Mijn eerste computer

Op een goede dag, in 1985 ben ik naar de bank gestapt en heb er een lening afgesloten om een computer te kopen. Een Mac 512, met een levend geheugen van 512 K (zie foto van gisteren.) Nu is dat belachelijk weinig werkgeheugen, maar toen kostte dat 300.000 Belgische Frank, omgerekend 7500 euro  maar met dertig jaar geldontwaarding er bij tellen.

Toen was dat een kolossaal bedrag om een computer in huis te halen die niet veel meer kon dan tekstverwerking. Al zat er ook Macpaint bij, waarmee je illustraties kon maken. De printer was een matrixprinter die een hels lawaai maakte en letters die afdrukte die uit grote punten bestonden. En ook de tekstverwerking stelde niet veel voor, als je vergelijkt met de mogelijkheden van vandaag.

Ik was tot het besluit gekomen dat ik zo een ding moest hebben nadat in de media was gebleken, dat een aantal beroemde mensen het gebruikten, voornamelijk om te schrijven. Ik kan me specifiek ex-president Carter herinneren die aan zijn memoires werkte, naar hij aangaf in een interview in Time Magazine.

Verslingerd

Ik was meteen computerverslaafd vanaf dag een. De schrijfmachine had ik steeds gehaat en wat een gedoe was dat toch, en de helft van de tijd zat ik verkeerde aanslagen te corrigeren. De backspace toets is een van de grote uitvindingen van de mensheid. Het feit dat je kon wissen en verbeteren, en dat je hele lappen tekst kon  kopiëren en plakken, of wegdoen met de Cut van Edit.

De Mac was cruciaal in het ontstaan van de Zwarte Bruidegom, mijn eerste roman. Het is aan het boek ook te zien en te lezen. Ik kan zo een aantal aspecten benoemen waaruit dat blijkt.

Ik was er ook van overtuigd dat de tekstverwerker een diepe invloed op de literatuur, en op het schrijven zelf zou uitoefenen.

Bijna dertig jaar later is de balans verdeeld. Aan de ene kant is de computer nu veel gebruiksvriendelijker, goedkoper en voor iedereen toegankelijk geworden. Aan de andere kant wordt een groot aantal boeken nog steeds vrij ambachtelijk geschreven en uitgegeven.

Internet

In 1995 kwam daar het internet bij. Dat was een bijkomende revolutie.

Het zou wat mij betreft ertoe leiden dat ik geen boeken meer las. Je gaat op een andere manier met informatie om, en het is zo verleidelijk om daar standvastig mee bezig te zijn, dat je niet meer de tijd neemt om een boek te doorgronden. Ik vind dat wel jammer, maar het is niet anders.

Het schrijven is inderdaad veranderd, op manieren die ik niet kon voorzien, maar hoe meer het verandert hoe meer het hetzelfde wordt. Het is heel gemakkelijk om iets op te zoeken, maar de kwaliteit van wat je vindt is soms zeer uiteenlopend. Er staat ook veel rommel op het net, alleen al omdat de drempel zo laag is. De vraag is of er in de wereld van de boeken niet evenveel rommel voorhanden was, of dat de drempel van de uitgeverij kwaliteitsverhogend werkte? Kritisch moesten we altijd al zijn, maar met het internet moet je toch verduiveld goed uit je doppen kijken.