De stille killer

Hiv en Aids

Er is nog iets dat de jaren tachtig zeer bijzonder maakt in mijn ogen en dat is de doorbraak van de Aids-epidemie.

Ik was er vroeg bij, en stond met mijn neus op de feiten sinds in 1981 de eerste rapporten verschenen in the New England Journal of Medicine. In 1984 kregen we de eerste kuise campagne: Open je ogen voor Aids ze sluit van Wivina Demeester.

In het jaar 1986 echter werd de epidemie een bittere realiteit, toen ik in mijn eigen praktijk en vervolgens in mijn vriendenkring gevallen van Hiv-besmetting vaststelde. In die jaren was daar niets aan te doen. We hebben dan ook heel wat waardevolle mensen zien sterven, ook andere, maar in het licht van de dood is iedereen waardevol.

Hecatombe

Aids was ineens akelig dichtbij, en zou zich in de dagelijkse realiteit nestelen, in de grootstad, en intussen wellicht ook al overal elders. Om nooit meer weg te gaan. Behalve dat er later wel behandelingen kwamen en dat er niet meer zo gestorven werd, maar dan zitten we in de jaren negentig.

We waren machteloos in die beginjaren, als artsen, en konden alleen maar toekijken hoe het virus de immuniteit ondergroef, zodat allerlei infecties en kankers vrij spel kregen. Dat is alleen nog maar het eindstadium. Daar gaat nog heel wat aan vooraf, van angst, ellende en zorgen.

Ik heb daar toen een burn-out aan over gehouden en het heeft meegespeeld in mijn beslissing de praktijk in Ukkel te verlaten. Op een bepaald ogenblik kon ik het niet meer aan. Ik was daar zo mee begaan dat ik daar later een essay over schreef. Seks en cultuur, in pakweg 1989 verschenen bij Uitgeverij Houtekiet.

Stuurfout

Het is een doodlopend straatje gebleken. Het boek werd geen succes. Eigenlijk had ik niet veel meer te vertellen dan wat iedereen al wist.

Ik gaf het aan Julien Weverbergh om uit te geven, met als gevolg dat Angèle Manteau me niet meer wilde zien en het was wellicht de grootste vergissing uit mijn loopbaan. Mijn literaire carrière was daarmee over en ik werd nergens meer uitgegeven.

Het was de vloek van Angèle die een einde heeft gesteld aan mijn bloei als gevierd auteur.  Ik kan het nu wel begrijpen en ze kon ook niet anders. Het was blijkbaar verboden om in Vlaanderen bij twee uitgevers iets uit te geven.

Besluit

Ik had dat kunnen weten en ik wist het ook, en toch deed ik het. Nu denk ik dat dit was uit overmoed en ongeduld. Het moest vooruit gaan. Ik heb me dat vaak nog bitter beklaagd, maar het was niet anders, en ik kon er niets over zeggen zo lang Angèle nog leefde.

Ze is nu vijf jaar niet meer onder ons, zoals we eergisteren konden vaststellen zodat ik me toch gerechtigd voel er iets over te zeggen, nu het zo lang geleden is.