Met Adriatische kleur

Nu goed, ik ben terug. Niet alleen weer de oude, maar ook weer de nieuwe.

Van Zadar, Kroatië, via Wenen en Baden-Baden weer terug naar België gereden. Tijdens de verplaatsing was het klimaat vrekkig en de verkeerssituatie ongunstig.  Het was het enige wat fout ging op de hele reis, en de vertraging was hoe dan ook ingecalculeerd, dus niet om over te mopperen.

Verder niets dan lof over de Kroaten. En de Duitsers die je overal tegenkomt. Niets op aan te merken. Keurige lui in de rij van de supermarkt, om het even of het de Liddl of de Kaufmarkt is, of de Spar. Met name de Interspar in Zader keihard is de beste, zij het niet de goedkoopste zoals de Delhaize bij ons.

Shop

Dat is wat wij doen als we op vakantie zijn: winkels bezoeken.

We gaan namelijk niet meer in een hotel, omdat we zelf willen koken, dus we huren een erges een voorlopig verblijf met een keuken. Heb ik al uitgelegd, en nu dus ook nog eens. We gaan ginder gewoon ons eigen leven leiden. En daar beginnen de problemen.

Je vindt nooit een winkel in die landen die alles heeft. Wij komen nooit met een winkel uit, dat is het probleem tijdens de vakantie, en daar zijn we het absoluut over eens, hij en ik. Ja dat verenigt ons, een blik zegt genoeg. Zul je altijd zien dat de ene merk de beste vis verkoopt en de andere keten het beste vlees. Om nog maar te zwijgen van de rode uien of de lente-uien en de radijzen. Geen van de onderzochte winkelketens had ze alle drie in huis.

Sla-ingrediënten

De radijzen stelden bijzonder problemen. Het een groente die wij zeer op prijs stellen wegens de aardige smaak; die inderdaad naar aarde smaakt. Het is blijkbaar een vaste gewoonte geworden dat we overal waar we komen dezelfde sla proberen te maken, met de lokale middelen, waaronder ook radijzen.

Dat is nu het mysterie van het moderne toerisme,dat we naar vreemde oorden trekken, om daar te proberen te gaan doen, wat we bij ons thuis ook de hele tijd al doen. Proberen de best producten uit te zoeken, iets wat in Kroatië en Duitsland nog ingewikkelder wordt gemaakt door het verschijnsel van de pfandflaschen. Je moet niet alleen glazen maar vooral ook plastic flessen en verpakkingen in ruil voor een halve Kuna.

Grofweg is dat vijf Eurocent waard. Maar dan begon het gedonder toen bleek dat de ene keten niet de flessen terugnam die we bij de andere keten hadden gekocht. Dat was wel een grove aanfluiting van het beginsel van terugnameplicht. Konzum was de naam van de keten. We hebben nooit meer een pand van dit merk betreden.

Besluit

Twee weken is te kort om het consumeren in een eigenaardig land als Kroatië onder de knie te krijgen, maar we hebben ons hopelijk naar behoren gekweten van de lokale vereisten. Het is een prachtig land met een onverbeterlijk weer elke dag weer.