Heel wat verwarring ontstaat omdat sommigen het ik verwarren met het bewustzijn.
In deze vernauwde visie is het alsof het ik samenvalt met het bewustzijn, en je bent dus alleen maar dat waar je je bewust van bent.
Ik denk dat er in het ik heel wat meer zit dan het bewustzijn, en dat het ook toch elementen zijn die ons maken tot wat we zijn, met onze reflexen, voorkeuren, gewoonten, overgevoeligheden.
De samenstelling van dat alles maakt elk van ons uniek en bestempelt ons tot een onvervangbaar individu. Van heel wat van die eigenschappen zijn we ons bewust, maar nog veel zijn er die aan onze aandacht ontsnappen.
Sommige van die kenmerken zijn genetisch bepaald, andere zijn gevormd door onze omgeving en er zijn er die als het ware uit het niets van binnen uit lijken op te komen wellen.
Als zoveel determinerende factoren bij elkaar komen, die los van elkaar staan, heb je in de praktijk toch iets unieks dat zich nooit meer op identieke wijze zal herhalen.
Welnu als we uniek zijn in het onbewuste dan zijn we dat ook bij bewustzijn. Dat bestempelt ons met vrije wil en het vermogen keuzes te maken. Kiezen moeten we in ons leven vaak genoeg doen, en als we het niet doen kiezen anderen voor ons, wat niet noodzakelijk beter is.
Iedereen wil uiteindelijk toch zelf zijn eigen leven inrichten. Als je dat niet kunt ben je een sukkelaar en te beklagen, en dan moet er dringend iets veranderen.
De meesten van ons die begiftigd zijn met verstandelijke vermogens en een goede gezondheid slagen er heel goed in om een eigen leven op te bouwen.
Ik kan u daar maar twee dingen bij wensen: leren 'foert' zeggen en blijven 'stoempen.'

De vrije wil van de mens bestaat er onder meer in dat hij in staat is offers te brengen en met andere woorden keuzes te maken die nadelig zijn voor hemzelf maar voordelig voor anderen. Dieren kunnen dat ook in het kader van broedzorg bijvoorbeeld, en dan kun je van vrije keuze wellicht nog niet spreken, maar bij de mens gaat dat toch een stuk verder.
Zo zijn er voorbeelden te vinden van mensen die hun leven geven voor hun land, voor de vrijheid of voor de wetenschap. Pater Damiaan zeg maar. Was dat een vrije keuze. In gewisse mate niet, omdat hij afhing van een bekrompen en kortzichtige religieuze overheid, iets wat in veel heiligenlevens terugkomt.
Toch vind ik dat we mogen erkennen dat daar een keuze gemaakt is die de grenzen van de menseljkheid een zeldzame keer in de goede richting verlegt.
In ons dagelijkse leven moeten we elke dag een heleboel keuzes maken. Wellicht is een groot aantal ervan gedetermineerd door factoren die we ons niet realiseren.
Het is goed om daarbij stil te staan, en te beseffen dat we onbewust en bewust voortdurend beïnvloed worden in bepaalde richtingen.
Nu ergens in die wolk van allerlei diverse invloeden die we ondergaan, moet zich toch ergens een ik bevinden die de keuzes maakt en uitvoert;
We zijn immers in staat tot doelgericht gedrag, wat wil zeggen dat je met een bepaald doel voor ogen allerlei handelingen stelt die er niet rechtstreeks mee te maken hebben, maar die er samen toe leiden dat de doelstelling gehaald wordt.
De bedoeling van onze persoonlijke ontplooiing is dat we ons meer en meer bevreden van uiterlijke en innerlijke determinerende factoren die een vrije keuze in de weg staan.
Veel mensen verkeren in onvrijheid en het eerste wat ze dan zouden moeten doen op grond van hun persoonlijke vriheid is proberen zich van elk juk te bevrijden.
Ik heb wellicht het geluk en het voorrecht dat ik tot een land behoor, en binnen dat land tot een bepaalde sociale laag, die me in staat stelt een redelijk autonoom leven te leiden. Niet iedereen treft het zo. Ik ben me wel bewust dat het in zekere mate om privilege gaat.
In ruil daarvoor, en zo ben ik opgevoed, wat ook een invloed van buiten is die je niet meer kunt uitwissen, om iets terug te doen voor de samenleving die me dit gegeven heeft en bijvoorbeeld proberen een sociale koers te varen in de medische praktijk.
Dat is een keuze die ik vrij kan maken, al voel ik me verplicht om het zo te doen, omdat dit zo past in de waarden die ik heb meegekregen of zelf heb verworven.

Luc stuurt me daar een link naar iemand die beweert dat er geen vrije wil bestaat en dat ons handelen, denken en praten geheel gedetermineerd is door interne en externe processen. We antwoorden op prikkels op de omgeving, maar onze keuzes worden mede bepaald door processen in de hersen die volgens scheikundige wetmatigheden verlopen.
Voor de vrije wil is in die visie niet veel plaats, en dat leidt tot een verlies van verantwoordelijkheidsgevoel. Ik heb nog maar het eerste deel van de drie gehoord maar zover zijn we toch al. Meteen heb ik al zin om met de spreker in discussie te gaan.
Ik ben namelijk wel een ferme aanhanger van de vrije menselijke wil. Het is altijd het katholieke standpunt geweest en ik blijf daar voorstander van. De menselijke wil is vrij de Goddelijke Genade al dan niet te aanvaarden. Dit in tegenstelling met de Calvinisten die geloven dat wij gedetermineerd zijn, en daardoor voorbestemd voor het eeuwige heil of voor de verdoemenis.
Voorbeschikt door een ondoorgrondelijk raadsbesluit of bepaald door de boodschappermoleculen in de synapsspleten, wat maakt het uit. Als je niet te kiezen hebt, dan heb je ook geen verantwoordelijkheid te nemen.
Ik geloof echt wel dat ons denken en handelen voor een groot deel gedetermineerd is, en ik kan in de argumenten komen, maar er blijft altijd wel een domein over waar de menselijke keuze wel van tel is, zeker als het om moeilijke keuzes gaat.
Soms moet je echt kiezen en op die uitzonderlijke momenten kun je maar beter de goede keuze maken.

De ezel van Buridan is een denkbeeldige , volstrekt rationele  ezel die precies in het midden tussen twee even aantrekkelijke schelven hooi wordt geplaatst. De ezel, die geen rationele grond heeft om tussen de twee schelven te kiezen, zal omdat hij niet kan kiezen verhongeren, waarmee een paradox in de rationaliteit aangetoond is: deze leidt ogenschijnlijk niet tot het optimale resultaat voor de ezel.

