Blog Herfst 2015

Brich dem Hungrigen dein Brot (BWV 39)

https://www.youtube.com/watch?v=pDnwQ-YIAoQ

Magistrale geanimeerde kerstkaart van Terry Gilliam, een van de oprichtende spitsbroeders van Monty Python's flying circus.


https://youtu.be/o_ZnXrq9DI4

Ik hoor nogal eens de mening verkondigen dat vrijzinnig zijn, dapperder zou zijn, dan geloven in een God die het heelal bestiert. Ik weet dat nog zo zeker niet. Is de mens moediger als hij zich de wereld zonder Schepper voorstelt? Is die godsvoorstelling een doekje voor het bloeden? Is het een troost, of erger nog een drug, zoals sommigen beweren?

Meer dan ooit staat het godsgeloof vandaag in een kwalijke geur. De kerk in onze landen staat met de billen bloot in de pedofilieschandaalsfeer en omtrent de Islam krijgen we niets dan negatieve berichtgeving op al onze schermen geserveerd.

Amerikaanse protestanten zwengelen de homohaat in Afrika aan. Wat voor een schande is er in de naam van God nog niet bedreven?

Ik denk echter dat de vrijzinnigen en de gelovigen al die excessen om strijd veroordelen. Er zijn ook atheïstische voorbeelden te vinden van machtsmisbruik en geweldpleging, om te beginnen met Hitler en Stalin.

Godsdienst is geen oorzaak van geweld, maar voorkomt het ook niet. In elk kamp zijn slechteriken te vinden, en de geschiedenis is vol van misdaden die in naam van God, of een afgod zijn begaan.

Ik vrees dat het vandaag veel moediger en dapperder is, gelovend in het leven te staan. We staan in een orkaan van argwaan en achterdocht ten opzichte van godsdienstige verschijnselen en we worden vaak voor achterlijk versleten.

Zelf geloof ik niet zo in een persoonlijke god die aan de knoppen van de heelalmachine zou zitten, maar wel dat er een diepe waarheid verscholen zit in de openbaring.

Als onze goede lerares iets gedaan heeft voor Daud, dan heeft ze tenminste iets geprobeerd.

Het is soms beter dan niets doen, wat al te vaak gebeurt. Het gezag moet zijn verantwoordelijkheid nemen, anders krijg je stinkende potjes. Als je een bevoegdheid uitoefent dan moet je ook durven beslissen.

Uitval van een kind, het is zoals burn-out bij volwassenen. Het management heeft gefaald de vroege signalen van ontreddering waar te nemen. Er is een beschadigingsproces ontstaan.  Jammer, maar het gebeurt vaak.

We leven in een maatschappij met vele hokjes en de bedoeling is dat iedereen zo een beetje zijn eigen hokje kan vinden. Niet iedereen heeft het daarbij even gemakkelijk. Ik ben geneigd op basis van mijn ervaring als huisarts, de geborgenheid in een liefdevolle thuisomgeving op nummer een te plaatsen, bij de positieve factoren, en aan de negatieve kant dus ook het ontbreken ervan.

Degenen onder ons die een veilige jeugd hebben gekend, ver van gebrek en ellende mogen de lieve god wel op hun twee knietjes danken als ze gelovig zijn. Ik zie heel wat gevallen waar het niet zo is, dat een kind op een stimulerende omgeving kan rekenen. De school moet vaak tegen de stroom oproeien van verstorende factoren.

Het kan dan een echt verschil maken dat zo een kind op de gepaste leerkracht valt, die het potentieel ziet en die misschien het verschil uitmaakt. Ik bewonder die mensen zeer, die dat elke dag doen in een bonte school in de stad.