Stop de persen

Wat de dag bijzonder maakte, is natuurlijk ook de aanwezigheid van Kristien van Rome, die ik in een vorig leven nog gekend heb als studente pedagogie aan de Universiteit van Leuven, midden jaren tachtig.

Ze zag er patent uit, onveranderd, en helemaal zichzelf.

Ontstresst

Ik was van plan om het deze week eens uitgebreid over stress te hebben, maar dat moet nu maar even wachten, omdat ik een uitzonderlijk mooie zaterdag heb beleefd, waardoor ik nog eens van mijn eigen stress ben afgekomen.

Ik ben eerst op de kunstbeurs van Brussel geweest, modieus in het Engels ‘Art Fair’ genoemd, om naar de moderne kunst te kijken die daar heden ten dage verkocht wordt, en ’s avonds was er opera, met name Pelléas en Mélisande van Claude Debussy in de Muntschouwburg.

Teveel voor een dag eigenlijk, dus laat ik maar bij de moderne plastische kunst beginnen, zoals ze in twee paviljoenen van het Heizel Paleis te zien was.

Ik heb er een aantal foto’s gemaakt, waarvan hier eentje te zien is, al kan ik er de naam van de kunstenaar even niet bij vertellen.

Trapfout

Er zijn prachtige dingen te zien, en lelijke dingen, en een hoop kitsch, waar ik mij natuurlijk altijd aan verlustig. Zeer gevarieerd in kwaliteit en boodschap.

Ik heb tussendoor in een kunstwerk van 7.500 euro getrapt. Dat ligt daar gewoon op de grond. Ik voel ineens iets knisperen onder mijn zolen en ik sta daar gewoon in het kunstwerk.

De galerijhouder kon er smakelijk om lachen en een fel geklede vrouw maakte zich los van de barkruk waarop ze zat om het kunstwerk met een paar welgemikte schoppen van haar zwarte pumps weer op orde te krijgen.

Het ging om steenscherven op de grond die in een kringetje lagen om iets anders. Voor je het wist lag het weer goed. Ja pret kun je wel beleven met moderne kunst.

Ik ben er dus in getrapt mag je wel zeggen, maar het strekte tot goede luim.

Prijs/kwaliteit

Het brengt me het gezegde in de herinnering: ‘als je niet weet wat het is, dan is het meestal kunst.” Je kunt het zo gek niet bedenken of het is al een keer gedaan, dus het is niet gemakkelijk om nog iets te vinden dat niet op een aftreksel van iets anders lijkt.

Je krijgt toch een en ander te zien voor je vijftien euro die je dient te betalen om binnen te mogen. Het is ongeveer de prijs van een beetje museum voor een volwassene die voor zijn inkomen werkt zoals ik en die van geen enkele reductie kan genieten. Daar moet je kind, gepensioneerd, gehandicapt of student voor zijn. Of je moet een vip zijn natuurlijk, want er waren viplounges en vipauto’s, van het merk Range Rover. Het is natuurlijk wel een wereld waarin rijke mensen het voor het zeggen hebben.