Haat en discriminatie

Het gebruik van het woord islamfobie maakt uiteenlopende reacties los op facebook. Rudi Dierick komt met een moeilijk en saai stuk over de vraag of islam(o)fobie strafbaar gesteld moet worden. Zo gesteld kunnen we ons voorstellen dat de steller tot de bevinding komt van niet.

Ik stel vast dat moslims overal ter wereld in buitensporige mate het slachtoffer zijn van aanslagen, oorlog en geweld. Ik merk elke dag tekens van discriminatie op de arbeids- en de huurmarkt. Ik zie in de krant, in de media en op internet een toenemende bitsige toon als het over moslims gaat.

Onze religieuze symbolen moeten uitgebannen worden, onze profeet beledigd en belachelijk gemaakt. Waar we gaan, staan we onder een niet aflatende verdenking en telkens weer moeten we ons legitimeren. Wanneer we daar onze bezorgdheid over uitspreken, kunnen we op ontkennende, loochenende en vijandige reacties rekenen.

Ik ben de eerste om toe te geven dat er ook heel wat foute moslims zijn. Dat je de islam bent toegedaan, vormt nergens een excuus voor. Ik pleit niet voor aparte maatregelen die zouden moeten gelden om moslims te beschermen. Alleen dat aanhangers van de Islam net dezelfde plichten maar ook rechten zouden hebben als iedereen.

Dat niemand het slachtoffer zou moeten zijn van achterstelling en discriminatie. Zo zou de wereld eruit moeten zien, waar ik voor wil werken en strijden, op basis van een evangelische en islamitische grondinspiratie. Ik vind dat een uiterst zinvolle manier om in het leven te staan en althans te proberen er een iets betere plek van te maken voor iedereen zonder onderscheid.

Daar zullen geen schampere reacties me vanaf brengen. “De honden blaffen en de karavaan trekt voorbij,” om eens een Arabisch spreekwoord te gebruiken. “Laat de schapen maar pissen,” is een ander. Gevoelloos blijven voor al de tegenkanting en het sarcasme, maar niet onverschillig worden voor onrechtvaardigheid.

We moeten dringend werk maken van een samenleving waarin iedereen zich thuis kan voelen. Het lijkt een ontzaglijke taak die er zo op het eerste gezicht onoverkomelijk uitziet. Maar we moeten “niet hopen om te handelen en niet slagen om vol te houden,” naar Willem van Oranje.

Ziehier je naam voluit

Mevrouw Gadaleta heeft wellicht veel feitenkennis en wordt door vriend en vijand als een goede politica omschreven. Toch heeft zij zich kras uitgelaten over een bepaalde bevolkingsgroep, die in de gemeente Sint-Jans-Molenbeek waarin zij het schepenambt bekleedt, ruim aanwezig is en die zij verondersteld is zonder vooroordeel te besturen.

Zij bezondigt zich naar mijn smaak, en die van velen die ik spreek, aan uitspraken die als laatdunkend, minachtend en neerbuigend overkomen. Nu heb jij een medewerker belast met een onderzoek en die heeft in de hele tekst van Gadaleta niets gevonden waar hij aanstoot kon aan nemen. Tot zover je wetenschappelijk onderbouwde argumentatie.

Het is allemaal hun eigen schuld, daar komt het zowat op neer. Moeten ze maar minder kinderen krijgen. Een beetje meer verantwoordelijkheid van de vaders zou ook al veel helpen. Allemaal juist. Toch mag ik als huisarts die elke dag deze populatie verzorg, die hier op de korrel wordt genomen, hier iets over zeggen, over wat me tegen de borst stuit.

Niemand kan er mij van verdenken dat ik de problemen van het internationale lompenproletariaat dat daar in Molenbeek in sommige straten samengestroomd is, niet zie. Ik denk dat ik die problematiek meer en vaker zie dan de meeste deelnemers op dit forum, omdat ze elke dag voor mij in de spreekkamer defileren. Ik denk dat ik hun verzuchtingen ken en begrijp en ik zal ze niet minimaliseren.

Toch voel ik me geschoffeerd, samen met hen, met het oordeel dat hier over hen, en over ons uitgesproken wordt. Wat mevrouw Gadaleta doet, polariseert, drijft uiteen en verhoogt de ergernis en het misnoegen, die voor een groot deel kunstmatig zijn, of alleszins opgedreven. Toch wordt in de straten van Sint-Jans-Molenbeek wel degelijk samengeleefd en soms op een wonderbaarlijke wijze.

Ik ken een aantal buurten in Vlaanderen die zich beter wanen, maar als je nader toekijkt heerst er egoïsme, isolement en zelfgenoegzaamheid. Iedereen blijft binnen zijn omheining en elke kans op solidariteit wordt uit beeld gebannen. Ze zouden beter een voorbeeld nemen aan de verguisde gemeente, zoals Annelies terecht aantoont.

