Tempus fugit

Sicut nubes, quasi naves, velut umbra

De tijd vervlucht als wolken, zo schepen, of de schaduw.

We leven in een tijd waarin de stoffelijkheid van de kunst verdwijnt op weg naar de totale verdamping. De kunst vervliegt, tot er niets meer van overblijft dan polaroidfoto’s, die dan weer een nieuw kunstwerk vormen, dat alle vorige samenvat en we op een computerscherm bewonderen.

We hadden het onlangs over de tentoonstelling ‘Film as Sculpture’ in de Wiels te Brussel. Aanrader! We hebben er een soort graftombe van het celluloid betreden. 

Ontaarding

Het celluloid dat overblijft uit de vorige eeuw, dat niet meer gebruikt wordt, maar wel een schat aan herinneringen bevat, ligt in allelei archieven te verzuren en te verkruimelen, krimpen en verschrompelen.

Zoveel als kan zijn ze nu bezig die beelden te digitaliseren en voor het nageslacht te bewaren, losgeslagen van hun oorspronkelijke drager.

Op zich is dat heel goed, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar behalve voor de mensen die de moed hebben om dat beeld voor beeld te digitaliseren, heb ik toch ook eerbied voor degenen die ook de materiële overleving van dat celluloid nastreven.

Overblijfsels

Net zoals de grammofoonplaat, en de buistelevisie vormt de film zoals we die vroeger kenden, vastgelegd op een plastic lint, dat voorbij een lichtstraal wordt gevoerd, een uitvinding die de twintigste eeuw kenmerkt, en in de eenentwintigste eeuw zijn plaats aan het verliezen is.

Het boek trouwens ook. Wat lees ik nu nog voor boeken. Ik lees al tien jaar geen boeken meer, hooguit vijf tot tien per jaar. Dat haalt een weduwe in Afghanistan ook op haar sloffen.

Ik las vroeger heel veel. Toch een boek om de twee, drie dagen, toen ik nog jong en aantrekkelijk was, maar mezelf onaantrekkelijk vond, maar die laan gaan we niet inslaan vandaag.

Ik bedoel maar. Ik heb nog steeds een werkkamer vol boeken, maar ik sla ze niet meer open. Alles wat ik zoek vind ik op het internet. Of ik dat nu wil of niet, het houdt gevaren in. Ik ben losgekomen van het voorwerp.

Besluit

Je wordt totaal afhankelijk van, en zelfs verslaafd aan het internet, zozeer dat je ontwenning vertoont als de verbinding uitvalt. Of als je een bepaalde link niet meer kunt volgen, omdat er iets onbegrijpelijks is gebeurd op je computerscherm. Of als de keuze die je wilde nemen niet in het menu voorkomt.

Wat is ons overkomen?