De droevige koning

Bwana Kitoko

Ik had het gisteren over het België van Koning Boudewijn, iets waar ik geen te beste herinneringen aan bewaar.

Er kleefde een muffe geur aan. Alles was van tevoren geregeld en beslist. We leefden in de CVP-staat, zoals dat heette naar de naam van de partij die zowat een halve eeuw lang in elke regering zat. Boudewijn is overleden in 1993, en de CVP leed een historische nederlaag in 1999.

Driedubbel

Dat was pas het eind van het België van Koning Boudewijn.

De letters CVP staan voor Christelijke Volkspartij. Ik heb ooit in mijn politieke carrière, die nergens toe leidde aangezien ik nooit verkozen ben, geroepen: De CVP is een driedubbele leugen want zij is niet Christelijk, zij is niet Volks en zij is geen Partij.

Met niet Christelijk bedoel ik niet evangelisch. Het was een sanhedrin vol farizeeën en betonbaronnen dat alleen maar uit was op eigen voordeel. Daarom was zij ook niet Volks, omdat de partij een elite bediende en niet het hele volk. Tenslotte was zij geen partij, maar een samenstelling van standen, waaronder de middenstand, de vakbond, het ziekenfonds en de boerenbond.

Frisse wind

In 1999 was het afgelopen met de decennialange overheersing van de Belgische politiek. Dat kwam door de gifkip-crisis. Er was ineens een meerderheid in het parlement voor een regering zonder de CVP. Dat had ik nog nooit meegemaakt sinds is geboren ben. Onder Guy Verhofstadt kwam het tot een reeks regeringen zonder confessionele bestanddelen. Dit was zeer verfrissend voor het land.

Het kwam onder meer tot de erkenning van het homohuwelijk, en de wet op de euthanasie, die België op moreel en ethisch gebied in het vak van de vooruitstrevende naties plaatste.

We mogen in herinnering brengen dat het in 1990 tot een constitutionele crisis kwam in dit land, toen de koning, nog altijd Boudewijn, weigerde een wet te ondertekenen die door het parlement was goedgekeurd.

Crisis

Al die anderen jaren ondertekende hij vrolijk allerlei wetten, zeg maar over kernwapens, zonder enig ethisch probleem, en alleen maar als het om abortus gaat, komt zijn geweten in opstand. Op basis van zijn persoonlijke overtuiging liet de vorst weten niet in staat te zijn tot ondertekening van de nieuwe abortuswet over te gaan. Daardoor daverden de instellingen op hun grondvesten.

Ik vind nog altijd dat hij toen had moeten aftreden. Heeft hij niet gedaan. Hij is gewoon een dag in de koelkast gezet en er weer uitgehaald toen de wet getekend was. Boudewijn bemoeide zich wel met de zaken, en dat had hij beter niet gedaan. Zijn invloed ging veel verder dan dat ene incident doet bevroeden.

Besluit

Het is merkwaardig hoe het koninkrijk van Albet II in de twintig voorbije jaren cultureel is open gebloeid en hoe we nu mee  aan de top staan op heel wat gebieden, zoals muziek, film, festivals, media, moderne kunst. Ik ben er zeker van dat er nu veel meer is, aan creativiteit en scheppingsdrang. Niet dat het de fout van Boudewijn was, maar zijn tijdperk was er toch meer een van intellectuele verstikking.