Dagboek juli

We stoppen er even mee, althans voor drie weken en dan zullen we weer zien wat we gaan doen.

De aandachtige lezer zal gemerkt hebben dat ik al een paar dagen in de geest naar Italië op weg ben. Dit is de laatste avond voor het vertrek en morgen ben ik echt weg. Hartverscheurend want sinds de vorige vakantie ben ik de blog en het dagboek trouw gebleven in een dagelijkse routine zowat zonder hapering.

Ik ga daar in op en het is mijn passie. Schrijven zoals ik het altijd gedroomd heb: wanneer ik wil, zoveel ik wil, zonder filter of censuur. Zonder moeten.

Totale vrijheid voor de schrijver, maar ook voor de lezer, die zich een weg zoekt in het materiaal dat hier kriskras wordt aangeboden, niet onder de vorm van een boek met genummerde bladzijden, maar als een labyrinth waar je je doorheen kunt klikken, iedereen naar wens en geneugten. Niets moet.

Dat is nu het hele leuke van de website: je staat in direct contact met de lezer zonder dat iemand daar zijn neus gaat in steken, zoals bijvoorbeeld uitgevers doen. Ik heb dat ooit allemaal meegemaakt.

Het is lang geleden en intussen is er een nieuw leven aangebroken dat me straks in Italië gaat brengen. Ik zal daar hopelijk veel foto's maken die ik dan weer op de site kan zetten en dan zijn we weer vertrokken op weg naar de winter.

Iedereen ook veel dolle pret toegewenst. Intussen nog even excuses omdat de maand juli in de maand augustus is overgelopen. We zijn maar vier dagen ver en het stop al dus dacht ik niet nog een aparte augustusmaand te openen.

Tenzij ik daar nog op terugkom. Hoe dan ook byebye.

Il Moro

"Een jaar of tien geleden was het niet zo moeilijk om Il Moro te vinden, de vroegere metgezel van Von Gloeden op het plein van Taormina. Hij is een oude Siciliaanse boer geworden en heeft voor ons enkele herinneringen opgehaald. En of hij de Baron had gekend. Hij was wellicht de eerste die hem zag aankomen. ‘Toen ik jong was noemde iedereen mij de Moor, of de Arabier. Er zit wel wat bloed van die kant in onze familie. In die tijd was er in Taormina niet veel te beleven."

Een citaat van Guy Hocquenghem, zowat de nicht van dienst in de Franse literatuur. Het is niet zo recent dat je zo mogen verwachten dat het vandaag nog zo is. Von Gloeden is gestorven in 1931 en van die periode zijn niet zo veel knapen meer over.

Maar het is een mooi verhaal, van iets wat nu waarschijnlijk nu meer de aandacht zou trekken dan toen. Het spektakel van een Duitse baron die in een dorp aan komt zetten met een fotoapparaat om de plaatselijke mannelijke jeugd voor de eeuwigheid vast te leggen.

Maar goed we zijn nu aan het einde van de rol. Ik weet niet of er morgen nog een laatste bijdrage komt, maar ik ben in elk geval inpakkensklaar en veel tijd schiet er niet meer over. Ik ga zaterdag op weg naar Taormina

Wat heeft het leven meer te  bieden dan een genoeglijke avond, met een typische Belgische maaltijd die je zelf bereidt in het comfort van je eigen keuken, zoals je het zelf wenst te eten. En maar keuvelen over koetjes en kalfjes met een oude vriend omtrent de stukken van het verleden die we gemeenschappelijk hebben.

Ik had vanavond iemand te gast die ik goed gekend heb in de eerste helf van de jaren tachtig tot en met de periode dat ik zo bezig was met The Foundation, de organisatie die we uit de grond hadden gestampt om een buddy-systeem op te richten, wat is gelukt, vraag me niet hoe.

Het is het strafste wat we ooit in ons leven hebben meegemaakt. Het bereikte zijn hoogtepunt in 1987. Daarna is het rustiger geworden en er is nooit meer iets gekomen wat me zo boven mezelf uit tilde. Ik publiceerde nog een paar romans en in 1990 was het uit met de pret.

Ik ben dan ook een verknochte fan van de jaren tachtig, omdat dit het hoogtepunt vormde van mijn toenmalige leven.

De voorbije tien jaar en dat is letterlijk te nemen, want het is exact tien jaar geleden dat ik mijn foute man verliet, kunnen ook aanspraak maken op de titel topdecennium. Wat een leuke momenten en een diep en innig geluk sinds ik mijn huidige man ben tegengekomen. Die niet fout is gebleken tot op de dag van heden.

Tussen die twee uiterste zit een diep dal van twintig jaar dat ik aan mezelf te danken heb en de foute partnerkeuze, die toch ook uiteindelijk mijn eigen verantwoordelijkheid is.

Niet getreurd, ik kan alle vrouwen en mannen die met een foute man opgezadeld zitten maar een ding aanraden: stap er zo snel mogelijk uit, maak je af van die lastpost, en begin je eigen leven.

Wat in het vat zit verzuurt niet en er staat geen teller op en ook geen chronometer. Voel je niet verplicht. Als er wat opwelt kun je het delen en komt er niets, dan is het gewoon een periode zonder. Elke schrijver zal dat wel hebben.

