Onzes Heren

Uit de jongste bijdragen blijkt al dat het jaar 1986 het jaar der jaren zou worden.

Voor mij is de tweede helft van de jaren 80 wellicht het toppunt in mijn bestaan. De inkt op het contract was nog niet droog, of ik waande me een gevierd schrijver, gewapend met een dosis zelfoverschatting, wat tot foute beslissingen zou leiden. Nu kan ik daar al een beetje mee lachen, maar ik heb er lang zitten op herkauwen.

De hamvraag was dan altijd waarom ik het heb verknald, maar daar zal ik nu even niet op in gaan. Gewoon vertellen dat het allemaal geweldig aanvoelde, spannend en soms ook ontnuchterend.

Verbeteringen

Angèle Manteau vond dat het manuscript opgeschoond moest worden, en ze zocht daarvoor een geheime medewerker, die Ward Ruyslinck bleek te zijn.

Het manuscript kwam terug met heel veel verbeteringen en mopperende bemerkingen in de marge. De moed zonk me in de schoenen toen ik het in handen kreeg. Aan de ene kant kon ik niet ontkennen dat de tekst er beter van werd.

Ik heb dan ook zonder morren de verbeteringen van Ward Ruyslinck in de tekst aangebracht op het eerste Apple Macintosh computertje dat toen de wereld veroverde, met een matrixprinter die een nijdig geluid maakte. Ik was naar de bank geweest om 300.000 frank te lenen, zeg maar 7500 euro voor een apparaat dat geen honderdste kon van wat mijn draagbare computer vandaag doet, voor een prijs die veel lager ligt, ondanks de inflatie.

Techniek

Het boek is op die oer-Macintosh geschreven, en dat is er ook aan te zien. Dat is gewild, want ik wilde niet alleen het resultaat maar ook het medium tonen. Dat vond ik modern dat je ook als het ware de ingewanden te zien krijgt, en hoe dat tot stand is gekomen.

Ik kan wel allerlei woorden uit mijn mouw schudden, maar dat kan niet zonder orde. Om die orde te scheppen maken we gebruik van hulpmiddelen. De instrumenten die we kiezen zullen mee het resultaat beïnvloeden.

Al kon ik dat toen nog niet zo klaar onder woorden brengen als nu, ging ik wel op zoek naar middelen om de technieken bloot te leggen. Het had altijd nog korter gekund. Goed, en je wint dus een prijs en dan moet dat nog eens met de fijne kam uitgevlooid, en van een kaft voorzien te worden.  Ik had daar als debuterend auteur niet veel in te kiezen, zeker niet met een kordate uitgever als Angèle Manteau, die wel altijd mijn mening vroeg, maar de hare al lang klaar had.

Besluit

Het scharnierpunt van 1986 heeft mijn leven grondig veranderd en dat heeft alles met die plotselinge maar voorbijgaande erkenning te maken.