Nu ook Marijke oma is geworden, ben ik nog de enige in de dichtersclub Myriade die nog geen opa is. Ik hoop het ook niet snel te worden, want mijn dochter is nog maar veertien. Ik hoop dat ze nog een tijdje wacht met me te verblijden.
Anderzijds ben ik wel grootoom geworden van een flinke jongen die nu vier en een halve maand oud is, via de dochter van mijn zus. Dus dat komt toch ook al aardig in de buurt. Vanaf de leeftijd eind veertig begin vijftig neemt het aantal opa's schrikbarend toe, maar dat is misschien wel goed. Misschien hebben we nood, niet aan minder maar aan meer oma's en opa's die de taak wel zien zitten.
Ik zou nog vergeten dat ik op nog een andere manier opa zou kunnen zijn. Toen ik student was nu meer dan dertig jaar geleden, nam ik deel aan een sperma-donor programma.
Luidens de voorwaarden van toen moet dit tot acht à twaalf zwangerschappen hebben geleid. Ze wilden het aantal afstammelingen beperken om te vermijden dat het ooit door toedoen van het brute toeval tot een huwelijk zou komen tussen twee afstammelingen onder elkaar, wat incestueus zou zijn, al zouden die mensen dat wellicht niet weten, want alles verliep geheim.
De kinderen die toen zijn geboren moeten nu toch ook tegen of over de dertig zweven.
Kan zijn dat ze zelf al aan kinderen zijn begonnen. Ik heb dat altijd een geruststellende gedachte gevonden, dat ik daaraan deelgenomen heb, omdat ik in een Darwiniaanse gedachtengang het nodige had gedaan om mijn DNA te verspreiden. Dat is toch de hele bedoeling van de Schepping, het is ook de wil van Schopenhauer. Het is iets dat in ons werkt en dat hoe dan ook in een of andere vorm tot uiting komt.
Het heeft er me niet voor behoed later toch een eigen kind te willen en dat heb ik dan ook gekregen. Een absoluut wenskind. Het is een droom die werkelijkheid is geworden, al heeft die droom ook wel een paar keer de gedaante van een nachtmerrie aangenomen, iets waar zij ook niets kan aan doen.
UIteindelijk kwam toch alles goed en ik ben daar hartsgrondig gelukkig over en ik hoop van haar hetzelfde. Verder dan dit kan ik niet gaan en het mag kryptisch klinken, ik heb al te veel over familiale omstandigheden gesproken.
Ik zal geen foto's van mijn dierbaren publiceren op de websites en er verder ook niet meer over berichten, maar een keer mocht het me wel van het hart, al moet het ook niet meer zijn dan dit.

Leuke dag vandaag met de kinderen.
We zijn naar le Monde Sauvage gegaan, in Aywaille, meer bepaald in Deigne. in de provincie Luik. Het was een prettige ervaring. Low-tech, geen gedoe, rustig en niet te veel mensen, met prachtig weer. Wat wil je meer.
De dieren zien er niet te sip uit en kennen voor een deel vrije uitloop, zoals met name de giraffen, die bijzonder statig door het berkenbos schrijden op hun hoge poten. Er heerst een zeer rustige, familiale sfeer.
België heeft toch van die leuke plekjes, waar je even tot rust kunt komen en weten dat je goed uitkomt, met een bont gezelschap voor de helft kinderen. Dat is het nou juist. Je kunt ze gerust laten lopen, want je voelt er geen enkel gevaar. Het domein is ver van alles gelegen, met name ver van de stad.
De lucht voelt er goed om in te ademen. De bomen zijn klaar om open te botten. Het gaat nu even goed, en we zullen maar hout vast houden. Of afkloppen. Mag ook. Vingers kruisen. Ik ben niet bijgelovig maar het zijn manieren om te zeggen dat het erop aan komt, en dat je niet bestraft hoopt te worden omdat je de wens hebt geuit nog voor het tijd was.
Maar goed, wat ik zo mooi vind aan dit zijdeaapje, behalve dat het zo klein is, dat is die lantaarn op zijn kop, die grote witte oren die licht reflecteren op de prooi, met nog zo een witte focus op het voorhoofd.
Beetje maanlicht, weerkaatsing, komt papa Ouistiti, richt zijn kop, ziet daar een lekker insect in de spot van zijn koplamp en hapt toe terwijl de prooi verblind is.
Zo een aapje, dat is toch slim uitgevonden, of geëvolueerd, om het even.
Beste foto van de dag.

De eerste asperges, en in een moeite door de eerste Belgische aardbeien van het jaar vandaag in het ouderlijk huis. De lente is daar, en ik kan er niet genoeg van krijgen. Paasbloemen in de tuin, beter gekend als narcissen. De mooiste tijd van het jaar.
Tijd voor de voorjaarschoonmaak. De vensters kunnen weer volop open en zo is het ook met de vensters van de geest. Het was een late winter en daardoor leek het alleen maar dat het heel lang duurde.
We hadden een genoeglijk familiaal moment moet ik zeggen. Onze pa gaat een stuk beter nu hij hersteld is van zijn ziekenhuisopname. Het nichtje uit Spanje is overgekomen en dat maakte het wel bijzonder. Veel meer details ga ik daar niet over bekend maken, maar alleen om te zeggen dat het bijzonder knus en kneuterig was, maar goed het is nu zo. Ik ben een familiemens en noem me maar ouderwets.
Ik kom nu in een fase van mijn leven dat het nog veel belangrijker voor me is dan ooit het geval is geweest, die hele familiale sfeer met al zijn dagelijkse zorgen, want die zijn er overal natuurlijk. Je geeft om elkaar en ja we zitten met hier en daar een kwakkelende gezondheid of een relatieconflict en dat wordt allemaal uitgebreid besproken, waarbij al het wereldleed in het niet verzinkt.
Zo zitten we nu eenmaal in elkaar en we vormen een familie die niet altijd even goed heeft gefunctioneerd als familie, door allerlei redenen in het verleden die er niet meer toe doen, en die ik zeker nu niet ga oprakelen.
Laat er nu maar vrede en tederheid heersen.

Als God bestaat, waarom heeft hij dan de gelovigen geschapen. Het lijkt er vaak op dat zijn ergste vijanden te vinden zijn onder degenen die hem het meest aanroepen.
Neem nu de fanaat die in Toulouse is beginnen schieten op militairen en joodse kinderen. Allemaal in de naam van God toch wel niet zeker. Of neem nu de Paus, opperhoofd van een godsdienst die in naam van God eeuwenlang kindermisbruik heeft goedgepraat en doodgezwegen.
De kerk blijft in seksuele zaken verknocht aan een achterhaald en fout gebleken theorie. In principe en dat zegt ze zelf, zou de kerk moeten een gedragscode aanbieden, die indien gevolgd, leidt tot een goed leven op aarde en deelachtig worden aan de hemelkoren erna.
Dat laatste moet nog blijken, maar dat leiden van een goed leven lijkt moeilijker dan het is, als je het allemaal letterlijk moet nemen. Neem nu pakweg onderwerpen als masturbatie, homoseksualiteit, echtscheiding, in vitro voortplanting, vrouwenrechten etc.
Vaak stroken de officiële standpunten helemaal niet met de wetenschap.
De twintigste eeuw heeft een onmiskenbare evolutie gekend richting aanvaarden van een meer variabel gedrag dan vroeger. De vrouw is erkend als evenknie van de man. De levensverwachting is toegenomen, zodat er meer kans is dat er een rij van partners is, en niet meer die ene echtgenoot voor het leven zoals de kerk zou willen.
Als je in een benepen klimaat blijft zitten die alles afkeurt wat onder de gordel gebeurt en het lichaam ziet als de grote vijand, zeker het vrouwenlichaam, ja dan moet je ook niet gaan eisen dat mensen celibatair blijven hun hele leven, om hun apostolaat te mogen vervullen.
Het resultaat is dat je een concentratie krijgt van net die ene mensensoort die gemakkelijk aan al de voorwaarden van schijnheiligheid en partnerloosheid voldoen: de pedofielen.
Of iets anders: ik ken best wel een paar mensen die in hun jeugd geslagen en mishandeld zijn, in naam van God. Nou dan moet je vandaag bij hen niet meer komen aanzetten met de barmhartigheid van de allerhoogste.
Zij hebben een verschrikkelijke God leren kennen en dat geldt ook voor de pedofilieslachtoffers.
Kindermisbruik in de kerk of de moskee, om het even, het is dubbel misbruik, omdat niet alleen het kind maar ook God wordt misbruikt. De verhouding tussen dat kind en God is in een moeite door grondig kapot gemaakt. Indien hij bestaat, wat ik best wil aannemen voor de vrucht van de discussie.
Het leidt ertoe dat de godsdienst, en uiteindelijk God op zich, het voorwerp van haat, wantrouwen en wrok uitmaakt. Het zijn Gods dienaren die de weg naar God versperren.
Mijn vader heeft me altijd voorgehouden dat we een onderscheid moeten maken tussen de werken van God en die van zijn dienaren.

