Aghori met een menselijke schedel

Een Indisch verschijnsel

Miss Teek kwam met de vrolijke boodschap: I am Aghori, lol!

Wat dat woord betekent, wist ik eerst ook niet, maar het is gauw gegoogeld en zie wat ik vernam. Aghori (Sanskriet: अघोर aghōra) zijn ascetische sadhus, die de God Shiva toegewijd zijn, de Godheid die de vernietiging in portefeuille heeft.

Ze interesseren zich dan ook bijzonder voor de dood en de rituelen die er op volgen. Ze voelen zich onweerstaanbaar aangetrokken tot lijkverbrandingen en mogen zich graag met de crematie-as insmeren

In plattelandsgebieden betoont de bevolking een diepe verering voor Aghori goeroes, die een geneeskrachtige invloed kunnen uitoefenen dankzij eremietenpraktijken, versterving en zelfontzegging.  Door de enen vereerd, door de anderen verguisd of gevreesd, een teken van tegenspraak.

Nu, die Aghori’s bedoelde Miss Teek (MT) dus toen ze me schreef, met de eigenaardige introductie: “Misschien ga je me nu een smerig vadsig varken vinden, so be it.” Er zijn rituelen die men gemakkelijk verkeerd kan interpreteren, maar daar hoeft niemand in tussen te komen. Het is echt niet iets wat we aan andere mensen mogen opdringen.

Schedel

“Voor wie de sluier helemaal weg wil halen, zijn ze daar. Het lijkt me in ieder geval niet iets voor jan en alleman. Maar als ik ooit weer alleen kom te staan, dan wil ik graag bij hun sterven. Het zijn de heilige mannen van India, maar pas op! Het zijn niet al die heilige mannen van India.”

Een Aghori herken je best aan de schedel die om z’n riem hangt en die hij als nap gebruikt, om te drinken en te eten. Het zijn de mannen die bij de dagelijkse crematies aan de Ganges zorg dragen voor de doden.

“Veel van de informatie die je op internet zult vinden, stelt dit voor als een losgeslagen sekte, maar dat is het naar mijn inzien niet. Het is heel spijtig dat een losgeslagen wereld van deze mannen af wil. Ter voorbereiding van een groot feest dat er binnenkort aankomt in India, hebben ze nog maar eens een paar Aghori Ashrams plat gewalst met enkele bulldozers. Dat zijn eeuwenoude heilige plaatsen gelijk de Kaäba of Al Aqsa! Geen haan die er naar kraait.”

Desondanks blijft hun traditie ongeschonden voortleven. Als je het toch zou interesseren dan kijk je best op www.aghori.it .”Die Italiaan heeft er iets moois van gemaakt, met respect en zonder sensatiezucht. Ik wil je ook even verwittigen dat sommige filmpjes, op YouTube, redelijk schokkend kunnen zijn. Nu, mijn verhaal dat ik had beloofd.”

Manali cream

Manali cream is de beste hasj van India. Dat kon ik ook niet aan me voorbij laten gaan. Ik had er wel gekocht in New Delhi, maar ik wilde de real deal. Daarom ging ik dus naar Manali zelf, een klein stadje dat vooral in hippie middens gekend was.

De nachtbus waarmee ik er naar toe reisde, dropte me vroeg in de ochtend in een slaperige buurt. Het was nog te vroeg op de dag om een hotel te zoeken. In België had ik enkel een vliegticket gekocht maar niks geboekt. De meeste hotels waar ik verbleef stonken zo nu en dan een klein beetje.

Nu, Manali zat nog potdicht. Iedereen sliep, zo leek het toch. Ik zag bovenaan een weg reclame panelen die aangaven dat er ergens winkels, cafés of restaurants te vinden waren. Toen ik er aankwam had één zaak al haar deuren geopend. Ik schoof meteen aan voor een heerlijke pot koffie. Er kwam een zwarte man opdagen, van Amerikaanse afkomst.

We begonnen een gesprek over reizen en Manali. Al snel kwam de special cream ter sprake.

Het leek wel of ik met mijn gat in de boter was gevallen. Die kerel woonde al een hele tijd in Manali. Ik zou met hem aan alles geraken wat ik maar wenste. We zouden taxi’s delen om goedkoper rond te geraken.

