Kantelmoment

Kairos (Oudgrieks: Καιρος), ook wel weergegeven als Caerus, zoon van Zeus, is de halfgod van de buitenkans, het kostbare moment waarop je iets gedaan kunt krijgen. Niet echt een grote god, maar een halve. Een demon werd dat ook genoemd. De verpersoonlijking van de kairoos (καιρός) met een accent, als levenshouding: immer klaarstaan om de doelkans, het ogenblik dat je kunt scoren, te grijpen.

In de Latijnse landen had je gelijkaardige goden zoals Occasio of Tempus. Ook Fortuna doet soms iets gelijkaardigs. Kairos is in de kunst een naakte en kale jongeman, afgezien van een haarlok op het voorhoofd. Dat is nu net de kans die je kunt grijpen als je hem aan ziet komen. Als je dat moment verpast, is er later geen manier meer om de kans terug te halen.

Net als Hermes draagt hij graag vleugels aan de voeten, want de gelegenheid gaat snel voorbij. Hij is altijd jong en knap en kwetsbaar in zijn naaktheid. Elk ogenblik kan er zich een gelegenheid voordoen, die bij de gepaste reactie van onzentwege, een vorm van schoonheid voort kan brengen.

Die schoonheid is uiterst vluchtig en vergankelijk. Daarom draagt Kairos weleens een scheermes of een weegschaal bij zich. Het gaat erom dat je kunt trancheren. Na afweging een knoop doorhakken. Het is niet zomaar blind ergens intuinen, maar deskundig als het ware een vogel in zijn vlucht onderscheppen. Dat is het hele eiereneten.

In de fabels van Aesopus wordt hij als volgt omschreven: “In vliegende haast, op het scherp van de snede, kaal met een haarlok op zijn voorhoofd, het lichaam ontbloot. Pak hem van voren, dan kun je hem houden, maar eenmaal ontsnapt, kan Jupiter zelf hem niet meer terughalen. Zo geeft hij vorm aan die ene seconde die handelen mogelijk maakt. Om door getreuzel de treffer niet mis te lopen is in het verleden dit beeld van Het Moment bedacht.”

De tijd schrijdt onverbiddelijk verder en eist elke dag zijn tol. Kairos komt daar doorheen fietsen op de bijzondere momenten dat er een goed gesternte samenkomt. Dan moeten we er ook klaar voor zijn. Het is soms lang wachten, maar af en toe kun je een glimp van deze wakkere rakker opvangen, en dan moet je toeslaan.

Hoe je meer productief kunt worden, door elke dag ruimte voor een beetje 'kairos' tijd te scheppen. In het Engels.

https://www.thriveglobal.com/stories/10050-want-to-be-more-productive-make-space-for-kairos-in-your-day

Hinde

Beste Kerstwensen voor iedereen. Laat het een feest van vrede, vreugde en vrolijkheid zijn. Wij hebben onze kerstavond in familie doorgebracht, zoals de traditie het voorschrijft, in een genoeglijke sfeer ten huize van moeder. Meer moet dat niet zijn. Knus en kneuterig, maar eens in het jaar mag dat een keer.

Het is het feest van de hergeboorte en de wederopstanding van het licht. De kortste dag is voorbij en we mogen uitzien naar een nieuwe lente en een nieuw begin. Het is het moment om elkaar geschenken te geven. Geen feest zonder offer, en vandaag zijn het de cadeautjes die de offerande vormen. Er is geen aangenamer offer op aarde te vinden.

Het is niet wat je krijgt, maar wat je geeft, dat telt. Je krijgt daar veel meer voor terug dan een presentje. Wat je vandaag te veel geeft, krijg je op een dag van iemand totaal anders terug. Probeer los te komen van je hinderpalen en obstakels en geef tamelijk gul. Vroeg of laat krijg je het dubbele terug.

Het is een Afrikaanse wijsheid die ik me met grote voldoening eigen heb gemaakt. We moeten onszelf weggeven om ons eigen te vinden. We zijn geen geïsoleerde elektronen die eenzaam het heelal doorklieven, maar we zijn ingebed in een maatschappelijke omgeving. Ons gezin, onze familie, ons dorp, ons werk. We moeten op de een of andere manier opschieten met de anderen.

De anderen zijn anders en dus verschillend. Dat zul je altijd zien en er is geen ontkomen aan. We moeten het verschil aanvaarden als een bron van verrijking van onszelf. Het is op zich nog geen bedreiging. Misschien stellen we ons daar van alles bij voor dat niet treft. We moeten soms onze voorstellingen durven wissen om met een open geest de ander tegemoet te treden, en zonder vooroordelen te kijken wat eruit voortkomt.

Dat is de hele kunst, maar het is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het moet ook werkelijkheid worden in het alledaagse slagveld van het dagelijkse leven, en dat elke dag weer opnieuw. Je kunt daar somber van worden, of je kunt proberen er een feest van te maken, tenminste op een dag als vandaag. Dus ik zou zeggen: ‘Champagne, champagne voor iedereen!’ Van het leven genieten nu het nog kan.

Beste lezer,

Zoals reeds aangekondigd in de nieuwsbrief van deze maand, de laatste in zijn huidige vorm, broeden wij op een nieuwe website, die begin volgend jaar van start moet gaan. Wat u nu ziet, wordt dus voortaan de oude site, waar alles voorlopig bij het oude zal blijven, want er komt niets meer bij, tenzij wellicht dat er af en toe wat weggehaald wordt.

De oude website blijft hoe dan ook nog wel een jaartje staan, maar zal niet meer aangevuld en weinig onderhouden worden, om de eenvoudige reden dat er niet veel meer bij kan, in het kader waar we nu in zitten, van 123 website. Als laatste fotothema heb ik een aantal spiegelselfies van het voorbije jaar gekozen, dat ons veel vreugde en genot verschafte, en dat ons onder meer in Venetië bracht om er de biënnale te zien.

Iedereen bedankt voor de nieuwsgierigheid en de vele reacties gedurende de jaren dat de website steeds verder is opgebouwd. Elke bijdrage is een verrijking van het geheel. De constructie is nu voltooid en ik zal er weinig of niets nog aan toevoegen. Ik zal veeleer elementen weghalen naarmate ik ze in de nieuwe site kan inbouwen. Maar goed, dat moet ik niet allemaal uitleggen, want het wijst zichzelf wel uit.

Hopelijk komen we volgend jaar met een nieuwe maandelijkse verschijning van een heel andere nieuwsbrief. Hierboven nog een foto, die geen selfie is, maar een foto die een beeldige jonge student van me heeft genomen. Hij deed aan Tadzio denken, de jongensfiguur uit ‘Dood in Venetië.’ De novelle van Thomas Mann, de film van Luchino Visconti, de opera van Benjamin Britten. In jaren tachtig kon ik hem meezingen. Apollo: he who loves beauty, worships me.

Ik sprak de sprookjesachtige jongen aan in dat tijdeloze decor van de abdij van Sint-Joris, en vroeg hem of hij een foto van mij wilde nemen terwijl ik door het kunstwerk schreed. Toen verscheen zijn moeder om de hoek van de zaal en verstrakte de toon een beetje. Maar hij heeft het toch gedaan, en deze foto genomen.

Ik wil graag danken, als hij dit mocht lezen en zijn moeder ook voor een onvergetelijk moment dat mijn bezoek aan de dogestad op aangename wijze heeft gekruid.