Vandaag naar een dansvoorstelling geweest. 'Apocrifu' van Sidi Larbi Cherkaoui in de Munt.
Bevreemdend en uitdagend. Ik vind het niet zo gemakkelijk te ontcijferen, maar je blijft wel kijken. Een paar zeer mooie stukken, voornamelijk als het tot interactie komt, maar dat heb ik meestal wel dat ik die gedeelten verkies waarin de personages de meeste wisselwerking vertonen.
Er wordt prachtig gezongen, polyfone muziek, wellicht uit Italië, want de groep die dat zo in close harmony zingt heet "A Filetta" en er lopen Italiaanse namen in rond.
Er wordt gedanst met boeken, dat is wel opmerkelijk. Je ziet niet zo vaak boeken een rol spelen in ballet, tenminste ik toch niet. De dans en de literatuur, het is geen goede verhouding, in tegenstelling met pakweg theater.
De dansvoorstelling was redelijk theatraal trouwens, in de zien dat het theater was wat je daar te zien kreeg, evenveel als dans.
De danser praat zelfs op een bepaald ogenblik en vertelt iets over de ontstaansgeschiedenis van de Koran en de Bijbel, in het Engels in een snel tempo. Ik vind dat zeer curieus en betekenisvol. Cherkaoui danst ook redelijk uitdagend met een boek dat heel erg op een koran leek.
Je moet tegenwoordig al durven, en misschien heb ik dat niet goed gezien, maar ja, ze gaan ook over boeken lopen en zo. Ik voel me daar zeer door aangesproken.
Het is zeker niet zo dat het boek hier op een voetstuk wordt geplaatst, integendeel het wordt enigszins mishandeld.
De dans haalt het op het boek, en het lichaam haalt het op het woord.
Het is een uitsluitend mannelijke voorstelling. Ik kan me al lang niet meer herinneren iets te hebben bijgewoond waar geen enkele vrouw in voorkomt.
Lof trouwens nog voor de marionet die op een leuke manier meedanst en meespeelt.
Het was dus hedendaagse dans, maar ook meer dan dans. Ook uitspraken, en beelden en vragen die wel gesteld mogen worden, maar waarop iedereen zijn eigen antwoord kan geven.
Een goede voorstelling is er een waar je nadien nog zit over na te peinzen, en dan is deze voorstelling daar toch heel goed in geslaagd.

België heeft vandaag zeer waardig afscheid genomen van de tweeëntwintig dode kinderen en de zes volwassenen die omkwamen in het busaccident in Zwitserland.
Het was zowaar een hele staatsbegrafenis, met militairen die de kisten droegen. Ik viel zowat omver. De koning en de koningin waren er en de gekroonde hoofden uit Nederland. Koningin Paola kon haar tranen niet bedwingen. Dat hakt erin. Dat die keiharde tante hier smelt.
Het hele land leeft er ontzettend mee mee, dat is zeker. Ik vind dat de regering dit goed aangepakt heeft en geloofwaardiger is geworden en dat het koningshuis met de palm van beste zaak gedaan te hebben, gaat lopen. Op dergelijke ogenblikken is het koningshuis en in dit geval gelijk twee, toch een manier om troost te brengen, dat ze zelf gekomen zijn.
Het valt me op dat iedereen zo zijn best doet om het sereen te houden, en dat dat inderdaad bij elkaar opgeteld leidt dat de sereniteit overheerst. Dat is dus waardig, in de zin van je waardigheid bewaren. Phara de Aguirre heeft dat goed gepresenteerd en het vrt journaal heeft er een indringende collage van gemaakt.
Het was verder een prachtige lentedag. Wreed schoon. Ze hadden sjans met 't weer, maar dat mag je niet zeggen bij zo een gelegenheid. Iedereen was braaf, stijf en deftig, geen spoor van protest. Iedereen gewoon even zwijgen. Dat is al heel mooi op zich.

Het is dus lente en we hoeven niet langer te wachten op 21 maart zoals we op school hebben geleerd. Nee het is vandaag de 20ste dat de zon precies loodrecht op de evenaar staat en dat de dag precies even lang is als de nacht.
Dit zal de volgende jaren nog vaker voorkomen. Het heeft vast met de schrikkeldag te maken. De Gregoriaanse kalender. Gek dat die nog altijd van kracht blijft met al zijn eigenaardigheden.
Het blijft een rekenkundig wonder, met een foutmarge van niet meer dan een dag of wat, dat steeds in staat is te voorspellen waar de zon gaat staan. Het is een Paus geweest die dat heeft ingevoerd en die er zijn naam aan heeft gegeven.
De astronomische lente gaat niet altijd hand in hand met de meteorologische lente, zeker niet met een klimaat op drift zoals het onze. Maar vandaag lukte het wel. Het was een mooie dag, nog fris maar al zeer zonnig. Het zou mijn hart op moeten warmen maar dat doet het niet genoeg. Of misschien toch, maar met vertraging.
Niet dat er geen opwindende dingen gebeuren in de praktijk. Een insulinoom. Een aortastenose. Een ontstoken kyste in het gelaat. Het zijn maar kleine dingen maar ze kunnen het leven hartgrondig verstoren.
Neem nu de man van tachtig die we hebben laten opereren van een hartklep met een aantal overbruggingen er nog bij toen ze toch bezig waren. Hij lig in intensieve zorgen en ik duim dat hij het haalt na deze zware ingreep.
Het was de keuze tussen het risico nemen om een drastische verbetering van zijn lichamelijk functioneren te bekomen, of hem langzaam laten stikken in zijn vollopende longen, naarmate zijn hart meer en meer gaat falen.
De ingreep gaat op die leeftijd zonder enige twijfel met een hoog risico gepaard, maar niets doen was ook uitzichtloos.
Ik heb zo een voorgevoel dat hij het gaat halen. Verder is hij mentaal en fysiek nog heel goed in orde en als de operatie lukt heeft hij nog enkele goede jaren voor de boeg, van betere kwaliteit dan hij zou gehad hebben.
Dat denk ik tenminste en dat is wat de wetenschappelijk gebaseerde zorg in staat moet zijn af te leveren: dat we beter moeten doen dan wat de hulpvrager zonder ons zou hebben gehad.

