Kristien en de beenderen.

Deze maandelijkse nieuwsbrief staat geheel in het teken van de plechtige opening van ‘de gebroken horizon,’ de openluchtinstallatie van Kristien De Neve in Ter Beuken te Lokeren op tien september 2016.

Ik zou daar graag veel volk zien verschijnen, daarom dat ik er nu even een maximale aandacht aan besteed. Kristiens werk is boeiend, verrassend, soms vertederend, soms verbijsterend. Wat we in Lokeren gaan zien, wordt misschien de meest pakkende editie ooit.

Wat we niet mogen vergeten is, dat dit werk tevens de vrucht is van een groepsproces, waar veel mensen aan mee hebben gewerkt. Om te beginnen de onbekenden die de kleren, of de schoen gedragen hebben.

We zien de rode schoen terugkeren, die we eerder al zagen. Elke schoen die apart voorkomt roept automatisch een associatie op met de andere schoen, die niet aanwezig is. The missing object. Schoenen komen in normale omstandigheden altijd in paren voor, zelden apart. Een schoen alleen brengt vanzelf een gevoel van gemis, want waar is de andere?

Wij zijn daar al eens een keer dieper op ingegaan in ons prozastuk, onder proza en meer in het menu van de website. De link vindt u verderop.

Elke schoen roept ook een ander gemis op, en dat des te meer als ze samen aanwezig zijn, namelijk het ontbrekende beeld van de schoendrager of schoendraagster. De holte in de schoen vormt een leegte met een bepaalde vorm, waar maar een ding in past namelijk de voet van de eigenaar, of de eigenares.

De gedragen kleren die gebruikt zijn roepen die leegte evenzeer op, de afwezigheid van de lichamen die deze kleren hebben gedragen. Dat is nu net de Kunst van Kristien De Neve: het ontstellende vermogen een afwezigheid op te roepen, die er per definitie niet is, maar die ons toch aanspreekt.