Terugschouwing

Wat heeft het leven meer te  bieden dan een genoeglijke avond, met een typische Belgische maaltijd die je zelf bereidt in het comfort van je eigen keuken, zoals je het zelf wenst te eten. En maar keuvelen over koetjes en kalfjes met een oude vriend omtrent de stukken van het verleden die we gemeenschappelijk hebben.

Ik had vanavond iemand te gast die ik goed gekend heb in de eerste helf van de jaren tachtig tot en met de periode dat ik zo bezig was met The Foundation, de organisatie die we uit de grond hadden gestampt om een buddy-systeem op te richten, wat is gelukt, vraag me niet hoe.

Het is het strafste wat we ooit in ons leven hebben meegemaakt. Het bereikte zijn hoogtepunt in 1987. Daarna is het rustiger geworden en er is nooit meer iets gekomen wat me zo boven mezelf uit tilde. Ik publiceerde nog een paar romans en in 1990 was het uit met de pret.

Ik ben dan ook een verknochte fan van de jaren tachtig, omdat dit het hoogtepunt vormde van mijn toenmalige leven.

De voorbije tien jaar en dat is letterlijk te nemen, want het is exact tien jaar geleden dat ik mijn foute man verliet, kunnen ook aanspraak maken op de titel topdecennium. Wat een leuke momenten en een diep en innig geluk sinds ik mijn huidige man ben tegengekomen. Die niet fout is gebleken tot op de dag van heden.

Tussen die twee uiterste zit een diep dal van twintig jaar dat ik aan mezelf te danken heb en de foute partnerkeuze, die toch ook uiteindelijk mijn eigen verantwoordelijkheid is.

Niet getreurd, ik kan alle vrouwen en mannen die met een foute man opgezadeld zitten maar een ding aanraden: stap er zo snel mogelijk uit, maak je af van die lastpost, en begin je eigen leven.