De dertiende maand van de Pasquino scheurkalender is nu ongeveer volledig, in zoverre dat ik denk dat ik nu wel alle vergeten sonnetten op het spoor ben gekomen. Het zijn er toch nog een twintigtal.
Ik heb net nog een schermutseling met Marforio op de blog gezet. Ik vond dat wel elkaar versterken, en ze horen goed samen. Onder Pasquino onder sonnettentennis zijn nog meer voorbeelden te vinden van dit soort uitwisseling.
Het blijft opwindend om dat nu allemaal op zijn plaats te gaan zetten en af en toe nog eens goed in te grijpen. Je kunt er blijven aan sleutelen, en er komt geen einde aan de dingen die ik nog zou willen doen.
Ondertussen zijn er nog heel wat andere katten te geselen, dus ik blijf wel bezig. We blijven voorlopig gespaard van rampen en ongelukken dus we zullen maar hout vasthouden.
We proberen er het tempo in te houden, maar meer kan ook niet. Elke dag brengt wel zijn genade en zijn pijn. We zijn nu ongeveer aangeland op het tijdstip van de astronomische lente. Vandaag was het zonnig maar koud. Mooi weer.

Ik raak blijkbaar maar niet uitgepraat over Karel V. Voor iemand die zoveel sporen in de beeldende kunsten heeft nagelaten, is het enigszins vreemd dat hij zo weinig gebouwd heeft. Dat is onder meer te verklaren omdat de Keizer een reizend bestaan kende en zich voortdurend verplaatste naargelang de diplomatie of de oorlog dat noodzakelijk maakte.
Het was onder zijn bewind dat de overzeese gebieden van Spanje ineens gigantische afmetingen begonnen aan te nemen, zodat het rijk ontstond, waarin de zon niet onderging.
Er zijn weinig mensen te bedenken die zo een groot oppervlak van de aardbodem beheerste als deze Vlaming uit de zestiende eeuw. Queen Victoria misschien maar veel andere concurrenten heeft hij wellicht niet, aan deze kant van de aardbol.
De macht steeg hem niet naar het hoofd, toch niet in die mate dat hij er geen afstand zou van doen, want dat deed hij wel en hij zou zijn eigen einde tot in de puntjes voorbereiden. Hoeveel mensen in de wereldgeschiedenis hebben hun eigen uitvaart bijgewoond?
Zijn laatste woorden waren naar verluidt: "Heere, in uwen hande bevele ic mijnen geest."
Hij is gestorven aan malaria stel je voor, korte tijd na zijn uitvaart. Toch een onvoorzienbare ziekte. Raar uiteinde van een groot man.
Maria van Hongarije, zijn zus was anders ook een pittige tante. Ze was verslingerd aan de jacht en voerde een evenwichtige politiek, met de eenmaking van de Nederlanden voor ogen, die pas volledig werd met de inlijving van Gelderland in 1543.
Later zou bepaald worden dat de Nederlanden steeds in hun geheel zouden overgeërfd worden. Het heeft niet lang geduurd omdat de godsdiensttwisten ertoe zouden leiden dat het Noorden zijn onafhankelijkheid zouden uitroepen.
Dat is een beetje tragisch dat al die moeite om het bij elkaar te trouwen en te bouwen verloren zou gaan door de Hervorming.

Het loopt als een trein voor het ogenblik, tenminste wat de webiste betreft. De praktijk ziet er min of meer toonbaar uit. Er heerst vrede in de familie. Al zal dat altijd moeite kosten. De zorg voor elkaar ook als het op sommige dagen wat minder gaat.
Ik was wel een beetje moe op het einde van de week. Het was beste wel druk in de praktijk wat raadplegingen betreft, net genoeg om er het tempo in te houden. Het verkeer ligt steeds meer in de knoop, dat wel. Nu gaan ze de hele binnenstad omgooien en met verkeerslussen werken zodat huisbezoeken straks helemaal onmogelijk worden.
Is de praktijk een beetje af, gaan ze de straat opengooien. Tot einde april is het korte straatje afgesloten. Ze gaan blijkbaar nieuwe buizen leggen en het voetpad herstellen. Dat mag ook wel. Het trottoir lag er halsbrekend bij.
Ik weet niet wat rolstoelpatiënten moesten doen om tot bij onze voordeur te komen. Benieuwd hoe het er straks uit zal zien.
Vandaag was ik ook nog een keer van wacht en dat vind ik altijd zeer vervelend, dat er dat ook nog eens bijkwam. Daar werd ik net zo moe van. Over vier jaar ben ik zestig en dan hoef ik niet meer. Daar kijk ik echt naar uit.
Kwam er toch nog een laatste oproep op het laatste moment, wat een streep door mijn rekening was, want ik wilde graag iets vroeger vertrekken richting geboortegrond. Dikwijls lukt dat maar deze keer niet.
Mis poes want daar was ineens een opa met een pijnlijke knie. Wat kun je anders doen dan je plicht vervullen tot de tijd om is.

Dagsluiter
De week is weer om en dag ook en zelfs de nacht is voorbij. Het is nu definitief lente. De winter was laat dit jaar en daardoor leek het of het eindeloos duurde voordat hij voorbij was maar we vergeten dat hij in het begin zeer zachtaardig was.
We hebben een dag van nationale rouw achter de rug, wat niet elk jaar voorkomt. Het verdriet kent geen grenzen. Ook Zwitserland staat op zijn kop en niemand begrijpt hoe het is kunnen gebeuren. Dat er geen verklaring is, maakt het moeilijker te aanvaarden.
Een mens gaat altijd fantaseren als er niet een goede uitleg wordt geboden. Dat is in mijn vak ook zo. Als je niet duidelijk communiceert en alleen maar vage boodschappen aflevert, dan schep je een grote lege ruimte waar de patiënt zijn of haar fantasmen kan in los laten.
Als er slecht nieuws is dan kan dat maar beter duidelijk zijn. Zo zal de onzekerheid die lang heeft geheerst over de identificering van de slachtoffers het lijden van de betrokken ouders aanzienlijk hebben vergroot.
De menselijke ziel kan heel moeilijk omgaan met onzekerheid en weinige dingen zijn zo erg als de hele tijd tussen hoop en wanhoop heen en weer te worden geslingerd.
Als er dan eindelijk zekerheid is, ook al is het slecht nieuws, dan wordt dat toch ervaren als een rustpunt, dat je nu even kunt ademhalen, voordat de herrie van de rouw aanbreekt.
Je moet je boosheid ergens kwijt en in het reine komen met de schuldgevoelens die er hoe dan ook altijd zullen zijn.
En de ontkenning.
Vaak denk ik dat ze alleen maar even naar buiten zijn gelopen. Oft denk' ich, sie sind nur ausgegangen.

De wrede lente

Het hele land in rep en roer en het beheerst de conversaties: het busongeval in Zwitserland. Niet minder dan 28 doden, waaronder 22 kinderen.
Daar wordt de Belg nu emotioneel van en het is iets wat zich aan weerskanten van de taalgrens laat voelen. Een nationale ramp die gepaard gaat met een dag van nationale rouw. Het is wel hoog gegrepen, want daar moet normaal al een koning voor dood gaan of een gasbel ontploffen, zoals in Ghislenghien.
Wat kun je doen? De kinderen zijn weggerukt. De 'kindjes' zoals ze steevast worden genoemd in de getuigenissen die van de straat zijn geplukt. Met een verkleinwoord. De kinnekes. Een heel land met haar overeind, kippenvel en ganzenhuid.
De hele regering vliegt zowat op en af naar Zwitserland. Ook de Vlaamse regering. Het parlement ligt stil. Premier di Rupo gaat fysiek steeds meer op Morticia lijken uit de Addams family. Maar ik blijf hem toch bewonderen om zijn moed toch in het Nederlands uitleg te komen geven.
Overal liggen er rouwregisters en het loopt storm om ze te tekenen, luidens het Vrt journaal. Het hele land knijpt zich in de arm om te zien of het geen nachtmerrie is.
Mooi is dat, want ook de Zwitsers zijn zeer aangedaan, zodat het toch iets grensoverstijgend en misschien grensverleggend is.

