Walter Zinzen op Vrt Een, in het huis waar hij zolang gewerkt heeft, houdt hier een opmerkelijk pleidooi voor mededogen in de politiek.

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/Gezienoptv/1.2846210

Twist

Sommige forumleden zullen zich toch vroeg of laat eens het inzicht moeten toe-eigenen, dat een groot aantal moslims reeds deel uitmaakt van onze samenleving, en dat we op een of andere manier met hen zullen moeten samenleven, want ze gaan heus niet weg. Ze zijn ook niet zinnens zich en masse tot een ander geloof te bekeren. Nee ze blijven, en ze nemen toe.

Alle demografische voorspellingen die ik zie, beklemtonen dat het aantal moslims door voortplanting en inwijking groeit, en dat sneller dan de inheemse bevolking, wier aandeel dientengevolge alleen maar kan krimpen. Daar kun je blij of boos om zijn, al naargelang je voorkeur, maar sommigen worden daar blijkbaar hondsdol van, getuige de hysterische reacties op Facebook als het over dit onderwerp gaat, maar al die hetze zal de bevolkingsgroei niet kunnen afremmen.

Het aandeel van de moslims in de bevolking heeft in een aantal gebieden en zeker in de grootsteden een kritische drempel bereikt, waardoor ze politieke relevantie krijgen en een plaats kunnen innemen in het openbare debat, zij het in België met vertraging. Het zal in Nederland niet veel beter zijn. We kunnen in geen geval meer doen alsof ze er niet zijn, zeker nu meer en meer mondige moslims opstaan.

We zullen hoe dan ook met elkaar overeen moeten komen. Als je dan lieden hebt die om de haverklap scheldwoorden en verwensingen gebruiken, in naam van de veel verkrachte vrije meningsuiting, ja, dan schiet de verstandhouding niet op.  Het helpt niet allerlei verdachtmakingen uit te schreeuwen.

Die xenofobe, kretologie verziekt de atmosfeer alleen maar. Wat hebben we eraan als we iedereen tegen elkaar opzetten met loze kreten en broodje aap verhalen? Als we niet leren naar elkaar te luisteren, ziet de toekomst er somber uit, niet alleen voor de moslims, maar voor iedereen.

De multiculturele samenleving is een feit, waar we moeten leren mee leven. Dat dit niet altijd van een leien dakje loopt, is intussen wel duidelijk geworden. Het is iets waar we moeten aan werken, want het zal niet vanzelf gebeuren.

Uitgestoken hand

Wie het moslimextremisme wil verslaan, kan niet om de hulp en de medewerking van de gematigde moslims heen. Dat lukt niet, als we voortdurend eisen stellen, verdachtmakingen verspreiden, en alleen maar oproepen tot wantrouwen, argwaan en achterdocht ten opzichte van de ander. De karikatuur van de verafschuwde ander dat is nu de Moslim, de Nieuwe Jood.

Als we voortdurend bezig zijn de hele Islam te verdoemen, goed voor een kwart van de wereldbevolking, dan moeten we niet schrikken dat al die mensen als gemeenschap zich niet serieus genomen voelen, en zich van ons afkeren. Als ook de gematigde Islam dat zou doen, dan zaten we met een groot probleem.

Gelukkig is het nooit zover gekomen omdat de meerderheid van de moslims brave burgers zijn die in naam van hun godsdienst vrede wensen, en die de extremisten al even akelig vinden als wij. Hen voortdurend pesten, kleineren en veroordelen, helpt ons niet op weg naar de wereldvrede, laat staan integratie. Dat laatste woord van komt van integreren, in de betekenis van een plaats innemen in een geheel.

Je kunt niet tegelijkertijd van nieuwkomers eisen dat ze moeite doen om zich te integreren, en hen tegelijkertijd verwensen, kleineren en uitschelden. Om nog maar te zwijgen van de belemmerde toegankelijkheid van de arbeids- en we woningmarkt. Je kunt niemand verwijten dat hij geen kansen te baat heeft genomen, als hij of zij nooit kansen gekregen heeft.

Als wij dan toch het voorbeeld willen geven, aangezien we ons beter achten dan hen, moeten we misschien eens beginnen met onze eigen zaken op orde te stellen en ons afvragen of dit wel zo een vrije maatschappij is, als stelselmatig dezelfde bevolkingsgroepen aan verachting blootgesteld worden. 

Een moderne democratie is het aan zichzelf verplicht de randvoorwaarden te scheppen waarin iedereen evenwaardig is en in gelijke mate kan gedijen als de anderen. Dat is de rechtvaardige maatschappij die ons voor ogen zweeft. Ik denkt niet dat de multiculturele samenleving mislukt is, al is het een lelijk eendje. Nee ze is nog niet begonnen, en we moeten haar opbouwen. Dat zal niet zonder (in)spanningen gebeuren.

Voor degenen die aan Facebook doen, ziehier een link naar een discussie omtrent de integratiewens en -kansen van de migrantenpopulatie.

https://www.facebook.com/pvanbreusegem/posts/1400306449980194

Papa, waar ben je?

Een vrouw die haar zwangerschap wil afbreken, is per definitie een vrouw in een noodsituatie. Ik heb er nu vijfendertig jaar carrière op zitten als huisarts, en ik moet nog de eerste tegenkomen die abortus wil voor de pret. We moeten op de eerste plaats die persoon helpen in haar moeilijke moment en onze morele oordelen voor onszelf houden. Dat is mijn diepste overtuiging.

Dit staat in schrille tegenstelling met enkele meningen omtrent het onderwerp die ik op facebook heb gelezen, vergezeld van een kleffe babyfoto. Er zijn blijkbaar nog veel mensen die een bars oordeel vellen over zwangerschapsafbreking. Wellicht lieden die zelf nooit wat aan de hand gehad hebben, en die het prettig vinden, anderen aan een zedelijk oordeel te onderwerpen.

Abortus vraagt niet om een verdict, maar een gevoel van mededogen, voor iets dat wellicht fout is gelopen in een mensenleven. Wat mij bijzonder treft, is dat het altijd de vrouw is die het mikpunt wordt van afwijzing, maar dat de mannen buiten schot blijven. Als er een zwangerschap is, dan is er immers toch een man in de buurt geweest.

Er zijn de zeldzame mannen die hun vrouw in het proces vergezellen, maar er zijn veel meer mannen die er zich niets van aantrekken. De vrouwen zijn niet te tellen, die tot abortus overgaan, omdat ze teleurgesteld zijn in de man die vader had kunnen worden. Als we over iemand een moreel oordeel zouden mogen vellen, dan zou het wel dat soort mannen zijn, die hun verantwoordelijkheid niet opnemen.

Het plaatje zou er al heel anders uitzien, als de mannen mee terecht zouden staan. Dat doen ze niet. De meesten worstelen absoluut niet met hun geweten worstelt, voor zover ze op de hoogte zijn. Daar kunnen we boos over worden en mopperen, maar voorlopig is daar weinig aan te doen. Intussen moeten we vrouwen die zich in een man vergist hebben, de mogelijkheid bieden, de schade enigszins te herstellen.

Daarbij gaat een ontkiemend leven teniet, nog voor het een stem in het kapittel heeft gekregen. Dat is ook zo, maar niemand heeft het recht die onuitgesproken stem te kapen en voor eigen doeleinden aan te wenden. Kinderen zijn gebaat bij een omgeving waarin ze welkom zijn, en waarin ze zich kunnen ontplooien, en alle kansen krijgen. Papa outè? Naar Stromae.