Lokeren

Zaterdag 10 december woonde ik tussen vier en vijf in het park Terbeuken in Lokeren een merkwaardige wandeling bij. Een geleid bezoek aan de installatie van Kristien De Neve in haar heimatstad. Nog even te bezichtigen, maar de officiële drie maanden zijn nu wel voorbij. We krijgen echter nog de gelegenheid de evolutie van het werk gedurende de winter te blijven volgen. Het kunstwerk zal in de lente worden weggehaald.

Het was de reis meer dan waard. We hebben eerder op onze website al aandacht geschonken aan het werk van Kristien die in Italië, waar ze woont, een gerenommeerde kunstenares is. In de zin dat ze kunst maakt, plastische kunst mag je wel zeggen. Kunst om naar te kijken, die een plaats in de openbare ruimte inneemt.

Wat we in Lokeren te zien krijgen, is het derde luik in een trilogie die in het Belgisch Huis in Rome begon, de Academia Belgica, en waarvan het middenluik vorig jaar bij het Teatro Marcello opgesteld stond. De stoel die we nu zien, en die hier in Lokeren in de vijver geplaatst is, bevond zich eerder op die twee locaties in de Eeuwige Stad.

Tijdens de eerste aflevering was de stoel nog bereikbaar en aanraakbaar, en nooit af omdat bezoekers een er eventueel nog een lap konden aan binden. Het kunstwerk is namelijk bekleed met flarden van gedragen kleren. Dat is wat er de bonte kleuren aan geeft.

Het achterliggend idee is ‘the missing object’, datgene wat ontbreekt en waarvan we de afwezigheid  als een gemis ervaren. De stoel heeft geen zitting, maar een gat. Hij is hoe dan ook onbereikbaar geworden, bij het Teatro Marcello eerst in de hoogte, nu in de vijver van Terbeuken.

Het andere grote werk heet ‘Vluchtlijnen’ drie personages, of veeleer silhouetten, kijken naar buiten en drie naar binnen. Je moet het zien, want het is moeilijk in een foto te vangen. We hebben wel een video geüpload, maar je moet het werkelijk van dichtbij zien.

In het water drijven hemden, gemaakt van een kader van kleren en daarin spiegels die de lucht reflecteren. Het is een subtiele verwijzing naar de vluchtelingenproblematiek. Al die lege kleren verwijzen naar het ‘missing object,’ in dit geval het subject dat die kleren gedragen heeft.

Veroordeeld

In Nederland is de extreem-rechtse islamhater Geert Wilders veroordeeld maar niet gestraft wegens racistische uitlatingen. Terecht veroordeeld, maar een straf had wel gemogen, als je het mij vraagt. Jammer dat het zover moest komen,  maar goed dat er nu een rechter is geweest die zegt dat er grenzen zijn aan de hoeveelheid haat en oproepen tot discriminatie die je systematisch naar een bepaalde bevolkingsgroep toe mag spuien.

Het is wel degelijk racisme, ook als het doelwit geen ras maar een nationaliteit omvat. Dat was een van de verdedigingsgronden van de neofascist, dewelke dus nu onderuit is gehaald. Dat zou mooi zijn. Je zou rassen niet mogen vernederen, kwetsen of aanvallen, maar nationaliteiten wel. Dat was evenwel de stelling die onder meer door die vervelende klier Paul Cliteur werd uitgedragen in de dagen voor het proces.

Goed voor een massale dosis ergernis. Kon die mediageile man nog eens mooi voor de dag komen op onze nationale omroep. Goed dat dit nu duidelijk is dat Geert en zijn handpop Paul het alvast volgens het gerecht verkeerd voor hebben, als ze beweren dat Marokkanen pesten mag, want het is geen ras. Zulks is een misselijke mening, want ze geeft voedsel aan de dagelijkse anti-islam agitprop die we elke dag in karrenvrachten over ons heen uitgestort krijgen.

De Islam is ook geen ras moet je weten, maar een geloofsovertuiging. Moslims zou je volgens extreemrechts dus wel mogen discrimineren, want ze kunnen niet genieten van de bescherming die de wet toekent aan degenen die omwille van hun ras worden vervolgd.

Ik mag ervan dromen dat de dag eens komt dat niet alleen Marokkanen, maar alle Moslims in de lage landen vrij adem kunnen halen. Ik denk wel dat die dag komt, maar niet dat ik het nog mee zal maken. We zijn wellicht nog niet aan het dieptepunt van de geloofsvervolging en pesterijen van allerlei aard toegekomen.

De oorlog in het Nabije Oosten zou moeten kunnen stoppen, en we zouden in ons land meer respect voor elkaar mogen krijgen. Respect voor de ander in zijn anders zijn. We mogen niet van de ander eisen zijn anders zijn op te geven, en zoals wij te worden, vooraleer zijn of haar bestaan en daar zijn te aanvaarden.