim literatuur te bestaan, met veel meer poëzie dan wij gewend zijn in onze loodzware romancultuur. En er bestaat ook een een diepgaande islamitische mystiek waarvan de schoonheid niet onderdoet voor die van de christelijke mystiek. Daar bestaat ook geen tegenspraak tussen. Het is perfect mogelijk van beide bronnen te genieten zonder tussen beide een keuze te moeten maken.

Waarom schrijven?

Mijn moeder, in haar ziekte wist dat haar zoon voor iets bijzonders bestemd was. Ik heb die overtuiging zeg maar met de moedermelk ingedronken.  Dat was van groot belang in de beroepskeuze, want ik moest en zou arts worden, zodat ik wellicht aan research kon gaan doen en de oorzaak van haar ziekte ontdekken.

Terzelfder tijd was arts zijn niet genoeg. Ik moest van mezelf ook schrijver worden. Het is me ook gelukt, al ben ik na een paar jaren van de Parnassos gevallen en diep naar beneden gestort; Ik weet ook niet goed waarom dat zo nodig moest en het zou me veel ellende bespaard hebben als ik die drang niet had.

Maar uiteindelijk ligt daar ergens onder die geneeskundepraktijk en onder de schrijfdrang iets gemeenschappelijks: het diepgaande streven, door het opdoen van kennis meer controle te verwerven over het  eigen leven, en ook anderen hopelijk in staat te stellen dat te doen.

De wetenschap emancipeert.  Mijn devies is geworden: ‘Dieu et la Science.’ God en de wetenschap. Daarvan afgeleid is ‘gezondheid door taal’ en ‘geluk door kennis. ‘

Een evenwichtig en harmonieus leven is het gevolg van kennisverwerving en ervaring opdoen, en die kennis is van verschillende aard. Literatuur is op zich niet voldoende, want het leven moet nog altijd geleefd worden, maar lezen biedt een leidraad en een houvast, zeker in moelijke tijden.

De literatuur is zeer verscheiden, van fictie tot non-fictie, van proza tot poëzie, van waarheid tot dichting. Het aantal pagina’s dat ooit is geschreven is zo overweldigend dat geen mens ze allemaal zou kunnen lezen, zelfs niet een taal of taalgebied.

Binnen de literatuur nemen de Heilige Schriften een aparte plaats innemen omdat ze het voertuig vormen van de openbaring.. Het gaat om een afgesloten corpus waar niets meer bij kan komen. Aan de andere kant heb je de immer woekerende en nooit ophoudende wetenschappelijke literatuur.

De mens leeft in een vijandige omgeving waar hij voortdurend door gevaren wordt belaagd, niet het minst door toedoen van de medemensen. Dankzij kennis van fysische en desnoods van metafysische aard bestaat de mogelijkheid er iets meer van te maken dan gewoon dierlijk egoïsme en rauw voortplanten.