‘t Beloofde land

Het zit er weer bovenarms op tussen Israël en Palestina. Dat duurt nu al zolang ik me kan herinneren. Ik was elf ten tijde van de zesdaagse oorlog toen de bezetting van Palestina begon. In 1977 was ik een zomervakantie lang in Libanon en leefde er samen met de Palestijnen die daar de kampen bevolkten.

Ik leefde daar me onder meer Egyptische artsen die daar de Palestijnen kwamen verzorgen in het kader van de inter-Arabische solidariteit. Ik heb daar toch enig begrip gekregen voor de Palestijnse zaak.

Herrie

Al die mensen die daar braaf in kampen gingen zitten werden door de internationale gemeenschap prompt vergeten. Maar diegenen die de wapens opnamen en bommen legden, die vormden wereldnieuws. Wij als Westerse landen hebben al die jaren consequent alleen maar aandacht geschonken aan de herrieschoppers.

Ja dan moet je niet sip opkijken als die mensen dat op een gegeven ogenblik doorhebben en van dit verschijnsel juist gebruik maken om hun zaak wereldkundig te maken. Het hangt immers enkel en alleen van de Westerse landen af, met de Verenigde Staten op kop, of daar ooit verandering in komt. Van Israël moeten we niet veel soelaas verwachten, want daar heeft altijd de harde opstelling gegolden.

Bevolkingstoename

Intusssen heeft ook nog eens een demografische explosie plaatsgevonden in de Palestijnse bevolking zodat ze met name in Gaza dicht op elkaar gepakt in armoede in een groot openluchtkamp op elkaars lip vertoeven. Natuurlijk is dat een snelkookpan die onder grote druk staat en die vroeg of laat moet ontploffen.

Er is ook iets veranderd in de Arabische landen er om heen met name in Egypte waar de trouwe Moebarak die uit de hand van de Amerikanen at nu de plaats heeft moeten ruimen voor een president met Islam sympathieën.

Het is zeer boeiend om te kijken hoe dat verder gaat evolueren. Hopelijk vormt het de aanzet voor een nieuwe manier van met elkaar onderhandelen, want vroeg of laat moet daar toch eens vrede komen en dat kan alleen maar door praten.