Oergevoel

Wortelgrond van het menselijk bestaan

Wat doet het Christendom anders, dan het aan de man brengen van mededogen voor de naaste, op basis van het lijden en de dood van de stichter?

De Heilige Schrift is als een familiefotoalbum dat zorgvuldig bewaard wordt en waarin alle foto’s zitten die onze oorsprong verklaren in termen van afstamming. Voor heel veel mensen is dat heel belangrijk te weten dat ze van iets of iemand afstammen, omdat dit het bestaan verankert in een continuüm van leven dat doorgegeven wordt. Dat gevoel dat je krijgt als je het oude foto-album van je ouders nog eens open plooit.

Thuiskomen

Weten vanwaar je komt is een ding. Weten waar je naartoe gaat een ander.

De vraag is of het de Christelijke inspiratie van vroeger nog doorwerkt, in de zingeving van onze vermoeienis en onze zorg. Misschien mag dat intussen weer iets meer zijn.

We worden in ons leven allemaal geconfronteerd met lijden en overlijden. De vraag is hoe we daar mee omgaan, niet alleen als individu, maar ook als gemeenschap. Doen we een inspanning met zijn allen, om de zieken te verzorgen en de doden met de hen verschuldigde eer te begraven? Kijken we naar elkaar om? Ik hoop het wel.

Van zo een samenleving wil ik deel uitmaken, die dat voor haar leden doet, zorgen en verzorgen en ook de zwakkeren alle kansen geven. Zo moeilijk is dat niet want België vandaag komt dicht in de buurt, van wat een Christelijke ordening voor de maatschappij in termen van solidariteit oplevert, ondanks de teloorgang van de kerken.

Ik bedoel dat niet exclusief, als zouden andere maatschappijmodellen niet deugen, integendeel.

Secularisering

De zorg is de afgelopen tien tot twintig jaar versneld ontkerstend, net zoals alle andere geledingen van de maatschappij. Het is een intenationale trend waaraan niemand ontsnapt. De kerk is in handen gevallen van een stelletje zwetszieke kinderloze mannen met de paarse pots op de scheve kop, die zich verliezen in Romeinse intriges: in het openbaar strijden om het condoom en in de duik elkaar een mes in de rug planten.

Degenen die het erfgoed van de beschaving zouden moeten behoeden, koesteren en doorgeven zijn zelf degenen die zich wentelen in eigenbelang, inhaligheid en machtsuitoefening.

Slotsom

De vis rot aan de kop en degenen die aan het hoofd staan van de kerkwinkel vormen de ergste antireclame voor het evangelie die je kunt indenken.

Tempelnering, godsdiensthandel, de hoer van Babylon. Schriftgeleerden, farizeeën. Ze weten elke komma staan in de teksten, maar ze hoereren en boeleren zonder enige vorm van schaamte.