Tweesprong

Afscheid van de praktijk

Ambivalent was ik wel, op de keper beschouwd.

Ik heb me toen tamelijk komisch gedragen door anoniem te willen blijven. Dat was niet zo een bijster goed idee. Aan de ene kant wilde ik schrijver zijn. Ik was het. Geen kwestie van het nog te moeten worden. Ik had altijd het gevoel dat ik het in me had.

Ik wilde mijn gedachtegoed met het publiek delen. Die drang was groot en is dat immer gebleven. Dat is uiteindelijk wat de aardverschuiving in gang heeft gezet, die ik in 1986 meemaakte.

Prehistorie

In de jaren tachtig was er nog helemaal geen internet, en we konden niet bevroeden dat het wereldwijde web tien jaar later zou uitbreken. Tenminste ik had er geen vermoeden van. Als je wilde schrijven moest jij je toevlucht nemen tot de gedrukte media en die waren in handen van uitgeefconcerns, en zijn dat nog altijd.

Jezelf gaan uitgeven leek een wanhoopsdaad, wat later ook gebleken is, toen ik het deed. Maar toen dacht ik dat de loper uitgerold was, door een merkwaardig gebrek aan gezonde zelftwijfel. Ik kwam er wel achter dat de industrie, met het gezicht van Angèle Manteau, haar regels oplegde, en dat je in een keurslijf kwam te zitten.

Bovenal had ik een broertje dood aan de media-aandacht die het uitbrengen van het boek allemaal zou brengen.

Incognito

Daarom had ik het euvele plan opgevat me alleen in vermomming in de media te begeven, op grond van een naïeve overtuiging dat het mogelijk was een roman uit te brengen en toch onbekend te blijven. Nu kan dat onnozel lijken, maar mijn grote angst gold de uitoefening van mijn beroep.

Ik had een tamelijk expliciet boek geschreven. De tolerantiegraad was toen nog niet zo gunstig als vandaag. We waren bang van de gevolgen. Ik werkte toen in een groepspraktijk en ik had mijn vennoot in kennis gesteld van mijn uitgeefplannen. Ik had er me toe verbonden weg te gaan als de media-aandacht de huisartsenpraktijk in de weg zou staan.

De hoop aldus een geleidelijke overgang te bewerkstelligen en openbare aandacht uit de weg te gaan werd verijdeld doordat Jeroen Brouwers het nodig vond een giftig pamflet te schrijven, tegen Julien Weverbergh en Angèle Manteau.

Ik bevond me al meteen in het oog van de storm, zodat ik me genoodzaakt zag uit de praktijk te stappen. Ik ben toen ook weggegaan met de dood in het hart, maar in de hoop dat mijn avontuur me ergens zou brengen, waar ik nog niet was geweest.

Besluit

Het is zo gelopen en niet anders. Ik heb mijn besluiten getrokken en mijn woord gehouden, en altijd geprobeerd mijn intellectuele onafhankelijkheid te bewaren. Het is met veel vallen en opstaan toch gelukt, zo mag ik hopen, om de twee tegenstrijdige werelden, die van de media en die van de alledaagse uitoefening van de eerstelijnsgezondheidszorg, in vreedzame coëxistentie naast elkaar te laten bestaan.

Uiteindelijk is dat veel eenvoudiger gebleken dan wat ik eerst vreesde.