Ik kwam toen net van het verjaardagsfeest van de Dalaï Lama. Ik was me helemaal van geen kwaad bewust. De zaakvoerder ging akkoord dat er een joint gerold en een chillum gevuld.

Dit is een rechte trechtervormige pijp met luchtdoorstroming van het ene einde naar het andere, traditioneel van klei gemaak en reeds sinds op zijn minst de achttiende eeuw door hindoe zwerfmonniken gebruikt, die in India als sadhus bekend staan. Ook in Afrika is de chillum wijd verbreid.

Verschijning

Intussen was er een heel vreemd uitziende man binnengewandeld. Amper gekleed in wat lompen en beschilderd. Een gezicht vol diepe groeven als grand canyons van huid. Hij had een schedel bij zich. Ik heb hem niks zien eten of drinken.

Ik had de Amerikaan al een stukje hasj cadeau gedaan. En ik bleef maar meelallen met de hem en de zaakvoerder. Achteraf gezien draaide dat gesprek inderdaad steeds duidelijker om geld. Maar ik was in hogere sferen en me van geen kwaad bewust.

Plots springt die rare type recht en steekt een hele scene af. Ik begreep er geen woord van en toch wist ik zeker wat hij bedoelde. Dat hij het een schande vond dat ze een vrijgevig mens ook nog eens in de zak wilden draaien. Er gingen allerlei alarmen bij me af. Ik nam wat van mij was van tafel en excuseerde me.

De zaakvoerder en de Amerikaan begonnen tegen hem te roepen en hebben die man vierkant opgepakt en buitengezet. En toen ie terug wou komen werd hij heel hardhandig op straat geduwd. Maar terwijl dat allemaal gebeurde, keek hij iedereen, ook mij, heel rustig aan.

Het was een heel vreemd zicht.

Als een kom water waar je stenen ingooit zonder dat er rimpels aan het oppervlak komen. Ik ben daar met gezwinde stap vertrokken. En het eerste hotel dat ik zag ben ik binnengestapt en heb een kamer gevraagd.

Venster

Ik moest die dag ook Lariam nemen en besloot om even binnen te blijven om te rusten. Vanuit mijn venster kon ik het volk op straat zien passeren. En plots was die man daar terug.

Ik heb hem lange tijd kunnen gadeslaan zonder dat hij me zag. Ik ga dat nooit meer vergeten.

En ik zal ook voor altijd spijt hebben dat ik niet naar buiten ben gewandeld om hem te bedanken en een stukje hasj te geven.

Sindsdien heb ik nooit meer een Aghori in het echt gezien. Het is ook pas na mijn reis dat ik me er in ben gaan verdiepen. En het heeft lang geduurd voor ik hun filosofie snapte. Maar sinds kort ben ik er weer wat meer me bezig. Door een keer een magisch vierkant te verbeteren ben ik ook in contact geraakt met de auteur van de eerder vermelde website.

Misschien een beetje flauw verhaal. Maar ik ben James Bond niet hé!

Als ik ooit terug als vrijgezel door het leven moet dan ga ik bij die mannen gaan sterven.

Ze hebben een programma dat 12 jaar duurt. Intussen moet je dan werken op de crematie plaatsen.

Bron van de foto: http://www.cultofweird.com/culture/aghori-cannibal-hindu-monks/

Een beetje onfrisse website.

Nieuwe plannen

Miss Teek laat bijval blijken omtrent onze ‘Mandala.’

“Ik voel me vereerd met wat je op je site hebt gezet. Mijn oom en neef waren ook geïnteresseerd. Ze hebben de link intussen ontvangen. Het delen was een heel aangename ervaring, jij bedankt. Het heeft iets in me wakker gemaakt. Van zodra ik me op niks concentreer, zit ik te brainstormen om nog meer te schrijven. Niet met de bedoeling om jouw site te gaan volschrijven. Maar als jij het al eens zou willen nalezen, doe je me een groot plezier.”

We zijn hier natuurlijk zeer blij mee. Alle input is welkom, en de feedback al evenzeer. Er is nog veel onontgonnen erts te vinden, zoals ook blijkt door een blik op de toekomstplannen: “’t Zal over Ding Dingske gaan. De stoute broer van Kuifje. Maar in de plaats van te starten met Ding Dingske in Afrika, zou ik vroeger willen starten. Er zijn vreemde herinneringen die me altijd zijn bijgebleven en bij iedere fase van mijn leven de kop op steken. Het voelt aan alsof het tijd is om dat eens allemaal van me af te schrijven.”

