Toast

Op tante Dina

We komen vandaag samen om de levensloop van een bijzondere vrouw te vieren.

Het is een vrouw uit de duizend, die ik innig lief heb, mijn tante Dina, die voor mij de Oscar verdient van beste tante ooit.

Tante Dina is de jongste zus van mijn moeder. Ieder van ons kent haar natuurlijk op een andere manier:  als moeder, grootmoeder, tante, nicht, vriendin of kennis, maar ik heb het voordeel dat ik haar al lang ken en van dichtbij omdat ik haar neefje ben.

Iedereen die haar kent is onder de indruk van haar originele en wilskrachtige persoonlijkheid, en stelt haar op prijs als iemand op wie je kunt rekenen. Ze heeft de koppigheid van ons ras.

Jaren vijftig

We zijn afkomstig uit Zuid-Oost Vlaanderen, een streek die veel mensen hier in Antwerpen misschien niet zullen weten liggen. Het plaatsje heet Iddergem.

Dat is vandaag een onderdeel van Denderleeuw en het ligt in Oost-Vlaanderen ergens tussen Aalst en Ninove, bekend wegens het karnaval en de werkloosheid in de textielsector. Een arme streek in die dagen.

Zelf was zij een oorlogskind en ze maakte ook de ontberingen van de eerste naoorlogse jaren  mee. Ik denk dat zo iets een mens toch tekent. 

Vlaanderen was toen nog een groot dorp, en nu is het een grote stad geworden. Dat verschil is heel wijd.

Herinneringen

Ik heb van haar nog heel vroege herinneringen.

Ik herinner me nog goed dat we vroeger bij ons thuis een 8 mm filmpje hadden, dat mijn vader had opgenomen, ten tijde van haar plechtige communie. Dat speelde zich af in 1955 of 1956, dat is het jaar dat ik in beeld kom als baby.

Ik ken die tijd dus alleen van dat 8 mm filmpje. Dat was nog in het Vlaanderen van lang voor het concilie.

Zoveel schelen we niet in jaren, tante Dina en ik. Ik ben maar dertien jaar jonger.  Toen ik tot de jaren van verstand kwam, was zij al een jonge volwassene met allerlei aspiraties en complexen.

Vroeger leek dat verschil veel groter maar het versmalt met de jaren.

Tante Dina komt voor mij persoonlijk in beeld in de jaren zestig, als iemand die naar school gaat en vervolgens werk vindt. Een jonge vrouw die carrière maakt in die dagen van economische ontwikkeling en gestadige vooruitgang, maar ook in een mannenwereld.

Ze kampte met gewichtsproblemen en ze vond zichzelf niet aantrekkelijk, een gevoel dat  ik ook wel ken.

Zum prosit!

Ze was zo een beetje het lelijke jonge eendje, dat zich nog niet bewust is van haar eigen schoonheid. Daarom ben ik bijzonder blij dat ik vandaag op haar een toast mag uitbrengen.