Sabine

Geroofde maagd

De discretieplicht laat niet toe dat ik de werkelijke naam onthul, dus ik zal haar een pseudoniem geven,voor wat dit dagboek betreft: Sabine.

Zij is het meisje dat niet lang heeft geleefd. Zij is wel ter wereld gekomen, maar niet geboren, omdat zij nog een foetus was. De zwangerschap werd afgebroken omdat onderzoek aan het licht had gebracht dat het geen levenskansen had. Ik heb het er al twee keer over gehad in dit dagboek.

Ik verneem nu dat de familie en de zorg het hier heel goed gedaan hebben. Het ziekenhuis was begripvol, en de moeder heeft waardig afscheid kunnen nemen, omringd door haar partner en naaste verwanten. Het is zeer indrukwekkend hoe dit ‘wenskind’ een plaats heeft veroverd in de harten. Het woord is misschien oneigenlijk gebruikt, maar komt wel te pas.

Uiterst gewenst was ze wel, Sabine.

Voedsnoer

Het is allemaal heel ingewikkeld omdat er meer onderzoek moet gebeuren, maar er heeft een kleine en stille rouwplechtigheid plaatsgevonden.

Voor de moeder is het zeer gunstig dat ze dit samen met een familie kan beleven en dat er ook aandacht aan besteed wordt, zoveel mogelijk in dezelfde mate als wanneer Sabine een voldragen baby was geweest, die pakweg tijdens of kort na de geboorte zou zijn gestorven. Dat is een drama van alle tijden.

Hier is de navelstreng niet doorgeknipt. Daardoor blijft er aan de kant  van de moeder altijd het gevoel zitten dat dit ene kind nooit van haar los komt. De andere kinderen moet zij vroeg of laat in hun volwassen leven laten gaan. Normale kinderen worden groot, duur en lastig en dan gaan ze weg. Normale gang van zaken. Niet zo voor Sabine.

Blijvertje

Sabine blijft. Ze groeit alleen maar niet. Dat wil nog niet zeggen dat ze krimpt. Het is meer dat ze stolt. Er komt niets bij, er gaat niets af.

Dat heeft op ons dan weer een bloedstollend effect, zeker in het begin, maar het went. Wij hebben geleden maar zij niet. Zij is pijnloos uit het leven gestapt en heeft het lijden nooit gekend. Ze heeft helaas nimmer de gelegenheid gekregen te huilen, wat normalerwijs het eerste is wat je doet als je op de wereld komt.

Doordat ze nooit geleefd heeft, behalve in onze verwachtingen vormt ze een blanco pagina, een ideaal kaatsvlak waarop we onze wensen en dromen konden projecteren, en nu ze niet meer onder de levenden is, gaat dat projecteren onverminderd door.

De moeder zal later vaak nog denken, zo van, nu zou ze zo oud zijn geweest, nu zou ze beginnen praten, nu zou ze dit doen, nu dat. En dat is goed. Sabine heeft haar plaats gevonden. Zij is in een moeite doorgestoten naar het hiernamaals, zonder eerst een heel leven van zwoegen en smachten mee te maken.

Tot slot

Laat dat zwoegen en smachten maar aan ons over. Wij die tot bewustzijn gekomen zijn, en een wereld aangetroffen hebben die niet mals is. Wij moeten onze hemel nog verdienen, of onze eeuwige rust, voor de atheïsten onder ons.

We moeten onze eigen streng trekken en ten dienste staan van de anderen om het leven een beetje de moeite waard te maken, zoniet voor onszelf, dan toch voor de anderen.

Ik weet zeker dat Sabine het met me eens zal zijn.