Politiebericht

U wordt verzocht

Ik kijk altijd getrouw naar de opsporingsberichten van de politie om te zien of er niet iemand die ik ken tussen zit.

Het ruwe beeldmateriaal maakt het extra spannend. De ergste foto’s die je kunt indenken.

Het is nog niet dikwijls voorgevallen dat er iemand tussenzat die ik kende. Wel eens een meneer die  af en toe op de raadpleging verscheen, en die nu al vermist werd opgegeven. Ik dacht niet dat het zin had, het gerecht hier opmerkzaam op te maken.

Hij was melancholisch ingestelde man die het leven niet aankon. Na een jarenlange afkalving van zijn sociale integratie in de opvang terecht gekomen. Zo goed heb ik hem niet gekend dat ik er lang  bij stil kan staan. Daar lopen er veel van rond: alleenstaande mannen die in de vernieling geraken.

Vermist

Vaak gaat het om onrustwekkende verdwijningen.

Verloren gelopen oma’s of verdwenen psychiatrische patiënten, soms weggelopen kinderen. Er zit toch dikwijls een kantje aan dat je kunt gaan fantaseren. Bijvoorbeeld als ze zeggen dat de verdwenen persoon dringend medische verzorging nodig heeft, zul je vaak zien dat het ziekten het brein betreft,  maar het kan natuurlijk wel ook alleen om diabetes gaan.

Elk opsporingsbericht bevat wel ergens een detail dat de verbeelding aanwakkert. Uit welk sociaal milieu zou ze komen, bijvoorbeeld, of wat doet hij voor werk.

Maar het leukste om te herkennen zijn natuurlijk de daders.

Daderherkenning

Stel dat je een dader zou kunnen herkennen, dat zou nogal wat zijn. Dat is natuurlijk wel het spannendste.

Daders heb ik op televisie nog niet herkend, maar het komt in de medische praktijk toch wel voor dat je iets merkt dat op criminele activiteit wijst en de vraag is of je dat dan moet gaan vertellen. In principe geniet elke zorgvrager van het medisch geheim. De arts mag niets onthullen van iets wat hij tijdens de uitoefening van zijn beroep zou hebben opgevangen en dat tot nadeel van de zorgvrager zou kunnen strekken als het ontsluierd werd.

Daar zijn natuurlijk nuances in mogelijk en meer recent is er een trend ingezet die om te beginnen aantoont dat het medisch geheim niet in het nadeel van de zorgvrager mag uitpakken, en nog meer recent dat het ook niet in het nadeel van mogelijke slachtoffers mag uitdraaien.

Besluit

De arts heeft nu het recht, en dat is nog niet zo lang in België, te spreken als er minderjarige slachtoffers bij betrokken zijn. Stel dat ik een dader herken, moet ik dan spreken? Als ik hem op televisie herken, als kijker, en besef dat ik hem verzorgd heb, als arts, mag ik dan zeggen van dat is die man met die naam en dat adres. Mag ik iets onthullen, en zo ja hoeveel?