Farfalla in terrazzo

Angst und kein ende

Het ‘in-de-wereld-zijn.’

Het is een hele brok deze maand. De angst voor het niets, en wat Kierkegaard en Heidegger daarover te zeggen hebben. Dat is niet te weinig. We wilden het per se over de Angst hebben en we gingen dat eens met de filosofische bril bekijken. Søren is leuk, maar Martin is een beetje muf, en eigenlijk best eng.

In de wereld van Kierkegaard is er plaats voor de liefde en zelfs voor de passie, maar bij Heidegger vind ik niet zoveel liefde terug. Het is een beetje een griezel, toch? Een meeloper met de nazi’s. En dan dat eigenzinnige taalgebruik. Het is echt niet te lezen zonder de hulp van existentialistische exegeten en een paracetamol onder de hand.

Grenzen

Ik heb er echt niet van terug. Maar goed het hoort erbij dat we in deze pagina’s de grenzen verkennen van wat over ons onderwerp gezegd is. Martin Heidegger is zo iemand die op de grens zit, in zijn geval van het verstaanbare, en meer dan de helft van de tijd zit hij volgens mij zelfs over die grens, en wordt het een woordenbrij. Alsof je probeert een ongeschoren schaap op te eten.

Het is dan ook een mystieke filosoof, met wellicht toch bij vlagen een grote diepte wel, moet ik toegeven, maar aan de andere kant dat ranzige kantje.  Ik kom er nog niet helemaal uit.

Iedereen moet zelf maar oordelen.

We hebben uitgebreid geciteerd uit een tekst van Rudi Visker onder de titel “Fluiten in het donker.” Het past daarvoor te danken.

Wat ontbreekt

Net nu vallen me de foto’s in handen van de ingreep van Kristien De Neve in en om de Belgische academie te Rome, met haar ideeën omtrent ‘The Missing Object.” Dat komt mooi uit om de maand te besluiten.

The Missing Object is iets wat er niet is, maar het is geen absoluut niets, omdat dit laatste geen context heeft, en het Missing Object wel. Kijkt u zelf.