Chapeau

Als onze goede lerares iets gedaan heeft voor Daud, dan heeft ze tenminste iets geprobeerd.

Het is soms beter dan niets doen, wat al te vaak gebeurt. Het gezag moet zijn verantwoordelijkheid nemen, anders krijg je stinkende potjes. Als je een bevoegdheid uitoefent dan moet je ook durven beslissen.

Uitval van een kind, het is zoals burn-out bij volwassenen. Het management heeft gefaald de vroege signalen van ontreddering waar te nemen. Er is een beschadigingsproces ontstaan.  Jammer, maar het gebeurt vaak.

We leven in een maatschappij met vele hokjes en de bedoeling is dat iedereen zo een beetje zijn eigen hokje kan vinden. Niet iedereen heeft het daarbij even gemakkelijk. Ik ben geneigd op basis van mijn ervaring als huisarts, de geborgenheid in een liefdevolle thuisomgeving op nummer een te plaatsen, bij de positieve factoren, en aan de negatieve kant dus ook het ontbreken ervan.

Degenen onder ons die een veilige jeugd hebben gekend, ver van gebrek en ellende mogen de lieve god wel op hun twee knietjes danken als ze gelovig zijn. Ik zie heel wat gevallen waar het niet zo is, dat een kind op een stimulerende omgeving kan rekenen. De school moet vaak tegen de stroom oproeien van verstorende factoren.

Het kan dan een echt verschil maken dat zo een kind op de gepaste leerkracht valt, die het potentieel ziet en die misschien het verschil uitmaakt. Ik bewonder die mensen zeer, die dat elke dag doen in een bonte school in de stad.