Lulu

Deze middag in de Muntschouwburg een opvoering van Lulu gezien die me bij zal blijven.

Alban Berg overleed in 1935 voor hij het derde, afsluitende bedrijf kon vervolledigen. De opera ging na zijn dood in 1937 in Zwitserland in première in de onafgewerkte versie. Berg schreef met ‘Lulu’ een volledig twaalftonige opera. Alle twaalf noten van het octaaf werden dus in de hele opera even dikwijls gebruikt. Toen hypermodern.

De coloratuursopraan Barbara Hannigan schittert hier in de overtreffende trap. Ze danst op pointes terwijl ze zingt, om maar iets te noemen. Ze zingt, ze danst, ze acteert, ze kruipt en ze springt zonder zich ooit  van noot of van tekst te vergissen. Ze werpt zich in de armen van de mannen en ze zet een bijzonder krolse femme fatale neer, geheel met de rol vereenzelvigd en elk moment geloofwaardig. 

Zelden zo een lenige en sportieve koloratuursopraan gezien. Vroeger was dat een dikke madam, en de opera was niet voorbij voor ze dood was. Je kunt je van pakweg Montserrat Caballé niet voorstellen dat ze ondersteboven zou gaan zingen maar voor Barbara is dat allemaal geen probleem. Ze kruipt net zo goed in de nek van een man en laat zich ronddragen en tillen.

Wat een atletische prestatie, die in het geheel niets wegneemt van de muzikale performance van orkest en talrijke personages. Maar ja, die Barbara die speelde toch iedereen van het toneel. Ze staat ook constant in het middelpunt en heeft nauwelijks tijd om op adem te komen want het is een veeleisende rol.

Bedankt Muntschouwburg voor een uitmuntende voorstelling.

Op de foto: affiche van het Glyndebourne Festival 1996