Dood

In een politiecel

Om het nu eens over een andere vorm van geweld te hebben: er is recent veel te doen over de dood van een jongeman in een Antwerpse politiecel drie jaar geleden.

De feiten waren al bekend en niemand die er wakker van lag tot de beelden werden uitgezonden op televisie en iedereen getuige kon zijn van het buitensporig geweld dat hier gebruikt is.

Op dat ogenblik kent de publieke verontwaardiging geen grenzen meer, over iets waar drie jaar lang geen haan naar kraaide, zoals iemand op facebook vandaag terecht opmerkte. Op de beelden, van de bewakingscamera godbetert, kun je goed zien hoe een eenheid van de bijzondere Antwerpse politie in de cel binnenkomt en zich op de gearresteerde jongeman werpt.

Rake klappen

Het slachtoffer wordt vervolgens murw geslagen en hij is later aan zijn verwondingen bezweken. Het doet de maag omdraaien, temeer omdat hier om geweld gaat dat door het gezag wordt uitgeoefend, in een legaal kader, in een rechtsstaat. Ik heb nog niemand horen beweren dat dit gedrag vanwege politiemensen in een beschaafd land geoorloofd is. Ik kan me ook niet indenken dat er iemand op gaat staan die dat wel kan.

Het is gewoon niet goed te praten.

We moeten erkennen dat het om een zeer ingewikkeld geval gaat waarbij de betrokkene de speelbal wordt van tussen de politionele instanties en de psychiatrische zorg. Die ook niet vrijuit gaat in deze materie. De man is twee keer vergeefs aan de zorg aangeboden, die weigerde.

In observatie stelling

Wat volgens mij had moeten gebeuren, is zoals we dat in Brussel doen: de betrokkene wordt naar spoedgevallen van een groot ziekenhuis gebracht waar hij of zij blijft tot hij of zij door een psychiater is onderzocht. Deze laatste kan beslissen tot gedwongen opname, en gedwongen behandeling. Dat is volgens mij de enige manier dat je iemand kan dwingen om een behandeling zoals met name een spuit te krijgen.

Hier is een arts opgevorderd om een spuit toe te dienen. Volgens mij had die dat moeten weigeren, maar hij of zij is niet eens tussengekomen omdat de betrokkene intussen al tot moes geslagen was. Het is het bloedstollend hoogtepunt van een blunderboek zonder weerga.

Dappere mensen

De familie blijft verbijsterd achter. Hen is drie jaar lang van alles wijs gemaakt en nu blijkt dat ze gelijk hadden. Die moeder is daar zelf haar inzagerecht gaan uitoefenen en heeft een aantal notities genomen, waaruit nu blijkt dat het dossier niet klopt.

Wat een moedig mens zeg. We weten het van meester Vermassen die weer eens in beeld kwam, voortdurend rennend van de ene cause célèbre naar de andere. Maar deze keer kwam hij ad rem, zal ik maar zeggen, toen hij zei: “Het enige wat die mensen willen horen is een ‘sorry’” Maar dat krijgen ze niet.

Foto vandaag.be