Gerijpte zielen

Maria en Martha

Mensen die in hun leven tegenslag hebben gekend zijn doorgaans interessanter dan degenen, wie het altijd voor de wind is gegaan.

Het lijden loutert en leert naar de essentie van de dingen te gaan. De mensen die ik het meest bewonder in mijn omgeving ­­- het zijn er een paar - zijn die ondanks het immense verleden van lijden dat ze torsen, voornamelijk begaan zijn met het welzijn van de anderen in hun naaste omgeving.

Het enige zinvolle antwoord dat we op het lijden kunnen bedenken, is de zorg voor elkaar, en zeker voor de zwakkeren, of tijdens de zwakke momenten, maar ook meer in het algemeen. Dat is het mooie van het menselijke bestaan dat we dit voor elkaar kunnen doen.

Als je dat kunt, van nature uit, zonder daarover op te scheppen, dan ga je met de tijd een soort van licht uitstralen.

Het innerlijke licht

Het licht dat je uitstraalt wordt gevoed door de gloed van het lijden dat je zelf hebt ervaren; de pijn die nooit helemaal overwonnen is, en die als het ware altijd door blijft gloeien. 

We kunnen elkaar op aarde niet zoveel meegeven, en je komt alleen aan, en je gaat alleen weg in dit leven, maar toch is er af en toe iets dat het de moeite waard maakt, zij het iets kleins als een zoen of een omhelzing, en buiten de intieme kring een gedicht of een lapje proza.

Af en toe is er dan een vonk die overspringt, van gevoel van verstandhouding en zielsverwantschap.

Je kunt dat niet bedenken en je kunt het zeker niet faken. Het komt er gewoon uit en je kunt het niet inhouden. Mensen die dat hebben, zijn een zegen voor hun omgeving.

Wat je wel kunt doen, is te proberen te doen zoals zij, en dat probeer ik ook wel, zonder te mogen zeggen dat ik er in slaag.

Blijde boodschap

Nu dat komt dichtbij het evangelische enthousiasme, zonder in een preek te vervallen.

Ik wil niemand bekeren of zo. Het is alleen een lang vergeten christelijk idee op zich: Omdat je overstroomt van Gods liefde, behandel je zijn schepselen met mededogen. Zonder dat het melig gaat worden.

Het gaat niet om een theorie, maar om praktisch en daadkrachtig in het dagelijkse leven te staan, met de overtuiging dat je iets voor de anderen kunt betekenen, en dat je dat moet opbrengen ook als het een inspanning vraagt. Net zoals de grote Trees al zei: Maria en Marta terzelfder tijd of in afwisselende episodes.

De menselijke ziel heeft een verbazend vermogen alle stormen te doorstaan en zich steeds weer te herstellen, in weerwil van alles. Alle tegenstand die je overleeft, maakt je sterker. Het is het lijden dat het leven zijn diepste zin geeft. Elk van ons is het antwoord op een vraag die ergens gesteld is, en die je nog moet ontdekken.

Het is de bedoeling dat we er stilaan achter komen waartoe we op aarde zijn en wat we van ons leven kunnen maken. Daarbij moet je illusies inruilen voor teleurstellingen. Er zit niets anders op. Er zijn ook meevallers en openbaringen en daar moet je het voor blijven doen.