Papa, waar ben je?

Een vrouw die haar zwangerschap wil afbreken, is per definitie een vrouw in een noodsituatie. Ik heb er nu vijfendertig jaar carrière op zitten als huisarts, en ik moet nog de eerste tegenkomen die abortus wil voor de pret. We moeten op de eerste plaats die persoon helpen in haar moeilijke moment en onze morele oordelen voor onszelf houden. Dat is mijn diepste overtuiging.

Dit staat in schrille tegenstelling met enkele meningen omtrent het onderwerp die ik op facebook heb gelezen, vergezeld van een kleffe babyfoto. Er zijn blijkbaar nog veel mensen die een bars oordeel vellen over zwangerschapsafbreking. Wellicht lieden die zelf nooit wat aan de hand gehad hebben, en die het prettig vinden, anderen aan een zedelijk oordeel te onderwerpen.

Abortus vraagt niet om een verdict, maar een gevoel van mededogen, voor iets dat wellicht fout is gelopen in een mensenleven. Wat mij bijzonder treft, is dat het altijd de vrouw is die het mikpunt wordt van afwijzing, maar dat de mannen buiten schot blijven. Als er een zwangerschap is, dan is er immers toch een man in de buurt geweest.

Er zijn de zeldzame mannen die hun vrouw in het proces vergezellen, maar er zijn veel meer mannen die er zich niets van aantrekken. De vrouwen zijn niet te tellen, die tot abortus overgaan, omdat ze teleurgesteld zijn in de man die vader had kunnen worden. Als we over iemand een moreel oordeel zouden mogen vellen, dan zou het wel dat soort mannen zijn, die hun verantwoordelijkheid niet opnemen.

Het plaatje zou er al heel anders uitzien, als de mannen mee terecht zouden staan. Dat doen ze niet. De meesten worstelen absoluut niet met hun geweten worstelt, voor zover ze op de hoogte zijn. Daar kunnen we boos over worden en mopperen, maar voorlopig is daar weinig aan te doen. Intussen moeten we vrouwen die zich in een man vergist hebben, de mogelijkheid bieden, de schade enigszins te herstellen.

Daarbij gaat een ontkiemend leven teniet, nog voor het een stem in het kapittel heeft gekregen. Dat is ook zo, maar niemand heeft het recht die onuitgesproken stem te kapen en voor eigen doeleinden aan te wenden. Kinderen zijn gebaat bij een omgeving waarin ze welkom zijn, en waarin ze zich kunnen ontplooien, en alle kansen krijgen. Papa outè? Naar Stromae.