Kinder-kans-armoede

Het staat vast dat een aantal factoren elkaar versterken, als we kijken naar de groepen waar de meeste problemen zich voordoen. De kanarie van de koolmijnen zijn de kinderen. België heeft één van de hoogste kinderarmoedecijfers van Europa : in Brussel groeien 4 kinderen op 10 op in armoede, in Wallonië 1 op 4 en in Vlaanderen 1 op 10. Volgens gegevens van Unicef.

Vooral in Brussel is de situatie dus hallucinant. Héél veel kinderen groeien op in een gezin dat amper kan overleven. Achter de duizelingwekkende cijfers zit een pijnlijke werkelijkheid. Ik zei het eergisteren al. Armoede is veel meer dan een geldprobleem. Het raakt kinderen in alle aspecten van hun bestaan. Arm zijn heeft vergaande gevolgen op de gezondheid, onderwijskansen, veiligheid en kortom de ontplooiing van het kind.

In ons land, aldus Unicef, is de socio-economische achtergrond van een kind wellicht de meest doorslaggevende factor voor het latere welzijn en de toekomstperspectieven. Vandaar dat deze eerbiedwaardige afdeling van de Verenigde Naties pleit voor betere inkomens voor de getroffen gezinnen zodat de basisbehoeften van elk kind verzekerd zijn, naast toegang tot zorgvoorzieningen die betaalbaar en van goede kwaliteit moeten zijn.

Vooral kinderen van ongehuwde en onopgeleide jonge moeders lopen een hoog risico, om maar eens een groep te noemen die eruit springt. Onbeschermde seks op jonge leeftijd. Als we die meisjes eens konden bereiken met anticonceptie, zodat ze hun school kunnen afmaken. We zouden veel ellende kunnen voorkomen. Vaak komen ze zelf voort uit behoeftige gezinnen, zodat de kinder-kans-armoede zich van de ene naar de andere generatie voortplant.

We kunnen niet werkeloos toezien hoe dit drama zich telkens herhaalt, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.  De processen die ten grondslag liggen aan het verschijnsel zijn niet te onderschatten, en de politieke wil om er iets aan te doen is twijfelachtig. Wat we wel al kunnen doen, toch al in de zorg, is er aandacht voor hebben en proberen tot hun dienst te staan.

Daarnaast is er het onderwijs dat veel kan doen als het voor de extra taken gewapend is. Het is een kwestie van dat allemaal samen te willen.

België scoort slecht wat kinderarmoede betreft. Daar zouden we iets moeten aan doen.

https://www.unicef.be/nl/over-unicef/unicef-in-belgie/opkomen-voor-kinderrechten-belgie/kinderen-die-belgie-opgroeien-armoede/

Anders

Om jou te verzoenen met de ander, moet jij je ook met jezelf verzoenen. Om de anderen te aanvaarden zoals ze zijn, moet jij jezelf aanvaarden zoals jij bent. Zolang onlustgevoelens overheersen, als je aan jezelf denkt, is het moeilijk zich open te stellen voor het anders zijn van de andere.

We voelen ons gauw bedreigd, door de Ander in zijn anders zijn, zolang we er niet van uitgaan dat we zelf ook meetellen, of als we met andere woorden niet van onze eigen waarde uitgaan. We moeten onze plaats vinden in het geheel, en een stuk van de ruimte innemen. Dat loopt niet altijd van een leien dakje. Daar moet je in groeien met de jaren.

Het is op zich razend ingewikkeld wat er zich de hele tijd, in het dagelijkse leven tussen mensen afspeelt. Je moet daar wat talent voor meegekregen hebben bij de geboorte. Sommige mensen, zoals bijvoorbeeld autisten, hebben het daar moeilijk mee, zich ten opzichte van de andere te situeren, of de subtiele boodschappen van de andere te decoderen.

Wij zijn daar, willen of niet, de hele tijd mee bezig, als we willen overleven in onze microkosmos, maar ook als brede samenleving.  Net nu het omgaan met de Ander een belangrijk onderwerp van gesprek geworden is, in een wereld die zeer bont is samengesteld, en waarin we voortdurend in aanraking komen met andere geloofsovertuigingen, huidskleuren, talen en culturen, wordt het lezen en decoderen van de input die we krijgen, eens zo moeilijk.

We kunnen de Ander net zo min veranderen als onszelf. We proberen dat vaak wel, maar meestal tevergeefs. Wat we wel kunnen doen is groeien, en bijleren, en dat vaak met vallen en opstaan. Het is aanvankelijk een pijnlijk proces, maar gaandeweg krijgen we vertrouwen in onszelf en groeit ook het vertrouwen in de Ander.

Het is wat we al zeiden eergisteren. Voor de verzoening is een offer nodig. De aanvaarding heeft een prijs. We moeten daarvoor een inspanning doen, zij het elke dag een kleine. We kunnen proberen het kleine stukje wereld om ons heen een klein beetje beter te maken, door daarvoor te gaan: van verzoening naar aanvaarding, zonder daarom onszelf weg te moeten cijferen, zodat we de Ander in de ogen kunnen kijken, erkennen en vriendelijk bejegenen.