Aan de pols

De familie praat weer met elkaar.

We zijn van het stugge soort, ik zeker, maar het is een familietrek. We willen voor elkaar niet onder doen.

Koppigheid heeft ertoe geleid dat zo’n zestien jaar zijn voorbijgegleden zonder dat we nog contact hadden met elkaar. Iedereen woont in zijn eigen dorp of stad en er is weinig gelegenheid om elkaar tegen het lijf te lopen, en je komt in een situatie terecht waarin niemand zich nog geroepen voelt, als eerste het initiatief te nemen om contact tot stand te brengen.

Oorzaken

Vrees voor afwijzing speelt daarin een rol, naast misplaatste trots, en een vleugje rancune, in verschillende dosering voor de verschillende deelnemers, maar het zal aan weerskanten wel gelijkaardig zijn. Maar goed, mooi dat dat voorbij is. Ik heb mijn moeder nog over. Niet mijn eigenlijke moeder want die overleed volgend jaar veertig jaar geleden. Het is de laatste keer dat ik dit voorbehoud nog maak, want in de tegenslag zijn we dichter bij elkaar gekomen, dan ooit tevoren.

Het voornaamste is: we praten weer allemaal met elkaar, mijn zus, mijn moeder en ik, evenals mijn man en de kinderen van mijn zus etc. We functioneren weer als een familie. Het geeft echt een geweldig gevoel, ook al omdat we nu elkaar allemaal aanvaarden met alle voor en tegens.

Partner

Maurice neemt in het geheel gewoon zijn plaats in en meer moet dat niet zijn.

Waar ik vroeger, ten tijde van de foute man, een partner had die als een stoorzender werkte, heb ik nu iemand die me bijstaat in het omgaan met de familie, en daar doorgaans zeer adequaat op reageert.

Op de keper beschouwd is hij zeer familiaal ingesteld en ik ben dat ook, veel meer dan ikzelf ooit voor mogelijk had gehouden. En het werkt aan beide kanten, want zoals hij me ondersteunt in de omgang met mijn verwanten, zal ik hem ook altijd terzijde staan in zijn familiebedrijvigheid. Het werkt aan beide kanten.

Besluit

We kunnen trouwens nog heel wat leren van wat pakweg de Afrikanen voor hun familie doen. Ik heb in mijn praktijk al vele voorbeelden van gezien van persoonlijke moed en zelfopoffering. Voor velen is de familie gewoon heilig, en dat staat buiten kijf. Wij met onze conflictueuze familierelaties kunnen daar alleen maar onze hoed voor afnemen. Misschien zijn we gewoon verwend.

Foto: Etna op de achtergrond