Diepgang

Werkwijze

U bent gewaarschuwd.

Mijn pennenvrienden zijn wellicht intussen allemaal tot de akelige ontdekking gekomen dat sommige passages, tot hele lappen tekst in mijn website dagboek, geplunderd zijn uit onze wisselwerking. Dat komt de manier waarop ik werk. Er komt bijvoorbeeld spontaan een bepaalde idee opzetten tijdens het beantwoorden van het email-verkeer, die ik later nog eens ga uitwerken in het dagboek, of omgekeerd.

Dank

Ik neem meestal alleen mijn eigen ideeën over, maar hoe dan ook zijn die dan wel eens gekruid met de inbreng van de anderen, die ik niet genoeg kan danken. Chris, Sven, Jo, Hans, Tante Dina, mijn zus, om er maar een paar te zeggen, want de ruimte ontbreekt om iedereen te vernoemen, die als sparring partner gediend heeft in de dagelijkse matchen.

Spijtig als sommigen van  u sommige dingen dus twee keer te lezen krijgen, weliswaar in een licht verschillende versie, want er gebeurt toch altijd iets mee.

Zo ook hadden Chris en ik het onlangs over de poëzie, naar aanleiding van de besprekingsronde van het clownsthema onlangs. Een van mijn stokpaardjes is het gebruik van de eerste persoon, de ‘ik’ in de poëzie, en dat geldt grotendeels ook voor proza. Een ander is de tegenstelling tussen verstaanbaarheid en diepgang. Om met dat laatste te beginnen: daar is al veel inkt over gevloeid, maar ik wil daar graag nog het mijne aan toe voegen, zoals altijd in de hoop iets te bedenken, dat er nog niet was.

Hermes Trismegistos

Ik heb iets tegen hermetische gedichten, zo afgesloten als een vacuümverpakking. Ik krijg dan altijd een gevoel van achterdocht.  Als ik het al niet versta, wie gaat het dan wel verstaan? Als je er niet uit krijgt wat er in zit, gaat vroeg of laat het vermoeden postvatten, dat dit komt omdat er gewoon niets in zit.  

Dat gevoel krijg ik bij Nederlandse dichters nog meer dan bij alle anderen, en zeker dan bij de Vlaamse dichters. Het moet altijd zo kaal, sober en uitgepuurd zijn, daar in het Noorden en het staat stijf van ernst. Van mij mag het nogal uitbundig en zo ernstig moeten we het ook niet nemen. Het zijn maar woorden op papier, i.c. op het scherm.

Met weinig verstaanbaarheid breng je niet veel van je inhoud over, aangezien de lezer er niets van begrijpt. Anderzijds moet je voor een hoge verstaanbaarheid dikwijls een pak nuance en inhoud opofferen.

Er moet daar ergens een gulden middenweg bestaan, die we best zouden bewandelen, al kan elk individu beslissen de saus wat dikker of wat dunner te maken.

Moeilijk is vaak een dekmantel voor valse diepgang, vrees ik.