Obit

Naroep

De donkerste dag van het jaar. De kortste. Het heeft de hele dag geregend.

Mijn vader is waardig ten grave gedragen en we hebben in eerbied en ontzag, afscheid van hem kunnen nemen.

Morgen

De rouwkledij wordt afgelegd en nu kan het verdriet pas goed beginnen.

Je schuift het allemaal opzij zolang er zoveel dingen te regelen vallen de eerste week.

Dan komt dan straks het beroemde zwarte gat van de weduwe of de wees. Dan begint pas goed het knagend verdriet, dat rondsnijdend mes, zeker in het begin, totdat het op de lange duur wel gaat slijten.

De woorden die je nog had moeten spreken, de beslissingen die anders hadden gekund, de goede tijden die je samen hebt doorgebracht, nog dat beetje vergiffenis dat je had willen vragen. Het per definitie te kort schieten in de zorg.

Kerkdienst

De pastoor heeft ons verhaal van mijn moeder en mij blijkbaar aandachtig gevolgd en een doeltreffende homilie uitgesproken.

Een organist speelde oude kerkmuziek en een koor zong in de zijbeuk doeltreffende hymnen. Het was een mooie dienst. Er was geen sprake van dat we zelf onze eigen muziek meebrachten.

Onze Pa zou het Latijn en de Bach zeker op prijs gesteld hebben, want ik hoorde onder meer Dank sei dir Herr, en eigenlijk zou ik eerlijk gezegd vast wel net zoiets voor hebben gekozen.

Dank sei dir Herr past wel bij hem.

Hij zou er blij mee geweest zijn en ontroerd. Hij zou wellicht een traan wegpinken.