Het gele stukje muur

Gezicht op Delft

Le petit pan de mur jaune.

Ik ben op facebook bevriend met Bart Stouten, bekend van de radio. Klara is de naam van de openbare radiozender die zich met klassieke muziek en cultuur inlaat. Elk stuk wordt tot de laatste noot uitgespeeld en er wordt niet overheen geluld. Er is ook geen reclame, toch niet op de continuo versie die ik via het internet betrek.

VRT

Ik ken Bart Stouten nog van de tijd dat Klara gewoon VRT3 heette. Ook niet een sexy naam zult u zeggen, maar voor ons heeft dat natuurlijk het parfum van het verleden. Nu is dat Klara geworden, niet mis als naam en niet te pretentieus, wat VRT3 vroeger toch een beetje had, zo van “Bent u nog mee?”

Ik mocht er niet van klagen want ze hebben het luisterspel ‘Molinos’ geproduceerd dat thans op deze website te beluisteren is onder ‘van horen en ziens’ zo maar gratis down te loaden.

Er is toen later nog een project geweest dat de mist is ingegaan, voornamelijk door mijn eigen schuld, en de stoornissen in mijn privé leven die in toenemende mate mijn carrière zouden gaan hinderen.

Lichtinval

Maar goed, we zullen dat laantje niet inslaan, maar veeleer onze aandacht richten op le petit pan de mur jaune, het stukje gele muur, in de woorden van Marcel Proust, die daarmee verwijst naar het beroemde schilderij ‘Gezicht op Delft” van Johannes Vermeer. Het hangt in het Mauritshuis te Den Haag en het is een van de mooiste schilderijen ter wereld.

Proust was er ook al kapot van en hij schrijft wonderlijke bladzijden over wat dat schilderij met hem gedaan heeft. En de latere herinnering daar aan, aan dat kleine stukje gele mur in het schilderij van Vermeer. Het licht is zo mooi onder de prachtige wolkenhemel en dan moet je kijken wat Vermeer met dat geel doet.

Het is alsof een lichtstraal komende van rechts schuin achter ons die tot aan de toren die gele gevel belicht. Het is te mooi voor woorden en beter dan Proust zal ik het ook niet kunnen, maar dat om dat nu bij  Bart Stouten te zien staan, dat deed mij iets, en het deed iets met mijn herinneringen aan het boek, het schilderij, de radio en de man.

Slot

Het doet denken aan het onwillekeurige geheugen van Proust, dat ineens op komt zetten in al zijn macht op ogenblikken dat we dat niet verwachten, terwijl we niet in staat zijn met  behulp van ons vrijwillige geheugen dezelfde mate van gevoelens op te roepen.