De gemeenschap van de heiligen

Herbezocht

We hadden het gisteren al over het boek van Patrick Vandermeersch.

Ik heb er het gevoel bij dat er veel meer had ingezeten als de auteur minder zou uitleggen en meer zou vertellen. Zoals het nu is, lijkt het toch te veel op een omgevallen boekenkast. Als ik daar eens een daad van redactie zou mogen stellen op dat manuscript. Mijn vingers jeuken ervan.

De plot zou veel beter uitgewerkt moeten worden. Nu wordt de hele plot ontrafeld in enkele bladzijden tegen het einde, een beetje zoals Agatha Christie soms deed, dat je ineens de uitleg krijgt van hoe de intrige in elkaar zat en wat iedereen van de aanwezigen heeft bijgedragen. Het is natuurlijk veel leuker daar door de daden van de personages achter te komen.

De intrige is echt wel goed genoeg om helemaal van naaldje tot draadje in de loop van het verhaal te worden. Aangebracht. Er zou een mooi theaterstuk van te maken zijn.

Jaren zeventig

Wel leuk is sfeerschepping van het Leuven van voor Johannes Paulus II.  Een soort Praagse lente die daar heerste, voorbijgaand en al ras gesmoord door het gezag. Het doet een beetje aan W.F. Hermans denken: ‘Onder Professoren.’ Het is redelijk hilarisch zo terug te denken aan het ‘engagement’ van toen, de agitatie, het uitstervende marxisme, het opkomende groene gedachtegoed, de mensenrechten etc. De ludieke acties. De psychoanalyse die toen nog serieus werd genomen.

Of neem nu het tafereel van de godsdienstwetenschappers in tegenstelling met de werkelijke theologen tijdens een studentenfuif. Ja dat waren de jaren wel. Dat is wel raak weergegeven. Vandaag kunnen we ons dat niet meer indenken dat het toen zo was.

Ongeloofwaardig

Het boek zou ook beter ontdaan worden van onwaarschijnlijkheden, zoals het bestaan van een kilometers lange onderaardse gang die van het jezuïetencollege ergens buiten in de velden onder de stad door tot in het Pauscollege loopt, en die tot in de jaren zeventig onontdekt zou zijn gebleven.

Het is zo ongeloofwaardig dat het hele boek ineens een sprookje wordt. Dat neemt een stuk van de spanning weg, omdat het moeilijk is zich in te leven in iets wat je niet kunt geloven. Dit is nu het meest grove voorbeeld, maar er zijn er andere te noemen.

Kortom een gemiste kans om er een meeslepende actieroman van te maken, maar wel een mooi kaleidoscopisch beeld van de universiteitsstad van toen. Ik weet niet of het ook niet-katholieken zal aanspreken. Het vergt toch heel wat kennis van de rooms-katholieke gebruiken hier te lande in die tijd.

Op de foto: Leuven gezien vanaf het dakterras van het 'M' museum.