Belgische bus verongelukt met wel dertig slachtoffers waaronder twee en twintig kinderen.
Iedereen is met zoiets begaan, zeker als het om kinderen gaat die sterven in een tragisch ongeval. Het duurt heel lang voordat de ouders zekerheid krijgen en de Zwitserse overheid gaat secuur en zeker niet overhaast te werk.
Premier Di Rupo en de koning zijn al heen en weer gevlogen. De koning is trouwens vandaag ook nog naar het ziekenhuis geweest waar nog twee van de acht gewonde politiemotorrijders verpleegd worden.
De goede man heeft het druk voor zijn oude dagen, maar het is goed dat hij zijn versleten knoken nog verplaatst naar dergelijke gelegenheden. Als de monarchie nog ergens kan voor dienen, dan wellicht om enige troost te gaan bieden in de diepten van ellende waarin al die mensen zich gestort zien.
Ik vind dat Elio en Albert het er heel goed af brengen, en ze doen oprecht hun uiterste beste denk ik om van het land nog iets te maken.
Ik mag hopen dat de overledenen zielenrust vinden en dat de overlevenden en nabestaanden ook de rouw nog overleven, met alle pijn, woede en verdriet die ermee gepaard gaan.

Acht jongens van de motorpolitie zijn ernstig gewond geraakt toen een dolle auto op hen inreed vandaag. Blijkt dat de dader zelfmoord wilde plegen. Nu dat is wel een heel erg misselijke methode om jezelf van kant te maken. Dat je daarvoor andere mensen wilt kwetsen, is van een bijzonder laag allooi.
Je zult het in elke samenleving wel hebben dat af en toe iemand gevaarlijk gek wordt en een wandaad begaat.
Voor die mannen, en vrouwen als er vrouwen bij zijn, en hun partners en familie is het bijzonder wrang dat ze zomaar werden uitgekozen als doelwit van een spijtige daad, tijdens de uitoefening van hun dienst. Ze waren daar als begeleiding van de prins van Qatar, maar daar heeft het luidens het nieuws allemaal niets mee te maken. 
Zinloos geweld, zo laf en gemakkelijk, gewoon met een auto. Waarom zou je een wapen kopen als je met een auto iemand dood kunt rijden, deze keer wel acht. Wat een kegelspel moet dat daar geweest zijn.
Hoe dan ook gaat het om acht mensen in de bloei van hun leven die hoe dan ook in beroepskledij zijn aangevallen. Het heeft dan toch iets van sneuvelen voor het vaderland. Ik schrijf het zonder een zweem van ironie.
Ik vind dat die mensen dat werk doen, dat escorteren en die beveiliging best wel wat meer respect verdienen. Op zijn minst zoveel mogen we onthouden van deze zwarte dag voor wat vroeger de bereden rijkswacht was. Nu is dat de federale politie.
Het was altijd een beroep met een zekere geur van mannelijkheid, degelijkheid, betrouwbaarheid. Ik ben er zeker van dat er nu ook vrouwen zijn die dat kunnen, maar ik had de indruk volgens de persberichten dat het hier allemaal mannen waren. Niet dat het iets uitmaakt.
Ik wens de families veel sterkte toe. Het lijkt er nu toch op dat ze allemaal gaan overleven, we weten nog niet met welke gevolgen.

Hoe verschillende schilders een bel weten te schilderen, dat kun je meemaken op een site die ik toevallig vond, door op zoek te gaan naar iets van Jeroen Bosch.
De gastvrouw Maria Trepp heeft hier enkele kleinoden van zeepbellen verzameld van niemand minder dan Bosch, Rembrandt, Millais en Manet. Mooi, hoe schilders dat doen, zo een bel weergeven.
Hoe dat knaapje van Millais verwonderd naar zo een bel opkijkt, waarbij de schilder een vertederend tafereel weet neer te zetten, waarin we ons kunnen herkennen, toen alles nog nieuw was en je zo iets als je eigen spiegelbeeld in een bel ineens ontdekte.
Zo zien we onszelf in het schilderij en is het  spiegeleffect pas helemaal volledig. De luchtbel is een voorbijgaand vat van luchtspiegelingen. Dat haalt je de koekoek.
Bespiegelingen op een late avond, een beetje moe van de lange dag. Leuk toch dat ik met een klein beetje struinen in het eindeloze vlechtwerk zo een mooie site weet te vinden die me iets bijbrengt en iets bij me achterlaat.
Dat soort site zou ik dus ook willen en daar werk ik aan, dat er af en toe iemand voorbijkomt die denkt bij zichzelf: "wat leuk, ik voel me precies al beter."
De kunst is een bron van verwondering en op een of andere manier heeft dat een heilzame werking op de ziel. Omgaan met schoonheid is een voorrecht en een diep genoegen. Het heelt de ziel die soms aan beelden genoeg heeft, en het dan zonder woorden kan stellen.
Ik heb die site aan de links toegevoegd, waar hij gemakkelijk te vinden is.

We brachten de namiddag door in het Natuurhistorisch Museum, een instituut van nationaal belang dat onder meer de Iguanodons van Bernissart huisvest.
Ze werden destijds samengesteld door een gebouw met een voldoende hoge zoldering op te zoeken, iets wat alleen de nabijgelegen kerk kon bieden.
Daar werden alle gevonden onderdelen aan touwtjes opgehangen in wat de meest natuurlijke stand scheen te zijn in de ogen van de vorsers die dit deden.
Later werden de onderdelen aangebracht op een stalen skelet.
Louis Dollo bracht dit huzarenstukje tot stand in 1882 nadat in de jaren ervoor in Bernissart niet minder dan 36 exemplaren van deze uitgestorven diersoort waren ontdekt.
Het gaf toen aanleiding tot verhitte debatten tussen creationisten en evolutionisten. Het is moeilijk te geloven, maar tot op vandaag bestaan er creationisten die volhouden dat de God van de Bijbel dit allemaal geschapen heeft.
Ik vind het bezoek aan het natuurhistorisch museum de beste manier om de discussie te beslechten. Een van de controverses die me dwars blijven zitten is de vraag of koeien nu al dan niet over een magnetisch zintuig beschikken. Luidens Duitse onderzoekers gaan koeien bij voorkeur evenwijdig met de noordzuidas liggen. Dat weten ze door onderzoek van een groot aantal google luchtfoto's. Dit blijft nog controversieel omdat het niet bevestigd is door andere onderzoekers, en omdat tenminste een poging om het onderzoek over te doen geen bevestiging heeft gebracht.
Bij vogels zou er wel een magnetisch zintuig zijn aangetoond dat waarschijnlijk via een visueel mechanisme werkt, aangezien het wegvalt wanneer alleen rood licht voorradig is.
Het is zeer curieus hoe een of ander zoogdierweefsel in staat zou izjn de zwakke magnetische intensiteit van het aardveld gewaar te worden, en naar alle waarschijnlijkheid kan het ook niet bij mensen. Er is in het lichaam geen substraat gevonden nog denkbaar dat op het magnetisch veld zou kunnen reageren, volgens de gekende natuurwetten.

