Omkijken

In verwondering

Het is nu meer dan zes maanden geleden dat mijn vader is overleden.

Ik had het nog over hem toen ik het onlangs met een oude schoolvriend nog eens het verleden kon oprakelen..

Hij heeft mijn vader immers nog gekend, toen we pakweg zestien tot 21 jaar oud waren. We spreken bijgevolg van de jaren 1972-1976. Mijn vader was nog geen vijftig. Gek te bedenken dat ik nu al veel ouder ben dan hij toen was.

Oost-Berlijn

Het gesprek bracht ons terug naar die jaren, onder meer dat we toen een keer samen tijdens de zomervakantie het toenmalige Oost-Duitsland bezochten, bekend als de DDR of de Duitse Democratische Republiek.

We kunnen ons dat niet voorstellen. Dat was een gek land, achter het ijzeren gordijn, met een dictatoriaal regime, ondanks de naam van het land, en met een goedkope munt. Met mensen die elkaar bespioneerden om zo mogelijk aangifte bij de geheime staatspolitie te doen, de Stasi.

Ik was een rebelse puber in die jaren en niet gemakkelijk voor mijn vader. Ik heb daar wel eens spijt van, dat ik zou moeilijk deed. Later in mijn leven heb ik genoeg rommel in mijn leven meegemaakt, om er achter te komen dat mijn vader de kwaadste niet was. Hij was een baken, een richtpunt van standvastigheid. Dat blijft hij ook. Dat stopt niet wanneer je je vader verliest.

Vernieuwing

De afgelopen tien jaar is er een nieuwe orde in mijn leven binnengeslopen, die er toe heeft geleid dat alle posten aangezuiverd zijn, dat ik mijn zaken op orde heb, en dat ik uiteindelijk ook mijn famillie teruggevonden heb.  Dat is grotendeels aan de juiste man te danken.

Het was allemaal juist op tijd want mijn vader ging flink achteruit en ik heb nog het grote geluk gehad in vrede van hem afscheid te kunnen nemen. Vorig jaar in december hebben we hem begraven.

Besluit

Je vader verliezen, het is een keerpunt in een mensenleven. Ik denk met veel ontzag en postume tederheid aan hem terug.

Foto: straat in Palermo