La dispute

Benoît Mernier

Deze middag naar de opera geweest, een generale repetitie in de Muntschouwburg. Het gaat om een nieuwe opera, een wereldcreatie, waarvan de première dinsdag zal plaatsvinden.

Als het lukt want er waren veel technische moeilijkheden geweest. De voorstelling  begon met een uur vertraging en de verklaring was, aldus iemand die zulks met een micro in de hand kwam uitleggen, dat de scènetechniek de kroniek van een aangekondigde dood had meegemaakt. Een theaterlift heeft het begeven en kan niet meer aan de praat worden gebracht.

De oorzaak daarvan is dan weer dat de federale Regie der Gebouwen altijd maar weer de vernieuwingswerken uitstelt en dat iedereen de dag zag komen dat het heftoestel het zou begeven.

Musica, Maëstro

Wat de opera zelf betreft: ik was er niet echt kapot van.

Mijn gezelschap vond na afloop dat we veel Debussy hadden gehoord, en ik antwoordde: maar Debussy is beter. Het deed inderdaad aan Pelléas en Mélisande denken, en het was heel Frans. Het is allemaal wel aardig en lief en mooi, maar het kabbelt maar voort en er zijn geen echte hoogtepunten, geen meeslepende aria’s, geen heldinnen die stervend een hoge la uitstoten.

Het verhaal is dat van La Dispute, een stuk van de vermaarde Franse toneelschrijver Pierre Carlet de Marivaux, uit de pruikentijd. Hij stelt de vraag: door wie is het overspel in de wereld gekomen, door de man of de vrouw?

Marivaux

Oorspronkelijk had hij niet zoveel succes in de achttiende eeuw, wegens het geraffineerde taalgebruik en de ingewikkelde plots, maar laat dat net de redenen zijn waarom hij in de negentiende eeuw werd herontdekt en geliefd. Van zijn naam is zelfs een woord afgeleid: “marivaudage.” Ja hoe Frans kun je zijn? Het gaat om verleiden door middel van een bloemrijke taal, maar het is eigenlijk onvertaalbaar.

De regie is van het buitengewone Duitse echtpaar Herrmann die heel mooi omgaan met de ruimte. Ik vond het begin vooral wel mooi, en eigenlijk was het visueel best wel aardig, maar het ging vervelen. Het gaat allemaal in een stuk door zonder pauze. Ik had het in het laatste kwart heel moeilijk om er nog bij te blijven.

Op een bepaald ogenblik heb je het wel gehoord en gezien. Een climax was er niet bij. Ik ben natuurlijk een muzikale leek en een sentimentele sul wat Opera betreft, en een aficionado van Verdi, Puccini en Wagner, en daar heeft het niet mee te maken.

Een geraffineerd genoegen was het wel, maar zo fijn als gemalen poppenstront.