Ja over Teresa zullen Iris en ik het wel nooit eens worden. Hoeft ook niet. Du choc des idées jaillit la lumière. Doordat meningen op elkaar botsen, ontstaat het licht.
De wetenschap is het georganiseerde meningsverschil waarbij de kennis uiteindelijk uitgepuurd wordt tot iets wat in de buurt van de waarheid komt.
De menselijke geest is van nature nieuwsgierig en op zich gaat dat alle richtingen uit. Daarbij kunnen allerlei aspecten aan bod komen waaronder ook fantasie en creativiteit.
Dat is allemaal heel leuk, maar er zijn omstandigheden zoals in mijn vak, waar je niet met inbeelding aan de dag moet komen, maar met bewezen feiten. Ik vind dat ik het aan mezelf verplicht ben de geneeskunde uit te oefenen volgens de huidige stand van de wetenschap. We moeten daar ernstig in blijven zeker als het gaat om zwakke en breekbare mensen die in zekere mate hun levenslot in onze handen leggen.
Die wetenschappelijke ingesteldheid belet niet dat je op andere ogenblikken nieuwsgierig kunt zijn naar andere benaderingen, andere manieren om het leven te bekijken. Er is immers nog heel wat leven buiten de wetensdchap, dat de wetenschap niet altijd kan begrijpen. Je moet met andere woorden bereid zijn de ene bril af te nemen en de andere op te zetten om een en ander in een nieuw licht te bekijken.
Ik heb jaren lang gelezen en gestudeerd op de godsdienst. Het is iets wat niet meer populair is nu. Er is een grote afkeer te merken niet alleen van de rooms-katholieke kerk die door de pedofilieschandalen en het gebrekkige management ervan helemaal in de touwen licht, maar ook ten opzichte van religieuze symbolen in het algemeen.
De sluier en het kruisbeeld moeten om strijd uit ons blikveld geweerd worden. Geen religieuze symbolen meer. In de openbare ruimte komt het tot een soort goddeloze asepsie en elk teken dat aan godsdienst herinnert, is uit den boze.
Ik vind dat dit leidt tot een verschraling van de samenleving en een om zich heen grijpende geestesarmoede.
Op een of andere manier hebben we toch behoefte aan spiritualiteit en we moeten dat niet proberen uit te roeien, maar het juist koesteren en ontdoen van allerlei vreemde invloeden.

Wat is nu de eeuwigheid anders dan het besef dat we een stofje zijn in het heelal, een vonkje in een oneindige ruimte en onmeetbare lichtjaren. We zijn als mens beperkt tot deze plaats en dit moment en dat is nu toevallig op deze planeet.
Fysiek zijn we beperkt tot weinig meer dan zeventig tot tachtig jaren als schuift die grens steeds op en er zijn ook meer en meer nog redelijk actieve negentigjarigen, maar fundamenteel maakt dat niet uit. Onze jaren zijn beperkt en op het einde van de rit wacht de dood. Intussen is er het lijden.
Lijden of sterven zegt de grote Trees (die Iris niet kan uitstaan.) Pati aut mori.
Het is in die zee van lijden en dood dat de mens af en toe een kleine overwinning kan behalen op de dood door daden van liefde te stellen of werken van waarde te verrichten. Sommigen, maar ze zijn heel zeldzaam krijgen iets van een eeuwigheidswaarde omdat ze iets hebben nagelaten dat onuitwisbaar is, maar zo zijn er niet zoveel. 
Jacques Perk is zo iemand die een onuitwisbare indruk heeft nagelaten in zijn korte leven en met zijn dientengevolge kleine oeuvre.
De tentoonstelling van Myriam brengt die figuur weer tot leven met zijn Irisgedicht, dat goed past bij onze hartsvriendin Iris van de Casteele.
Geboren uit het ochtendgloren.

De ziel is op aarde om het lijden te leren.
Ik geloof namelijk wel dat ik een ziel heb. Wat het hart is voor het lichaam is de ziel voor de geest. Het kloppend principe, en de essentie van het leven.
Meteen valt op te merken dat ik niet de enige ziel ben. Er is een menigte andere zielen om me heen.
De ziel is individueel bepaald en uniek, omdat er geen kopie van bestaat. Elke menselijke ziel is uniek, zoals elk menselijk hart uniek is. Of de menselijke vingerafdrukken, of onze chromosomen waarvan de samenstelling uniek is op basis van het aantal duizenden miljarden mogelijke combinaties van de vier basen in ons DNA.
Deze unieke genetische formule is vervolgens losgelaten op een aantal levensvoorwaarden die in hun samenstelling even uniek zijn en onwederhaalbaar. De menselijke ziel is uniek in een mate die overeenstemt met de vermenigvuldiging van het aantal variaties in de chromosoomsamenstelling, met het aantal kansen op plaats en omstandigheden.
Ik mag dus met een grote statistische waarschijnlijkheid aannemen dat er geen anderen zijn die zowel geboren werden in Asse op vijftien mei 1956 alsook vandaag naar de post zijn geweest om een aangetekende brief op te halen.
De menselijke ziel is uniek en onvervangbaar. De vernietiging van het stoffelijk omhulsel is een onherstelbaar verlies. De dood brengt een onherstelbare kloof aan tussen het lichaam en de ziel.
Wat daarna met het lichaam gebeurt is een zaak, en hoe het de ziel verder vergaat is een andere zaak.
Voor Christenen en Moslims gelijk is de ziel voorbestemd om te overleven in de glorie van de heer, om daar standvastig en uit volle borst telkens weer het refrein mee te zingen met de eindeloze hemelkoren in de eeuwigheid amen.
De moslims mogen zich daar nog zeventig maagden bij voorstellen, maar daar komt ook eens een eind aan. Ja nee kortom, het eeuwige leven van de ziel is aan mij niet besteed. Ik geloof dat het hier op aarde afgelopen is met mij wanneer het gedaan is, en dat er niets van deze ik zal overbleven dan  alleen de naakte eigendom van mijn ziel na afloop van alle vruchtgebruik.
Mijn ziel zal overleven, in de overdrachtelijke betekenis: de indruk die ik heb nagelaten, de vluchtige voetprent die ik heb neergetreden in de geestelijke ontwikkeling van mijn naaste omgeving.
Onze woorden zijn als een rooksignaal dat oplost en wegvlucht in de ijle leegte.
Zoals Hafiz ergens zegt: ik schrijf met wijn met naam neer in het water.
Wil hij zeggen zo van: 'alles lost op.' Op de lange duur wordt elk geschrift wel uitgewist. Laat staan alle gesproken woorden die waren als kaf in de wind.
De waarde van het geschreven woord berust zelden in de eeuwigheid. Dat is alleen de heilige schriften toevertrouwd.
Onze geschriften zijn tijdelijk en voorlopig en alleen nu en hier verkrijgbaar.
Kom morgen dus terug naar onze fabelachtige website.

De scheurkalender is rond en er zijn nu hopelijk geen gaten en geen dubbels meer.
Ik zal dat nog terdege nakijken de komende weken en maanden, met een beetje seffens. Zoals dat heet bij ons. Een beetje met een keer.
Het is een grote opluchting en een bron van genoegen, welbehagen en trots dat we nu zover zijn. Het jaar is vol.
De volgorde zal hier en daar nog wel wat aangepast worden en de dertiende maand, die nu ook al een tiental gedichten bevat zal dienen als rangeerstation.
Dus niet ongerust worden als er wijzigingen optreden. Ze worden niet aangekondigd en het is de bedoeling dat alles voortaan geruisloos verloopt.
Als ik nog een maand of wat doorwerk heb ik de scheurkalender weer ingehaald, want nu loop ik achterof, aangezien de maand januari als laatste in de rij net af is.
Ik zal het nu een tijd veel kalmer aan kunnen doen wat dit onderdeel betreft, zodat er wellicht tijd en ruimte vrijkomt voor wat anders.

