Twee decennia

Een vaderlijke koning

Over de twintig jaar koningschap van Albert II, moet er me toch nog iets van het hart.

Ik vind dat die man zich oprecht goed van zijn taak heeft gekweten. Nu moet je weten dat de koning op rust een sprekende fysieke gelijkenijs met mijn overleden vader vertoont.

Ik ben dan ook geen onbevooroordeeld buitenstaander als het om de persoon van de ex-koning gaat. Het is geheel persoonlijk, en het betreft alleen maar hem, en geen van de andere hofleden.

Gevoel

Het is niet de monarchie, het is die man. Ik krijg iets sentimenteels als ik die oude man bezig zie. Hij heeft dat kranig gedaan. Hij was aanwezig op belangrijke momenten, en hij heeft zich bovenal nergens mee bemoeid. Daarom is hij ook een goede en zelfs een uistekende koning geweest. De beste ooit en we zullen nu zien wat zijn zoon ervan terecht brengt.

Er was maar een afwezige op al die feestelijkheden en dat is Delphine, de natuurlijke dochter van Albert. Dat is de enige vlek op zijn blazoen, en ik hoop dat hij nu de tijd vindt om dat rustig met haar in het reine te trekken. Het publiek hoeft dat daarom niet te weten, maar ik vind wel dat hij haar op een of andere manier moet erkennen. Dat is de natuurwet.

Natuurlijk

Dat is ook het mooie van de uitdrukking ‘natuurlijke dochter’, geboren in de natuur en niet in het kader van de regelgeving. De natuur dient evenwel uitgedreven te worden, en door zijn eigen natuur uit te drijven, wordt de mens ziek.

Dat is niet alleen in het gezinsleven van Albert zo, maar ook meer algemeen te verstaan.

Het kan niet zo zijn, dat wat natuurlijk is geen enkel recht zou hebben, en dat wat wettelijk is ontstaan alle  rechten zou hebben. Zo simpel is dat niet. Ik vindt daarentegen dat de vaders hun verantwoordelijkheden moeten opnemen in dezelfde mate als de moeders.

Voorganger

Albert was een heel andere koning dan Boudewijn, die met zijn steriele Fabiola meer dan veertig jaar het gezicht van het koningshuis vormde. Op de keper beschouwd was het een somber griezelkoppel, met witverkrampte standpunten op basis van het katholieke geloof, in de Spaanse variant.

Ze openden het Paleis van Laken voor charismatische mistspuiters en prelaten van voor het concilie. Er hing een weemakende geur van versterving en bederf om dat stel treurwilgen, die veertig jaar lang het land in wierook en wijwater dompelden.

Besluit

Overdrijf ik? Misschien moet ik het er morgen nog maar eens over hebben.