MT weet nog niet wat het gaat worden. Een verhaal over een Jan met de pet, met een mysterieus Harry Potter kantje. “Een romantisering van mijn gewone en tegelijkertijd ongewone jeugd. Ik slaag er enkel in om zo openhartig te schrijven naar jou. Motiveer me a.u.b. om verder te doen. Je zal er op z’n minst goed om kunnen lachen.”

Gelukvlinder

MT vertrekt binnenkort naar Afrika en belooft een blog bij te houden van haar belevenissen daar. Daarnaast vraagt ze om hulp bij de volgende vraag, die ik zelf ook niet kan beantwoorden, al heb ik geprobeerd:

“Er bestaat een vlinder die luistert naar de bijnaam “Lucky Butterfly”. Maar ik kan nergens op internet vinden hoe dat beest echt heet. De wetenschappelijke of Latijnse naam, kan ik niet vinden. ‘k Zou willen weten hoe dat klinkt, voor de titel van mijn blog.

Die vlinder eet als rups de hele tijd giftige groene blaadjes waar andere dieren ziek van worden. Maar als ie later als vlinder in een spinnenweb vliegt dan maakt de spin hem netjes los, zodat de vlinder verder kan vliegen. Vandaar die bijnaam. Nu de echte naam nog vinden.”

Ik heb gezocht in vier talen, Nederlands, Engels, Frans en Duits en ik kan niets vinden wat er op lijkt. Ik weet niet of het om een bestaande vlinder kan gaan, want ik neig eerder naar het idee dat het een fabel zal zijn, en op de menselijke fantastie berust. Misschien kan een van onze lezers uitkomst bieden.

Benieuwd

Zelf zijn we natuurlijk heel nieuwsgierig naar de verdere avonturen van Dingdingske of eender welke andere literaire productie die MT nog in haar mars heeft. Zoals het zich nu ontwikkelt, kunnen we het enigszins voorbarig de bibliotheek van Miss Teek noemen.

Intussen hebben we het verhaal van die ‘sadhu’ online gezet, zodat het hierboven staat.

Ik wil zoiets wel plaatsen als ik er mijn goesting mag mee doen, wat betekent dat ik er af en toe mijn eigen meningen of een stukje research er tussen schuif, maar altijd probeer aan te tonen wie aan het woord is.

Dat maakt het boeiend, omdat er een wisselwerking ontstaat tussen MT en mezelf, zonder dat we ooit samenvallen. Samen met het standpunt van de lezer vormen we als duo een perfecte dramatische driehoek vormt, waardoor wisselende coalities ontstaan alsmede keuzedilemma’s. Ik denk dat dit de lezer mateloos boeit, en het verklaart het succes van de soaps. Ik heb het over de eindeloze reeksen zoals ‘Thuis’ en ‘Familie,’ met mannen die hun boterhammen opeten en vrouwen die aan de telefoon zitten te wenen. Die personages vormen de hele tijd driehoeken, waarbij ze al dan niet partij kiezen. Wat ons boeit, is de keuze die ze moeten maken.

“Wat gaat ze kiezen?” Come and see tomorrow. Het verhaal gaat van de ene driehoek naar de andere, om de aandacht te blijven vasthouden.

Duo

Doordat er nu een personage bijkomt in de site, wordt het minder eenzaam.

Dat is het leuke van met tweeën iets te doen, in tegenstelling met gans alleen, zoals ik meestal bezig ben. Ik hoop dat het een aantal lezers boeit of prikkelt, en dat zal zich wel uitwijzen. Er staat intussen wat er staat, en niemand is verplicht het te lezen.

Dit alles om uit te leggen dat ik heel leuk is om met MT samen te werken. Ik wil dat dan ook graag verder zetten. Indien anderen zich geroepen voelen daar een stukje aan toe te voegen, dan is het heel gemakkelijk rechtstreeks iets up te loaden in het gastenboek.

Ik denk dat ik nog wel even aan de slag kan, dus het is allemaal niet dringend, maar als je iets voelt opborrelen, hou je vooral niet in.