Keuzes
Ik weet het nog niet goed in welke richting ik dan verder ga bouwen. Het zal ook wel afhangen van de interactie die stilaan ontstaat met de lezer. Ik zal voornamelijk aandacht besteden aan die dingen die blijkbaar in de smaak vallen.
De registratie van de bezoekjes maakt het mogelijk te zien welke onderdelen de meeste aandacht op zich vestigen. Het blijkt dat de blog met het leeuwendeel gaat lopen, maar dat dit niet betekent dat de rest van de site niet bezocht wordt.
Hoe dan is er nu een zekere druk van me af te vallen om nu eindelijk eens die scheurkalender uit de voeten te hebben. Ik kan de uren niet tellen die ik daar aan heb besteed, en het werd een beetje een obsessie, maar dat heb je wel nodig om het vol te houden.

Vanaf nu kan het weer alle kanten op.

Ik kom nog even terug op Rusalka.
Het is het verhaal van een onmogelijke liefde.
Zij komt uit de waterwereld, zeg meer de sociale onderlaag van de maatschappij, terwijl hij in de hoogste kringen verkeert.
De liefde is in staat een brug te slaan tussen die twee werelden, maar dat is voorbijgaand en praktisch niet uitvoerbaar.
Wanneer zij in zijn wereld terechtkomt, verliest ze haar stem. Het is een beetje het verhaal van My Fair Lady, naar Pygmalion van George Bernard Shaw.
Zij verliest het vermogen te communiceren en komt in een isolement terecht.
Wanneer hij omgekeerd zijn hooggeplaatste kringen verlaat om naar haar terug te gaan, moet hij dat met de dood bekopen. De sociale dood, want hij verliest zijn plaats in de opperste kringen.
Het stuk verwijst dus naar de gevaren die er rijzen wanneer twee zo totaal verschillende werelden elkaar ontmoeten. Zij kunnen niet anders dan botsen en elkaar wederzijds afwijzen.
De liefde kan dit een ogenblik lang doorkruisen, maar dat houdt niet lang stand, omdat altijd een van beiden in een isolement of een sociale dood terecht komt.
Er is immers geen derde weg. Het is niet, tenminste niet in het stuk, of beiden kunnen beslissen een derde weg in te slaan en bijvoorbeeld samen naar een ander land te gaan.
In de moderne wereld kan dat natuurlijk wel en wellicht veel gemakkelijker dan in de tijd waarin het stuk is ontstaan. In de Belle Epoque, het tijdperk dat voorafgaat aan 1914.
Na de eerste wereldoorlog en dan nog een keer na de tweede zal de samenleving in onze contreien onherstelbaar veranderen.
Maar toch blijft het stuk modern, omdat het een portret schetst, hoe sprookjesachtig ook, van een passionele verhouding die in de Opera alleen maar kan eindigen met de vernietiging van de beide personages.
Hij sterft aan de kus die ze delen en zij is gedoemd onderaan in de donkere waters te wonen, en af en toe een niets vermoedende voorbijganger in de verdrinkingsdood te lokken.

Rusalka

Vanavond Rusalka in de Munt bijgewoond, de generale repetitie. Het is een Tsjechische opera gecomponeerd door Antonin Dvorak. Prachtige muziek, mooie stemmen en vooral deze keer ook visueel verbluffend, met veel effecten, en theatermachines.
Het is een verhaal van een waternimf die de waterwereld wil verlaten omdat ze verliefd is op een Prins die haar hemel en aarde beloofd heeft. Ze mag weg maar ze moet haar stem opofferen en ze mag niet meer terugkomen tenzij de man op wie ze verliefd is sterft.
Ze verlaat de waterwereld om naar de mensenwereld te gaan, maar dan zonder stem, wat ze een half bedrijf uithoudt.
Ze komt er spoedig achter dat haar prins haar bedriegt en ze keert bedroefd terug naar de waterwereld waar ze niet meer welkom is.
De bedrieglijke prins komt tot inkeer en zoekt haar weer op en moet dat uiteindelijk met de dood bekopen. Het is dus een sprookjesachtig gegeven, met dramatische afloop, en een vrolijke wereld is het niet die daar geschetst wordt.
Maar het was wel een magistraal spektakel, met nog een paar schoonheidsfoutjes in de afwikkeling van de complexe decorbewegingen, met een zuil die op een neer gaat, spiegelwanden die zich verplaatsten, luiken die op gezette tijdstippen open en dicht gaan, en een gigantische lange toog met dansende barkrukken die op een gegeven moment wordt binnengeschoven.
Ook de kostuums waren meesterlijk, zeker wat het koor betreft. Op het einde ging het trio van waternimfen ook nog zweven en zwemmen alsof het onderwater gebeurde. Visueel allemaal verbluffend.
Doordat er ook hier en daar nog wat mis ging indeze generale reptitie, kreeg je een besef van de complexiteit van wat daar allemaal  gebeurde en hoeveel mensen ermee bezig zijn. Chapeau zal ik maar zeggen. Geweldige voorstelling. Eerste keer dat ik Rusalka meemaak en ik moet zeggen dat Dvorak hier de grote middelen uit de kast haalt. Zeer romantische muziek, zij het neo-romantisch want hij is toch een late componist, wat opera betreft.
Rusalka is in 1901 gecreëerd zo heb ik ergens gelezen. De meeste grote repertoire-opera's dateren van voor die tijd.
In de twintigste eeuw ontstond de filmindustrie die het spoedig tot totaalspektakel zou brengen zoals de opera dat in wezen ook is, alleen veel duurder om te brengen.

Eind deze maand zullen we in besloten kring het tienjarig bestaan van onze dichtersclub Myriade kunnen vieren. Het zal in Amsterdam plaatsgrijpen maar aangezien het een besloten vergadering betreft, zal ik hier geen details vrijgeven.
Ik ben intussen op zoek naar een zaaltje zo mogelijk met piano zodat we de viering de nodige luister kunnen bijzetten. Ik verkneukel me nu al bij de hoogstaande pret die we daar gaan hebben.  Ik wil best wel een gedicht of twee voorlezen, liefst van al de boze.  Daar kan ik nog eens mijn ziel in leggen. Beetje passie en gedrevenheid moet er toch altijd bij zijn.
En om nu vooruit te lopen op de speech: de Myriade ervaring was een zeer positieve invloed in mijn leven. Ik denk wel dat ik er een beter dichter door geworden ben, als ik er ooit al een was, dan is het wel mede door deze ervaring.
Het komt er op neer dat je om de zoveel tijd een bijdrage inlevert op een gegeven thema, dat per beurtrol wordt vastgelegd door de deelnemers. Dan ga je elkaars bijdragen ook nog bespreken, en juist dat is het leerzame Je komt toch heel wat tegen dat je niet zelf zou kunnen bedenken, en daarom is het ook zo vruchtbaar.
Heel wat gedichten zouden zonder Myriade nooit bestaan hebben zoals de langhaarpsychiaterkoorts helemaal in het begin nog, of de brulpaus bijvoorbeeld. Grensverleggend en grensoverschrijdend, zo mag je de ervaring ook nog wel noemen. Ik ben de medeleden dan ook zeer dankbaar voor hun constante kritische ingesteldheid en ook tussendoor het meeleven met het familieleven etc.
Er zijn ettelijke kinderen en kleinkinderen geboren met ons allen en we hebben ook afscheid moeten nemen van een bijzonder iemand: Jos Voeten die van bij het begin bij ons was, maar die ons begin 2008 verlaten heeft om een andere werkelijkheid binnen te treden. Wij missen hem nog steeds, al heeft Frans Terken hem bijzonder waardig opgevolgd.
Myriam Gommers heeft de club opgericht en een naam gegeven. Chris Coolsma heeft me erbij gesleept, en Marijke Kemps-Oomen is onze pure parel.

