Het dagdagelijkse dagboek

Moet het echt elke dag?

Ik zit me nu zo af te vragen of het werkelijk wel nodig is dat ik elke dag aan die website zit te knoeien. Moet ik met name het dagboek blijven volhouden. Het is wel een beetje een dwang geworden om elke dag een stukje te schrijven. Maar aan de andere kant schept de dwang ook vrijheid.

Het is wel een beetje verslavend gebleken deze internethobby van mij. Ik kan het niet meer laten, en ik moet zeggen dat ik er de afgelopen twee jaar toch ook veel plezier aan heb beleefd.  Dus ga ik er maar mee door, soms tegen heug en meug zoals nu.

Eindpunt

Komt er niet een ogenblik dat alles gezegd is? En is de kunst van het leven niet dat ogenblik zo lang mogelijk uit te stellen?  Het vergt energie en het komt niet vanzelf. Je komt er achteraf pas achter waar het hem om toe doen was.

Het heeft geleid tot een warrige website waar zonder enige opgevolgde volgorde allerlei onderwerpen aan bod komen, maar dan toch in een gevarieerd aanbod, met een roman, sonnetten, liederen, blog en dagboekfragmenten, weekoverzichten en een Franse en een Engelse afdeling.

Gedurende een jaar of twee is dat maar blijven aanzwellen, vertakken en toenemen en nu zit ik dus op een berg van net geen 3300 foto’s, de meeste daarvan van tekst voorzien. Zodat ik vermoed dat er ook wel bij elkaar opgeteld meer dan drieduizend pagina’s tekst zullen zijn. Het is best wel een merkwaardige hoeveelheid en ik ben daar zo tevreden over, dat het moeilijk wordt een nog hoger doel te verzinnen.

Overzicht

Ik ben er echt wel trots op. Het is wat ik al lange tijd wilde en waar ik altijd van droomde. De volmaakte zelfexpressie in mijn geval. Dat wat ik kan en waar ik denk goed in te zijn. Een communicatiekanaal met een aantal bekenden en onbekenden dat ik niet kan inschatten.

Dat staat nu open en bloot op het internet, en iedereen kan het lezen. Er komen reacties op, waarin ik me kan herkennen, en die me stimuleren om verder te gaan. Alleen weet ik nu even niet goed waar naartoe.

Besluit

We komen tot het besef dat ook de website eindig is. We stoten op de grenzen van wat we kunnen. Dat moet iedereen vroeg of laat doen:  opbotsen tegen de grenzen van het eigen kunnen.

Afbeelding: theater, Noto.