Je komt daar weer met een sterke tekst van Celia Ledoux, gepubliceerd in De Morgen onder opinie. Ik heb daar een link van op de website gezet. Ik vind haar zeer geloofwaardig en haar bijdrage is zeker mede gestalte gevend in de discussie.

Is het een onderdeel van de verruwing van de samenleving? Ik denk net als jij dat we geen verbetering maar integendeel een achteruitgang van het beschavingsniveau meemaken.

Er loopt in Brussel heel wat rond voor wie geen aanlokkelijke toekomst in het vooruitzicht te vinden is. Dat  weten de stumpers zelf ook. Als maatschappij hebben we dat stempelproletariaat zelf in het leven geroepen, maar we halen er onze neus voor op. Dat ze het zelf uitzoeken. Ieder voor zich en God tegen allen.

Aan hun lot overgelaten, is dit tot wat ze in staat zijn. Baldadig gedrag. Pubers en jonge volwassenen, stijf van de hormonen. Wat moeten die jongens de hele dag doen (want vrouwen doen het beter op school en in de arbeidsmarkt zoals je stelde). Je kunt eens een vrouw uit Marokko meebrengen maar daar is de pret ook gauw af.

Je kunt naar de moskee en vijf keer per dag bidden. Of je kunt ergens rond gaan hangen en naar de vrouwenkonten kijken in een stad als Brussel en grove taal uitslaan.

Ze komen alleen negatief in het nieuws, maar verder kijkt daar niemand naar om. In principe zijn deze heren opgeleid voor een normatieve en autoritaire samenleving zoals de hunne, waar je al sneller je bek moet houden.  Marokko weet beter raad ermee, zou ik zo denken.

Nette Marokkaanse families zoals de mijne zijn even goed geschokt als ieder ander door wat vrouwen daar mee maken. Ik ga heel veel met die mensen om, voor wel drie vierden van mijn dagtaak denk ik soms.  Ik zie ook heel wat van die verguisde jongeren. We proberen die altijd goed te ontvangen. Er zijn echt nog wel ruwe bolsters met blanke pitten onder.

Maar het is dweilen met de kraan open. Ik heb daar de afgelopen vijftien jaar een halve generatie weten verloren gaan voor de samenleving. Het zijn vooral de domme jongens die worden gefopt. De jongens met de minste mogelijkheden op verbaal niveau. Op dat soort jeugd oefenen krachttermen een grote aantrekkingskracht uit.

De kuise Suzanna

Naar aanleiding van de première van de documentaire 'Femme de la rue' maakten veel mensen, waaronder filmmaakster Sofie Peeters zelf, de analyse dat vooral mannen opgegroeid in een niet-Westerse cultuur zich bezondigen aan seksistisch gedrag op straat.

Het laat een tamelijk wrange smaak na, die documentaire waar zoveel om te doen was. Voor zover ik er een stuk van gezien heb was het nogal objectief en de manier van aanbrengen getuigde van respect. Het probleem is dus niet de film, maar het verschijnsel zelf, van seksueel agressief gedrag op straat ten opzichte van vrouwen, vanwege een puberaal en adolescent publiek. Ik moet Guy Tegenbos gelijk geven in De Standaard van zaterdag 28 juli 2012. “Het gaat om machtsgedrag. Het gaat om mensen die niet hoog op de sociale ladder staan en die zichzelf toch een gevoelen van macht geven door anderen te vernederen.

En dat kunnen ze ongestoord doen. Niemand houdt hen tegen. Geen omstander. Geen overheid. Dat facet van het probleem is wezenlijk. Het gaat om machtsuitoefening. En daarom is repressie essentieel.”

Volgens Bilal Benyaich, politicoloog en zelf van Marokkaanse afkomst, is er inderdaad een hardnekkige minderheid die voor problemen zorgt.  "Jongens die ofwel relatief nieuw zijn in het land, of uit de laagste sociale klasse komen", aldus Benyaich in De Standaard (maar gelezen in Brussel Deze Week. "Maar kenmerkend voor beide groepen is hun frustratie. Omdat ze maatschappelijk voor niemand deugen – zelfs in de ogen van imams zijn het goddelozen. En omdat ze, op de koop toe, seksueel niet meespelen."

Vrouwen zijn voor hen een no-gozone, verboden terrein.

Het zijn opgroeiende jonge mannen ,vaak van de meest primitieve soort, met alle respect en met excuses voor de term, want het gaat om de minst geletterde en meest onbehouwen mensensoort. Ik zou degenen niet te eten willen geven die in Brussel rondlopen en hun hele jeugde verbrengen zonder in contact te komen met de beschaving en ongepolijst de volwassenheid betreden.

We falen als maatschappij als er zovelen zijn die zich zo fout gedragen, zonder zich daarbij van geen kwaad bewust te zijn. Dat zou dan ook de hamvraag moeten zijn: hoe kun je er in slagen die jongeren bewust te laten worden van het grensoverschrijdende en vrouwonterende karakter van hun seksistische gedrag.

De scholen zouden daar veel kunnen aan doen, ware het niet dat veel van die jongens op school niet aarden, juist wegens hun onaangepastheid, en hoe pakken we dat aan? Daar zit ik nu over te piekeren. Repressie zal er wel deel van uitmaken, maar daar moet toch ook een opvoedingsluik aan vast zitten, want je kunt niet straffen als je niet terzelfder tijd duidelijk maakt hoe het dan wel moet.

Afbeelding: Rembrandt, Susanna en de ouderlingen