Verlammingsziekte

Als zoon van een ms-patiënte vind ik dat enig recht heb om over het onderwerp mee te praten.

Het is nu weer acuut geworden omdat de dochter van een dichte vriendin multiple sclerose blijkt te hebben. Nu ik dat vernomen heb, komt er blijkbaar weer van alles in me los. Misschien moet ik dat dan maar weer loslaten. Maar voor het moment is het weer helemaal terug.

Mijn moeder had de ziekte in de ergste vorm, en was helemaal verlamd. Ze stikte tenslotte in haar eigen slijmen die ze niet meer wist op te hoesten, verergerd door haar slikproblemen. Zij is thuis overleden, nadat we haar zo een achttien jaar thuis verpleegd hebben. Het is een aftakelingsproces geweest dat ik niet kan beschrijven. Zij is overleden in 1974 nu meer dan veertig jaar geleden.

Intussen zijn we meer over de ziekte te weten gekomen, en zijn er ook behandelingen die het proces kunnen afremmen, al bestaat er nog geen genezing voor. Ik heb een bijzondere patiënte van nu 53 jaar die zich uitstekend weet te behelpen en die binnen in huis kan lopen, met behulp van krukken. Het zal u wellicht geen troost bieden, maar ik vind het onderscheid tussen mijn moeder en deze vrouw uiterst frappant.

Al zijn de afgelopen twintig jaar voor deze laatste zeker geen wandeling in het park geweest, zij heeft haar autonomie grotendeels behouden en zich geestelijk op een indrukwekkende manier kunnen ontplooien. Ik vind dat de moderne geneeskunde en de verbeterde zorgtechnieken een groot verschil maken in de mate waarin de ziekte haar verwoestende werk kan doen.

Dat R. de beste zorg moge vinden die er bestaat, ook met het oog op de nieuwe behandelingen die in de testfase zitten. Ik zou elke kans nader onderzoeken, maar altijd kritisch blijven. Er zijn ook allerlei kapers op de kust die op grond van magische krachten menen een genezing te mogen beloven. Het is de grond van mijn diepe afkeer voor de gebedsgenezers en kwakzalvers, die geprobeerd hebben van de ziekte van mijn moeder te profiteren.

Ik ben een grote voorstander van kwaliteitsvolle zorg, en weet dat die niet zo vanzelfsprekend is. Probeer de beste te krijgen.

We gooien vrolijk nog wat bommen in woestijnen.
Een stoffig land is naar het steentijdperk gekeerd,
Geschoren van zijn leefstof, plat gebombardeerd.
Rotsachtig landschap waarin bergstrijders verschijnen.

De tulbandmieren met hun personeelslandmijnen,
En repeteergeweren, blijven ongedeerd,
Wat je ook onderneemt, zo wordt hier toch beweerd.
Ze duiken op, om dan weer fijntjes te verdwijnen.

We krijgen beelden van een felbebaarde man
Daarnaast zijn er ook kinderen helaas verdwenen.
In Syrië, Irak en in Afghanistan.

Slaan mensen op de vlucht en nemen ze de benen,
Zo gauw ze de kans zien en het maar even kan.
Dan kunnen we daar weer humane hulp verlenen.

Pasquino scheurkalender 20 november

Achterlijk

Ons land is helemaal niet zo genereus als sommigen laten voorkomen. Want dat hoor je vaak: dat België op kosten van de belastingbetaler veel te veel vreemdelingen opvangt, voor hen de rode loper uitrolt en hen in de watten legt. Het is trouwens een Europa-wijd verschijnsel al dat gekanker over de vluchteling en al de paranoïde verhalen, die niet recht te trekken zijn.

Je kunt er immers niet elke keer op in gaan, want dan heb je er een dagtaak aan. Meer in Vlaanderen dan in Brussel moet ik zeggen. Al die ergernis, ik kijk er telkens waar van op. Die boosheid, die angst, die passie waarmee het gebracht wordt. De heftigheid van het debat, dat is wat er zo bijzonder aan is.

Aangezien toeristen heel andere reacties uitlokken dan vluchtelingen, is het niet het vreemdeling zijn op zich, dat wrevel opwekt. Het grote verschil is de armoede. Toeristen hebben geld, en wanneer ze dat uitgegeven hebben, mogen ze braaf terug naar huis gaan. Daar hebben we het niet moeilijk mee. Tel uit je winst.

Vluchtelingen daarentegen zijn arm en kosten ons geld. Wat ons bang maakt is niet zozeer hun anders zijn, dan wel hun behoeftigheid. We zijn allergisch aan ellende, omdat dit onze droom verstoort, van eeuwig consumeren aan een tempo waarbij we de planeet verslijten. We hebben zelf nooit genoeg en daarom wensen we onze overvloed ook niet met anderen te delen.

Nu zal je zien dat zeker de laatste jaren een hoog aantal vluchtelingen tevens moslim blijkt te zijn. Daardoor krijg je al snel een debat waarbij de twee thema’s vermengd worden. Zo is de giftige en verslavende mengeling van xenofobie en Islamhaat geboren die aan weerszijden van de oceaan de sfeer verpest.

Moslims worden daarbij als arm en achterlijk weggezet, en bovendien gevaarlijk met het oog op het terrorisme, volgens de formule, hoe meer moslims hoe meer geweld. Of is dat zo? Het is in die omstandigheden niet gemakkelijk moslim te zijn in een land als het onze. De enige manier om daar iets aan te doen is door uit de onwetendheid te treden en allerlei misvattingen door waarheid te vervangen. Dat is een immense taak.

Doorploegde aarde wasemt adem om de doden.
Hectaren landschap liggen zompig uitgespreid.
Een late herfstsfeer, ingestampt en aangeheid.
Hier ligt zij vredig tussen aangeharkte zoden,

Gezien haar ziel naar het hiernamaals is ontboden,
Omringd door menigeen, naar rang en stand verbreid,
In klamme aarde liefdevol in rijen neer geleid:
Haar doodsgenoten en door noodlot uitgenoden.

Hier rust ze dus, de arme, moegetergde stakker.
Het was de hel op aarde en zij ging teniet.
Hier slaapt ze en ze wordt voorlopig niet meer wakker.

Ze ligt er in het jaren zeventig gebied,
Te rusten in haar vakje van de dodenakker.
Arduinen zerk met kruis en letters van graniet.

Pasquino scheurkalender 1 november