Onder confraters

Oubollige titel

Mijn stagiair beleeft de laatste maand van zijn artsenstudie en heeft vandaag zijn thesis verdedigd.

Dat is iets wat mij bespaard is gebleven. Ik ben nog officieel ‘doctor in de genees-, heel- en verloskunde.’ Het is een titel die tot 1990 werd verleend aan alle afstuderende artsen in België. Het eigenaardige is, dat daar geen thesis voor nodig was. We waren de enigen die een doctorstitel mochten voeren zonder een thesis te hebben geschreven en verdedigd.

In 1991 is de titel afgeschaft, althans in Vlaanderen, en in plaats van doctor word je arts op het einde van je geneeskundige studies in plaats van doctor.

Dertig jaar

Daar is tegenwoordig nu weer wel een thesis voor nodig.

Ik ben heimelijk wel een beetje fier op die oubollige titel, die niet meer wordt toegekend, maar die ik levenslang blijf dragen. Ik dacht eigenlijk dat ik tot een van de laaste generaties behoorde, maar ik ben van het jaar min tien, want afgestudeerd in 1981.

Het is intussen meer dan dertig jaar geleden en ik ben stilaan in de richting  van de uitgang aan het gaan. Het is dan ook gemengd genoegen af en toe met een jonge mens een paar weken in de praktijk te staan. Zoek de zeven verschillen, in vergelijking met wat mij destijds is overkomen.

Ze moeten er wel veel voor doen zoals het nu is.

Vooruitgang?

Eerlijk is eerlijk, de opleiding is veel beter geworden, en zou nog beter kunnen, door de student nog vroeger met de praktijk in aanraking te laten komen.

Ik vermoed dat de eisen die aan de student worden gesteld steeds hoger worden, en dat ze steeds meer weten, generatie na generatie. Of ze daarom ook meer kunnen is nog een heel andere vraag.

Met de opgeslagen kennis moet je aan de slag en dan is het nog maar de vraag of je al die feiten en wetentjes kunt ordenen tot een bibliotheek van parate kennis, en of je bovendien ook in staat bent een persoonlijke relatie aan te gaan met de patiënt die voor je zit.  

Alles wordt nu in procedures gegoten, in richtlijnen en praktijkstandaarden. Het ideaal dat de moderne opleiding voor ogen zweeft is de zogeheten evidence based medicine, of EBM. Het idee is dat elke handeling en elke beslissing zijn grondslag zou moeten vinden in de medische literatuur. Voor alles wat je doet, zou je moeten kunnen verwijzen naar studies of overzichtsartikelen die de wetenschappelijke stand van zaken weergeven.

Slot

Het wordt je dus afgeleerd op dingen zoals traditie of je eigen intuïtie te vertrouwen. Het gevoel is een beetje weg bij de jongeren. Het zijn keien van technici geworden, maar wat communicatie betreft schort er wat aan. Niet dat er niets aan gedaan kan worden. De stage huisartsengeneeskunde is voor velen iets wat de ogen opent.