Je moet altijd je zegeningen blijven tellen en meer kijken naar het goede dat je hebt en dat je mettertijd evident begint te vinden, wat het niet is, in plaats van zich altijd maar om de tegenslagen en de pech te bekommeren.
Wat iedereen wil, zo is mijn ervaring in de eerstelijns gezondheidszorg praktijk, is meer controle over zichzelf en de omgeving. Onze taak als hulpverlener bestaat er in die controle die de cliënt uitoefent over zijn of haar omgeving te vergroten. Het komt er op neer dat je hen de middelen dient te verschaffen die ze nodig hebben om eigen keuzes te maken. We moeten daarbij weerstaan aan de verleiding die keuzes in hun plaats te maken, want dan doen we net het omgekeerde van wat we beogen, namelijk emanciperen.
Mensen worden depressief als ze lange tijd worden blootgesteld aan een situatie die ze niet kunnen aanvaarden en die ze niet kunnen veranderen. Wij zien behoorlijk veel zorgzoekers die in het ongerede zijn geraakt doordat ze het niet kunnen vinden met hun naaste omgeving. In feite zijn het voornamelijk de partner, de naaste familie alsmede de werkomgeving die ons parten spelen.
Wij lijden door degenen die we graag zien. Ieder van ons komt in zijn leven in aanraking met het lijden. Daar kunnen we alleen maar zorg tegenover stellen.
Juist door voor elkaar te zorgen kunnen we af en toe een kleine overwinning boeken op het lijden en de dood die uiteindelijk toch wel op ons wacht.
Je kunt dit werk alleen maar blijven doen, zoals ik dat opvat, als je daar een scheut liefde en tederheid doorheen kunt mengen.
Je moet je mensen graag zien, zoals ik mijn stagiaire heb voorgehouden die vandaag afscheid heeft genomen. Maandag komt er een nieuwe. Ik vind het belangrijk dat jonge mensen proeven van de werkelijk bestaande praktijk.

Lakense arts strooit met ziektebriefjes

 

Naar aanleiding van het verhaal van een huisarts in Laken die door een RTBF-journaliste in de val werd gelokt.

Ik vind dat aan de gebruikte methode om de arts in de val te lokken, wel een reukje kleeft. In de spreekkamer binnendringen met een verborgen microfoon vind ik een vergaande invasie van de privacy van de arts. Bovendien gaat het om uitlokking van een misdrijf, in dit geval door een journaliste, niet door een overheidsambtenaar.
Op die manier moeten we allemaal gaan vrezen dat we benaderd gaat worden door mensen die met verborgen microfoons en camera's ons doen en laten nagaan en ons desgewenst verlinken.
Mooie samenleving krijgen we dan. De Stasi heeft er niets aan.
Ik keur daarom het gedrag van de arts nog niet goed. Blijkbaar gaat het om een praktijk op zijn retour, iemand die misschien uitgeblust is en die hier betrapt is op het scheefslaan van vijf euro.
Het is wel een bijzonder goedkope reportage. Als ze erna ook nog een koffie gedronken heeft verdubbelt het budget.

Burn-out

Ik heb zo een geval gekend van een arts die einde parcours was en die er geen enkel voordeel bij had een euro in het wit te verdienen omdat eerst de fiscus voorbijkwam, en dan zijn ex-echtgenote, op basis van een alimentatieregeling aan wurgcondities. Het kwam er op neer dat elke verdiende euro voor anderen was bestemd. Er is heel wat verborgen leed en sociale ellende bij de oudere huisartsen. Naar mijn gevoel is de man aangeschoten wild, en juist zo iemand krijgt dan bezoek van  een incognito rtbf-journaliste die met ons belastinggeld wordt betaald. Er zit daar een dosis wreedheid in die me tegen de borst stuit. Er zijn wellicht andere manieren om misbruiken aan te pakken.

 

Heropvoeding

Wie naar mijn gevoel heropvoeding het meeste nodig heeft is de journaliste.

Ik vind dat de journalistieke deontologie meer of evenveel geschaad heeft dan die van de zogeheten boosdoener die ze ontmaskerd heeft. Met inbegrip van de deontologie van de Nederlandstalige journalistiek die inhoud en teneur zomaar overneemt, zonder een onderzoek te doen naar wat hier werkelijk aan de hand is.

Ik ken de man niet, maar ik stel me hier een enigszins uitgebluste figuur bij voor. Dan zou het interessant kunnen zijn om te gaan kijken waarom de arme ziel zo afgegleden is. Burnout? Financiële moeilijkheden? Isolement?

We weten toch dat we een risicoberoep zijn in verband met depressie, zelfmoord en middelengebruik.

Dat is in vele landen zo maar ik kan me levendig voorstellen dat in een troosteloze buurt te Laken iemand tot burnout komt, zeker in verband met de problematiek van de schoolcertificaten.

Het is een goedkoop schervengericht dat weinig zoden aan de dijk zet.

 

De winter is voorbij maar de lente is nog niet aangebroken. Het kan niet lang meer duren. Het zijn grijze dagen maar niet zonder charme, met een gezeefd licht.
Ik ben verbijsterd door het grote aantal bezoekers deze week, bijna tien keer zoveel als gewoonlijk op dagbasis. Ik weet niet waar die aandacht zo ineens vandaan komt, maar het ik voel me er door gesterkt. De druk wordt er wel wat groter door.
Je kunt het niet helpen dat je gaat denken wat voor mensen dat nu zouden kunnen zijn die onze pagina's komen lezen. In het tijdperk van het boek kwam er af en toe nog eens iemand met een boek om te laten signeren en dan kreeg je een beeld van wat voor mensen dat waren die dat lazen. Misschien was het een fout of vertekend beeld, maar je had tenminste een beeld.
Nu heb ik geen enkel beeld van de lezer, behalve dan de dichte kring van mensen die me altijd gesteund hebben zoals op de eerste plaats Iris, die me altijd heeft aangemoedigd ermee door te gaan.
Komt erbij dat ik nu voor de eerste keer de scheurkalender rond heb. Het is het project waar het meeste tijd is gaan in zitten, maar nu staat er toch al het het hele jaar rond voor elke dag een sonnet.
Dat zijn er dus minstens 366, met een aantal verbeteringen en zuiveringen in vergelijking met de vorige versie van goed vijf jaar geleden. Ook aan de schrikkeldag is gedacht. Er zijn er een aantal op overscchot, maar ook weer niet zoveel dus de bedoeling is die in de dertiende maand te plaatsen.
Op die manier zou de scheurkalender een volledige collectie moeten zijn van alle sonnetten van Pasquino. Ik zal de komende maanden nog sleutelen aan de volgorde, maar alleen de zeer aandachtige lezer zal daar wat van merken.
We gaan hier en daar wat schuiven en dat zal nog een paar maanden duren voordat we de hele berg weer doorgewerkt hebben. Ik ben bijzonder trots op dit oeuvre en blij het te mogen delen op deze manier.
Meer moet dat niet zijn.