Quid België

Luilekkerland

Hoe kijken de Nederlanders naar ons?

Bij gelegenheid van haar afscheid van Brussel als correspondent van de Nederlandse kwaliteitskrant  het NRC Handelsblad publiceerde Petra De Koning in haar dagblad een beschouwend artikel over ons land op dinsdag 17 december 2013, pagina 14 – 15.

Ze baseert zich op een gesprek tussen een Franstalige wetenschapper, een Vlaamse dichter en een Brusselse journalist die met elkaar aan een tafel zaten. Een psychoanalytica had het etentje bij haar thuis georganiseerd.

Gespleten persoonlijkheid

België is volgens Petra een diep verdeeld, en misschien wel getraumatiseerd land, dat een goede therapeut nodig heeft. .Oppervlakkig gezien is het probleem dat het rijke, rechtse Vlaanderen en het armere, linkse Wallonië uit elkaar groeien, omdat de Vlamingen niet meer financieel willen opdraaien voor verkeerde economische keuzes en een ander arbeidsethos in het zuiden. Dat zie je ook in andere bondslanden, dat die gebieden waar het economisch beter voor de wind gaat de bond willen verlaten, om niet voor armere gebieden mee te moeten opdraaien.

Het is het discours dat je kunt horen in Catalonië, in Lombardije, in Beieren en dus ook in Vlaanderen. Als andere gebieden minder economische resultaten boeken dan zal het wel aan hen liggen. Als Nederlander vindt Petra dit bevreemdend. “Is er wel eens een Rotterdammer die zich hardop afvraagt wat provincies als Friesland of Drenthe ons opleveren – of kosten?” zo stelt zij een retorische vraag.

Over en weer

De Vlamingen vinden de Walen arrogant en lui, en omgekeerd vinden de Walen ons egoïstisch en afstandelijk. Brussel is voor veel Vlamingen zowat het Sodom en Gomorra. Brussel en Wallonië worden niet als ‘van ons’ beschouwd, en groeien meer en meer uit tot een vorm van buitenland.  Economisch is het een lastpost, en we zouden minder hard moeten werken en minder belasting betalen als we die verplichtingen konden afstoren. Dat is wat ik ook overal in Vlaanderen te horen krijgen, en dat sinds vele jaren, maar de afgelopen paar jaren nog in toenemende mate.

In het zuiden van België groeit het idee: als de Vlamingen ons niet willen, willen wij hen ook niet meer, zodra we het ons financieel kunnen veroorloven. Velen kunnen zich voorstellen bij Frankrijk te horen wat voor hen toch de bakermat van hun cultuur is. Een kennis van Petra vertelde dat haar ouders geen Vlaams bier of in Vlaanderen geteelde groenten meer kopen. Ze hebben geen zin om de Vlaamse economie nog te steunen.

Ze kunnen niet begrijpen wat er in het Noorden van het land aan de hand is. Ze voelen zich mis begrepen en bespot en ze begrijpen niet wat er zo fout is aan het land dat het zou moeten splitsen. De boodschap van het NVA van Bart De Wever beschouwen ze als extremistisch, separatistisch en staatsgevaarlijk.

Het zijn twee tectonische platen die uiteendrijven, zo lijkt het wel.