Na haar lange revalidatie ten gevolge van het verkeersongeluk waarvan ze het slachtoffer was, en zo gauw ze min of meer kan lopen, zij het strompelend op krukken, stort Frida Kahlo zich in het artistieke milieu van Mexico Stad.

Zij ontmoet er Diego Rivera, zowat de numero uno van de Mexicaanse muurschilderingen. Hij is een reus van twee meter groot die 120 kilogram weegt, en die wel eens de Picasso van de Nieuwe Wereld wordt genoemd.

Met de Spaanse schilder heeft de Mexicaan ook een onverzadigbare appetijt voor het vrouwelijk schoon gemeen. Dat zal haar zuur opbreken.

Hij is fascinerend lelijk, terwijl zij een bevreemdende schoonheid uitstraalt. Hij is beroemd, zij debuteert. Hij is 43 jaar oud, zij is er 22. In 1929 trouwen ze. Vreemd stel. Zij vereert hem, en hij bedriegt haar. Hij vraagt om vergiffenis, en zij wreekt zich. Hij heeft zelfs op een bepaald ogenblik een verhouding met haar eigen zus.

Zij scheiden en treden opnieuw in het huwelijksbootje. Ze zijn onafscheidelijk. Ze kunnen niet zonder elkaar, maar ze kunnen het ook niet met elkaar vinden. Ze houden van elkaar, en ze kunnen elkaar niet uitstaan.

Door het ongeluk dat haar bekken brak, kon ze wel zwanger worden, maar geen voldragen kinderen baren, en het loopt telkens uit op een miskraam.

Het eigenaardige huwelijkscontract van het tweede huwelijk in 1940 stelt dat zij niet de plicht heeft seksuele omgang met hem te hebben. Later zou zij schertsend spreken van "twee zware ongelukken in mijn leven (...) één waarin een tram me aanreed, het andere was mijn man."

Frida Kahlo zelf had ook haar eigen buitenechtelijke affaires, zowel met mannen als met vrouwen. Haar meest bekende verovering was wellicht de naar Mexico gevluchte Russische revolutionair Leon Trotski, maar ook de New Yorkse fotograaf Nickolas Muray (1892-1965), die een serie indrukwekkende foto's van haar maakte verdient vermelding.

Zij komt uit haar biografie naar voren als een gepassioneerde vrouw met een grote levensdrang, maar door het lijden getekend, die zich uiteindelijk van het leven zou benemen, toen haar krachten afnamen. Zij kijkt ons diep in de ogen vanuit haar zelfportretten, met die vorsende kijkers onder de doorgroeiende wenkbrauwen die zowat haar handelsmerk zijn.